บทที่14

1433 Words

7 ปีต่อมา... สนามบินสุวรรณภูมิยามพลบค่ำเต็มไปด้วยผู้โดยสารละลานตา หากในส่วนของทางออกถูกกั้นด้วยรั้วเหล็กจัดระเบียบแฟนคลับหลายร้อยชีวิตซึ่งมาต้อนรับศิลปินคนโปรด ป้ายไฟขนาดยักษ์ ‘We love win’ เรืองแสงสว่างราวให้ซูเปอร์สตาร์หนุ่มได้รู้การมีตัวตนของพวกเขา “กรี้ด!” เสียงกรีดร้องดังกระหน่ำทันทีเมื่อร่างสูงในเสื้อแขนยาวสีดำเช่นเดียวกับกางเกงและรองเท้าบูทแบรนด์หรูปรากฏตัว ดาราหนุ่มโค้งศีรษะแล้วยิ้มละมุนพลางโบกมือทักทาย แฟนคลับเหมือนทุกที รอยยิ้มบนริมฝีปากชายหนุ่มไม่ต่างกับน้ำทิพย์ชโลมจิตใจ การได้ถ่ายรูปได้เจอหน้าหน้าศิลปินที่รักแม้เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่นับว่าคุ้มค่าสำหรับคนเฝ้ารอ พวกเขารีบบันทึกภาพเมื่อคุณาวินส่งมินิฮาร์ตให้ หลังจากนั้นไม่ถึงเสี้ยววินาทีการ์ดร่างใหญ่ก็พาชายหนุ่มออกไป “กลับเพนต์เฮาส์” รอยยิ้มบนวงหน้าหล่อเลือนหายหลังประตูรถปิดลง เหลือเพียงความเยือกเย็นซึ่งพลอยทำให้คน

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD