จะรักดีไหม?

EP.1

9.10 am.

พรึบ

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ..รึติดเรียน?"

ฉันเงยหน้ามองประตูห้องของออแกนด้วยความสงสัย แต่ถ้าเขาไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะฉันกะจะมาเอาหนังสือเรียนที่ลืมไว้ที่ห้องเขาเฉยๆ และใช่ออแกนคือแฟนของฉันเองเราเพิ่งคบกันมาได้ไม่ถึงสี่เดือนด้วยซ้ำ แต่ที่เรามาคบกันเพราะเพื่อนยุน่ะ อารมณ์แบบว่าเป็นเพื่อนกันมาก่อน

"กุญแจอยู่ไหนนะ"

ฉันพึมพำกับตัวเองระหว่างที่กำลังล้วงหากุญแจห้องของออแกน และไม่นานก็เจอก่อนจะรีบไขเพราะต้องไปให้ทันเข้าเรียนตอนสี่โมงเช้าอีก

แกร๊ง

ด้วยความที่หอของออกแกนเป็นห้องพักแบบไม่ใหญ่มากทำให้เปิดเข้าไปด้านซ้ายก็เจอกับประตูห้องน้ำส่วนด้านขวามือของฉันคือตู้เสื้อผ้า และเดินเข้าไปอีกนิดก็คือเตียงที่ตอนนี้มีผ้าห่มคลุมโปงอยู่

"หลับนี่เอง"

ฉันยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะของออแกนมาใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินไปดึงผ้าห่มเขาออกแต่กลับต้องชะงักเมื่อดึงผ้าห่มลงแล้วเจอกับใครผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ที่กำลังนอนหลับอยู่ แถมเธอยังเปลือยเปล่าไปทั้งตัว..

"อะไรกัน"

"อื้อ...อ๊ะ!?"

ดวงตากลมลืมตามองฉันก่อนที่เธอจะกระชากผ้าขึ้นไปห่มพร้อมกับเบิกตากว้างมองฉันด้วยความตกใจไม่ต่างจากฉันที่กำลังมองเธอด้วยความช็อก...ช็อกสิเพราะตอนนี้ฉันกำลังเจอใครก็ไม่รู้มานอนบนเตียงของแฟนแถมเธอยังไม่ได้สวมเสื้อผ้า และถ้ามองดีๆสภาพห้องมันก็บ่งบอกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

แกร๊ง

"เฮ้ยน้ำทำไมไม่ล็อก..เก้า!?"

ฉันหันมองร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเหลือบมองไปที่มือของออแกนที่กำลังถือถุงข้าวกล่องอยู่ด้วยหัวใจที่กำลังเต้นแรง มือของฉันกำเข้าหากันแน่นพร้อมกับออแกนที่ทิ้งถุงข้าวกล่องและวิ่งไปที่เตียงดึงคนที่ยังคงนั่งเปลือยอยู่บนเตียงให้ลุก

"ออกไปก่อน!"

"ห๊ะ!? เดี๋ยวพี่ออแกนน้ำยังโป๊อยู่นะ!"

"ออกไปก่อนไง!"

"ให้ตายแล้วทีงี้กลัวเมีย!"

ผู้หญิงหน้าด้านคนที่ชื่อน้ำเรียบสวมใส่เสื้อผ้าก่อนเธอจะหันมามองจิกฉันให้จังหวะสุดท้ายก่อนเดินออกจากห้องไปจนตอนนี้เหลือเพียงฉันกับออแกนที่กำลังยืนอยู่

"มะมันไม่ใช่อย่างที่คิดนะเก้า"

หมับ

ออแกนเดินมาจับข้อมือฉันไว้และมองมาด้วยแววตาอ้อนวอนขณะที่ฉันกำลังมองเขาด้วยความเจ็บปวด...ทำไมกันทำไมมันถึงเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นกับฉัน?

"เมื่อคืนนี้แกนขอไปร้านเหล้าเราก็ให้ไป เราไม่เคยไม่ตามใจออแกนเลยสักครั้งไม่ใช่เหรอแล้วทำไมออแกนถึงทำกับเราแบบนี้?"

