กานต์เดินทางมาที่โรงเรียนอนุบาลบ้านรักเด็ก เขานั่งรออยู่ในรถ เพราะเขาไม่อยากทำให้ครองขวัญต้องเสื่อมเสีย ชายหนุ่มรอจังหวะที่สองแม่ลูกจะเดินมารอรถเมล์ เพราะจากข้อมูลที่ดิเรกให้มา ทั้งคู่เดินทางกลับบ้านโดยรถเมล์ตลอด
ผู้ปกครองเริ่มทะยอยมารับนักเรียน กานต์ก็นั่งรอต่ออย่างใจเย็น จนกระทั่งนักเรียนกลับบ้านกันจนหมด สายตาของชายหนุ่มจึงมองเห็นครองขวัญจูงมือเด็กหญิงกอหญ้าตัวน้อยออกมาที่หน้าโรงเรียน ก่อนจะพาเด็กหญิงกอหญ้าเดินต่อไปที่ป้ายรถเมล์ ระหว่างนั้นกานต์รีบลงจากรถทันที ก่อนที่เขาจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าครองขวัญและเด็กหญิงกอหญ้า
ความสูงของเขาทำให้ครองขวัญต้องเงยหน้ามองผู้มายืนขวางหน้าเธอ แต่เมื่อคนที่เธอพบก็ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก เพราะครองขวัญไม่คิดว่าเขาจะตามเธอมาที่โรงเรียนเช่นนี้
“กานต์คุณมาทำอะไรที่นี่” ครองขวัญกล่าวด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ผมมารอรับลูกกับภรรยาของผม” กานต์เอ่ยกระซิบกระซาบกับหญิงสาว เพื่อไม่ให้เด็กหญิงกอหญ้าได้ยินการสนทนาของทั้งคู่ จากนั้นเขาจึงย่อตัวนั่งลง พร้อมกับส่งยิ้มให้เด็กหญิงกอหญ้า
“สวัสดีค่ะกอหญ้า วันนี้ลุงไปส่งที่บ้านนะคะ” กานต์กล่าวพร้อมกับอุ้มเด็กหญิงกอหญ้าขึ้นมาในอ้อมแขน
“กานต์ปล่อยกอหญ้าเดี๋ยวนี้นะ” ครองขวัญตาเขียวใส่กานต์ ตอนนี้เธอเริ่มไม่พอใจที่เขาเข้ามายุ่มย่ามกับเด็กหญิงกอหญ้า
“คุณแม่อย่าดุคุณลุงสิคะ ถ้าคุณลุงไปส่งเราก็ไม่ต้องขึ้นรถเมล์ กอหญ้าสงสารคุณแม่ คุณแม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยไงคะ” เด็กหญิงกอหญ้าเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด ทำให้ครองขวัญรู้สึกไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่สามารถแสดงออกได้
“เห็นมั้ยขวัญกอหญ้าเขาเป็นห่วงคุณ งั้นคุณก็ตามผมมาแล้วกันนะ” กานต์กล่าวด้วยรอยยิ้มพอใจ พร้อมกับยักคิ้วให้กับครองขวัญ หญิงสาวไม่มีทางเลือก เธอจึงเดินตามกานต์ที่อุ้มเด็กหญิงกอหญ้าเดินไปที่รถของเขา
เมื่อถึงที่รถชายหนุ่มจัดการเดินไปเปิดประตูด้านข้างคนขับ เพื่อรอให้ครองขวัญเดินไปนั่ง สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“เชิญนั่งครับคุณผู้หญิง” กานต์กล่าวพร้อมกับผายมือให้ครองขวัญนั่งลงที่เบาะรถ
“เชิญนั่งค่ะคุณแม่” เด็กหญิงกอหญ้าเลียนแบบกานต์ ทำให้กานต์และครองขวัญหลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูเด็กหญิงกอหญ้า จากนั้นครองขวัญจึงนั่งลง หลังจากที่ครองขวัญนั่งลงเรียบร้อยแล้ว กานต์จึงส่งเด็กหญิงกอหญ้าให้กับเธอ ครองขวัญจึงรับตัวเด็กหญิงกอหญ้าไปนั่งที่ตัก