กลิ่นสะอาดของรอบข้างแตะจมูกคนที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือ เพียงร่างบางขยับกายเล็กน้อยอาการปวดหน่วงก็เล่นงานบริเวณศีรษะ ความทรงจำก่อนหมดสติเริ่มหลั่งไหลเข้าสู่ โสตประสาทไม่ต่างกับสายน้ำ คำพูดและท่าทางของผู้หญิงใจยักษ์นีนรตาจำจดไม่มีทางลืม
“นีน” เสียงทุ้มของชายหนุ่มซึ่งนั่งประสานมือบนหน้าตัก ผลักความสนใจให้เธอจ้องมอง เพราะดวงตากลมโตสบตาอีกฝ่ายคล้ายตั้งคำถาม คุณาวินจึงผุดกายลุกขึ้นมาตรงข้างเตียง
“เจ็บมากหรือเปล่า ขอโทษนะวินขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้ทุกอย่างเลยเถิดไปได้ขนาดนี้”
“ฉันหลับไปนานแค่ไหน”
นีนรตาตัดบทคล้ายไม่อยากฟังคำแก้ตัว ครั้นชายหนุ่มนั้นเซ้าซี้จนน่ารำคาญคนตัวเล็กจึงเขยิบมือออกห่าง ยามรู้สึกได้ว่าอีกไม่นานคุณาวินต้องฉวยโอกาสจับมือแล้วปลอบโยนเธอด้วยประโยคเดิม ๆ คำขอโทษจากปากเขาเธอได้ยินบ่อย มันก็วนลูปแบบนั้นไม่จบสิ้น เสียที
“เกือบสามชั่วโมง นีนเจ็บมากไหม”
“ฉันไม่เป็นอะไรมาก กลับบ