ฉันที่ได้สติหันไปถามออแกนทันทีพร้อมกับดึงแขนตัวเองออกจากมือเขาด้วยความรังเกียจ..ใช่สิฉันกำลังรังเกียจคนตรงหน้ามาก

"เราขออธิบายนะเก้า แกนน่ะคือจริงๆแล้วเค้าเมาเมามากเลยแล้วน้องเขามาอ่อย"

"ไม่จริงหรอกดูก็รู้ว่าเคยทำกันแบบนี้หลายครั้งแล้ว"

"โถ่เก้า เก้าฟังเรานะนี่มันเรื่องปกติมากเลยสำหรับผู้ชายคือ..มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเราจะหลงไปกับผู้หญิงในตอนที่ตัวเองเมาอ่ะ"

"แกนพูดแบบนี้แกนไม่ต่างจากสัตว์เลยนะรู้ไหม" ฉันมองออแกนด้วยความผิดหวังพร้อมกับใบหน้าที่ส่ายไปมาช้าๆ "แกนไม่มีความยับยั้งชั่งใจอะไรเลยทั้งๆที่แกนมีแฟนแล้ว และเรารู้ว่าเรื่องเซ็กส์มันเป็นเรื่องธรรมดาของคน แต่กับคนที่มีแฟนอยู่แล้วนี่พูดได้เหรอว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา?"

"เก้า"

"เรารับไม่ได้หรอกนะ เราคิดว่าแกนจะไม่เป็นแบบที่ตอนเราเป็นเพื่อนกันอีกแต่รู้แบบนี้เราไม่น่าตกลงคบกับแกนเลย"

"แต่เรารักเก้า เก้าฟังนะเว้ยน้ำน่ะเราก็แค่แก้เหงาเพราะเราห่างกันเช้ามาเธอก็ต้องไปเรียนส่วนตอนค่ำเราก็ทำงานพิเศษ แล้วพอจะขอมาอยู่ด้วยกันเราก็ไม่มีเงินพอจะหาที่อยู่ที่ดีให้เธอได้เลย...เราพาเธอมาลำบากกับเราไม่ได้"

"เราไม่ได้รู้สึกว่ามันจะเกี่ยวอะไรกับการนอกใจของออแกนเลยนะตอนนี้ รึเพราะห่างกันมากพอแกนรู้สึกอยากก็สามารถไปมีอะไรกับใครก็ได้น่ะเหรอ?"

ฉันเหยียดยิ้มมุมปากอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะส่ายหน้าไปมาอีกครั้งด้วยความผิดหวัง ฉันผิดหวังในตัวออแกนมากจริงๆ

"แบบนี้ก็แสดงว่าเวลาเราเหงาเราก็ไปเอากับใครก็ได้เหรอ?"

"นับเก้ามึงอย่าประชดแบบนี้ได้ไหมวะ!?"

ตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายน่ะเรามักจะได้เห็นมันในเวลาแบบนี้ล่ะนะ ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและเปิดมันออกก่อนจะเลือกเอาเสื้อผ้าตัวเองที่ยังคงหลงเหลืออยู่ที่นี่ใส่กระเป๋า และมันดีมากที่วันนี้ฉันเลือกที่จะสะพายกระเป๋าเป้มา

"ทำอะไร?"

"เก็บของไง"

"เก้าเราไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยก็ได้ไหมวะ? ยกโทษให้กูสักครั้ง.."

"สักครั้งเหรอนี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เรายกโทษให้น่ะ ไม่มีใครให้อภัยมึงได้ตลอดนะแกน"

ฉันหันไปมองออแกนอย่างไม่พอใจก่อนจะรูดซิปกระเป๋าและเดินไปหยุดยืนตรงหน้าเขาอีกครั้ง ออแกนมองจ้องฉันด้วยแววตาขึงขังต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง แต่แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าควรจะเอายังไงต่อดี

"เลิกกันเถอะ"

"หึแบบนี้กูก็ไม่น่าคบกับมึงแต่แรกเหมือนกันแหละเก้า รู้ป่ะว่ากูเอากับน้ำแม่งบ่อยกว่าเอากับมึงอีก"

"อืม ไปตายที่ไหนก็ไปเถอะไอ้สวะเอ๊ย"

ฉันตอบออแกนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยใบหน้านิ่งเรียบ แต่ใช่ว่าฉันจะไม่เจ็บที่ความรักตัวเองมันดันจบลงแบบนี้ ฉันเม้มปากแน่นและกำมือแน่นขณะที่รอบดวงตาตัวเองกำลังร้องแผ่ว มันร้อนมากจนฉันต้องกะพริบตาถี่มากๆ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ไหว

"อึ่ก"

