หลังจากนั้นไม่นานปากรณ์ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถือถาดอาหารมาให้กับนรินดา พอเห็นเธอนั่งเอนตัวพิงเตียงพร้อมกับเอามือจับผ้าห่มไว้มั่น เขาก็ลืมไปว่าเธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรเลย เขาจึงเอาถาดอาหารไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง แล้วหันมาพูดกับเธอแบบเสียงอ่อนโยน
“นั่งดีๆ เดี๋ยวพี่จะป้อนข้าวต้มให้กินเอง” ปากรณ์อ่ยบอกไป แล้วมองหน้าสวยที่ซีดเซียวลงอย่างผิดหูผิดตา พร้อมกับพยายามเบือนสายตาไม่มองหน้าอกขาวๆของเธอ ที่มันจะทำให้เขานึกถึงภาพเปลือยเปล่าของเธอเมื่อคืน
“คือพี่ปาร์คคะ ไวน์ อ่อ คือ เดี๋ยวไวน์ทานเองก็ได้ค่ะ ไม่รบกวนพี่ปาร์คดีกว่านะคะ” นรินดาพูดไม่ออก เพราะเขินเกินกว่าจะบอกเขาออกไปว่าตอนนี้เธอโป๊อยู่ เลยไม่อยากจะรบกวนเขา
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่ป้อนข้าวไวน์เสร็จ พี่ก็จะออกไปแล้ว พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก พี่เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ยุ่งกับคนป่วย หรือถ้าพี่จะทำ พี่ก็ทำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไม่รอให้เรามาอนุ