น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นสู่พื้นก่อนจะตามมาอีกเป็นสายจนฉันจำต้องเปลี่ยนจากเดินเข้าลิฟต์ไปที่บันไดหนีไฟ เพื่อนั่งร้องไห้ให้ตัวเองดีขึ้น...มันไม่ใช่ว่าฉันไม่เจ็บกลับกันมันเจ็บมากเพราะฉันก็รักออแกนมันมากเช่นกัน ฉันน่ะรู้ตัวเลยว่ารักมันมากกว่า ฉันแอบรักมันก่อนจนเพื่อนในกลุ่มรู้เลยยุมันที่เคยอยู่กลุ่มเรียนเดียวกันมาให้ฉันรู้จักจนเราได้เป็นเพื่อนกัน และเป็นคนคุยจนเปลี่ยนสถานะมาเป็นแฟนเมื่อสามเดือนก่อน แต่ทุกอย่างกลับมาจบลงในเวลาไม่ถึงนาที

"อึ่ก"

ฉันเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยความทรมาน เพราะในใจมันยังเจ็บอยู่มากแต่ยังไงฉันก็ต้องไปเรียน ฉันยกแขนขึ้นมองเวลาและคิดว่าน่าจะไปเรียนทันนะ แม้จะเข้าช้าก็ตามที

10.25 am.

"ทำไมมึงมาช้าจัง" ฉันยิ้มให้ปอที่เอ่ยทักก่อนมันจะเอากระเป๋าออกจากเก้าอี้ที่จองไว้ให้ฉัน "แล้วทำไมตามึงตูบขนาดนี้?"

"เดี๋ยวหลังคลาสจะเล่าให้ฟังนะตอนนี้เรียนก่อนเถอะ"

ปอเพื่อนสนิทของฉันขมวดคิ้วแต่ก็ยอมพยักหน้าเราจึงเริ่มเรียนกันต่อแม้ในหัวฉันจะไม่ได้มีสติรับเอาความรู้ได้มากเท่าที่ควร...

เวลาต่อมา

"มันทำมึงขนาดนั้นแต่มึงกลับไม่แม้จะตบหน้ามันสักป้าบเลยน่ะนะ?"

"ไม่ได้มีความคิดที่จะตบมันเลย กูแค่อยากออกมาจากห้องนั้นเพราะกูทนอยู่ไม่ไหว"

ปอถอนหายใจมองฉันด้วยความสงสารก่อนมันจะลูบหัวฉันอย่างปลอบประโลม หลังจากฉันเล่าทุกอย่างให้มันฟังไปแล้ว ปอเป็นผู้หญิงตัวเล็กกว่าฉันแต่เธอเท่มากนะทั้งผมสั้นที่มีสีควันบุหรี่และต้นคอที่สักรูปดอกกุหลาบเล็กๆทำให้ทุกอย่างดูเป็นปอคนเท่เอามากๆเลยแหละ

"ถ้าอีฟารู้มันระเบิดลงแน่"

"ค่อยบอกดีไหม?"

"ไม่ดี รีบบอกมันให้รู้ดีกว่ามันรู้ทีหลัง"

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนปอจะลูบหลังฉันอีกครั้ง

"แล้วมึงโอเคไหม?"

"ใครจะโอเคล่ะ จริงๆก็ร้องไห้ไปแล้วรอบนึงมันก็ดีขึ้นนิดหน่อย"

"ดีแล้ว ให้ตายแต่มันน่าหงุดหงิดจริงที่มึงไม่ได้ตบมันเลยน่ะ" ฉันได้แต่ยิ้มโง่ๆส่งให้เพื่อนตัวเองก่อนปอจะหันมามองฉันอีกครั้ง "จะเลิกขาดใช่ไหม?"

"ทำไมถามงี้ล่ะ?"

"กลัวเป็นหมาน่ะ"

"เรายังไม่ได้คิดว่าจะให้โอกาสออแกนในตอนนี้"

"แต่ต่อไปไม่แน่ใช่ไหม?" ปอยกยิ้มมุมปาก "แต่อะไรก็ไม่แน่นอนหรอก เพราะวันนึงมึงอาจเจอคนที่รักมากกว่าไอ้แกนนั้นจนลืมมันไปเลยก็ได้"

"คงไม่ง่ายล่ะมั้ง"

"อย่าเครียดเลยเรื่องของอนาคตเอาเรื่องคืนนี้ก่อน มึงจำได้ใช่ไหมว่าเราต้องไปดื่มกับทีม"

ฉันอ้าปากค้างมองปอด้วยความตกใจขณะที่ปอกำลังหรี่ตามองฉันก่อนจะยักไหล่อย่างเหนื่อยๆ

"เรารับปากพี่ปีสามไปแล้วนะอย่าลืม"

"อือ ก็คงต้องไปแหละ"

"ไปดื่มก็ดีนะอย่างน้อยอาจได้เปลี่ยนที่ร้องไห้ก็ได้"

"ให้ตาย"

ปอหัวเราะเบาๆก่อนมันจะลูบหลังปลอบฉันอีกครั้ง แต่ฉันก็รู้แหละว่ามันก็กำลังโมโหไม่ต่างจากฉันเพียงแค่เธอแสดงออกไม่เก่งเท่านั้นเอง

8.23 pm.

"สวัสดีค่ะพี่ต้า"

"เฮ้ยหวัดดีๆนั่งเลยตามสบายนะเด็กๆ"

ฉันยิ้มให้พี่ต้าซึ่งเขาเป็นพี่ใหญ่ของทีมเวลานี้ และด้วยความที่เราทำโปรเจคในวิชาเอกด้วยกันพี่ต้าเลยอยากชวนมาสานสัมพันธ์กันในทีมก่อน คือเรียกง่ายๆมันก็คือการละลายพฤติกรรมนั่นแหละนะ

"วันนี้นายแบบมาด้วยนะพี่ขอบอก"

"พี่ทอยน่ะเหรอคะ?"

"ใช่ๆ สาวๆตาวาวเชียว"

"โอ๊ยแล้วทำไมพี่ไม่บอกเร็วกว่านี้ดาวจะได้แต่งตัวสวยๆกว่านี้หน่อย!"

"แค่นี้ก็สวยแล้วจ้าน้องดาว"

ฉันได้แต่ยิ้มขำกับคำพูดของเพื่อนในกลุ่มที่กำลังพูดถึงพี่ทอย และที่ทุกคนพากันตื่นเต้นนั้นเป็นเพราะเขาเป็นนายแบบดัง เขาอายุมากกว่าพี่ต้าอีกนะแต่เพราะดรอปไปตอนนี้เลยมาเรียนปีเดียวกับฉัน และเขาเป็นคนที่ถูกพูดถึงมากๆในมหาลัยตอนนี้เลยแหละ

จริงๆฉันก็ยังไม่เคยคุยกับเขาหรอก เพราะเพิ่งเข้ารวมกลุ่มกันแต่ว่าก็ว่าเขาดูเหมือนเป็นคนที่อยู่อีกชั้นของคนธรรมดาไปเลยนะเวลามานั่งเรียนอ่ะ ถึงจะดูเงียบๆพูดจาสุภาพแต่เขาก็ยังดูเหมือนอยู่คนละระดับกันเลยจริงๆ

"แล้วเขามางี้เราจะไม่ดังเหรอคะ แบบมีนักข่าวตาม"

"เฮ้ยไม่หรอกไอ้ปอเอ็งก็พูดเกินไปพวกนักข่าวเดี๋ยวนี้ให้เวลาส่วนตัวกับดาราจะตาย เพราะเดี๋ยวจะโดนฟ้องไง"

"อ่อ"

ปอพยักหน้าพร้อมเทเบียร์ใส่แก้วยื่นมาให้ฉัน

"น้องเก้าพูดได้เด้อพี่ไม่กัดหรอก"

"ค่ะ จริงๆเก้าไม่ได้กลัวพี่ต้านะเพียงแค่พูดไม่ทันพี่เท่านั้นเอง"

"ฮ่าๆ ไอ้ต้าวลูกหมานิ๊"

ฉันยิ้มขำก่อนจะมองปอที่กำลังพยักหน้าอย่างเอือมๆก่อนเราจะดื่มกันไปสักพักใหญ่ และดีนะที่ร้านที่พี่ต้าเลือกมามันไม่ใช่ร้านเหล้าจ๋า แต่มันเป็นร้านอาหารเกาหลีที่มีเหล้าเบียร์ขายแบบในเกาหลีเลย ช่วงนี้ร้านแบบนี้กำลังดังน่ะนะ

"ขอโทษที่มาช้านะ"

เสียงทุ้มของคนที่มาใหม่ทำเอาคนอีกแปดรวมถึงฉันหันมองไปที่ร่างสูงที่น่าจะสูงเกือบร้อยเก้าสิบที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงโต๊ะด้วยแววตาทึ่งๆ ถึงจะสวมแค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ธรรมดาๆแต่พออยู่บนตัวเขามันกลับดูแพงจนไม่น่าจับต้องได้เลยอ่ะ และใช่คนที่มาใหม่ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือพี่ทอยนายแบบคนดังที่พูดกันไปก่อนหน้านี้ไงล่ะ ฉันเบนสายตากลับมามองเนื้อที่กำลังย่างต่อหลังจากยกมือไหว้เขาแล้ว

คือเอาจริงๆ เขามันดูดีจนทำใจมองไม่ได้อ่ะนี่สินะเขาถึงเรียกว่าคนละระดับของจริง