จะรักดีไหม?

EP.3

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

12.45 am.

ติ๊ดๆๆ

"ฮัลโหลว่าไงปอ?"

ฉันที่กำลังจะเดินไปรอลิฟต์ของคณะรีบหยิบโทรศัพท์มากดรับทันทีหลังจากปอโทรมา

(มึงไปคณะยัง?)

"กำลังจะขึ้นลิฟต์อ่ะมึง"

(จองที่เผื่อกูด้วยนะกูคงเข้าเลทหน่อย)

"มีอะไรรึป่าวทำไมได้มาช้า?"

ฉันถามปอระหว่างเดินไปกดลิฟต์ให้เลือนลงมารับ

(เพิ่งตื่นน่ะสินี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย)

"ให้ตาย รีบๆมาเลยนะเผื่ออาจารย์ควิซนี่ไม่แย่เลยเหรอ?"

(โอเคๆอย่าเพิ่งบ่นกูจะรีบเดี๋ยวนี้แหละ)

"เฮ้อ โอเคๆ"

ปอนี่จริงๆเลยนะเรื่องมาช้าน่ะ ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมาก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์ซึ่งมันก็มีนักศึกษามาเข้าด้วยเช่นกันจนเกือบจะเต็มก่อนประตูลิฟต์จะค่อยๆปิด ฉันที่ไม่รู้จะทำอะไรเพราะยืนหลบมุมในสุดจึงได้แต่มองบานประตูลิฟต์ไปพลางๆ

ตึกๆ

"มึงๆ"

ฉันเลิกคิ้วมองประตูลิฟต์ที่ถูกเปิดออกอีกครั้ง เพราะสองสาวด้านหน้าที่เป็นคนกดก่อนร่างสูงคุ้นตาจะวิ่งมาพอดีกับลิฟต์ที่เปิดออกเพื่อรอเขา ฉันกำกระเป๋าตัวเองแน่นในตอนที่เห็นพี่ทอยเดินเข้ามาในลิฟต์ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาทันทีราวกับว่าตัวเองมีความผิดทั้งๆที่ไม่มีแล้วคือฉันทำทำไม ฉันกำลังหลบหน้าเขางั้นเหรอ?

"ขอบคุณครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ให้ตายตอนแรกก็ว่าจะไม่รู้สึกอะไรแล้วนะ เพราะเรื่องคืนนั้นก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วแต่พอเจอกับเขาจังๆมันก็อดจะเกร็งไม่ได้อยู่ดี...แต่ให้ตายทำไมเขาสูงจังนะ ฉันมองพี่ทอยที่ตอนนี้ยืนอยู่ด้านหน้าด้วยความรู้สึกทึ่งๆ เขาสูงและดูเด่นเป็นประจำอยู่แล้วในหมู่ผู้คน แต่นอกจากสูงแล้วตัวยังหอมอีกแล้วฉันว่าไม่ได้มีแค่ฉันนะที่คิด เพราะสองสาวด้านหน้าตอนนี้กำลังหันมองกันด้วยรอยยิ้มที่ฉันดันไปรู้ด้วยอีกว่าเขากำลังรู้สึกเหมือนกันกับฉันอ่ะ

ครืน

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งก่อนจะเดินตามคนในลิฟต์ออกไปหลังประตูเปิด ฉันมองตามพี่ทอยที่เดินไปเข้าห้องทางด้านหน้าก่อนตัวเองจะเดินมาเข้าทางด้านหลัง และพี่ทอยเขานั่งอยู่เกือบด้านหน้าสุด ส่วนฉันนั่งเกือบหลังสุด เพื่อที่จะได้จองที่สำหรับปอที่มาช้าด้วย แล้วก็นั่นแหละฉันไม่กล้าไปนั่งในระยะสายตาพี่ทอยเขาหรอก มันเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้

"ไงขี้เมา"

เสียงคุ้นหูทำเอาฉันเงยหน้ามองก่อนจะต้องรีบยกมือไหว้เมื่อเห็นพี่ต้าที่กำลังยิ้มให้อยู่

"สวัสดีค่ะพี่ต้า ทำไมเรียกเก้าแบบนี้ล่ะคะเนี่ย"

"เธอดื่มเยอะที่สุดเลยนะเก้าโซจูหมดไปตั้งหลายขวดอ่ะ"

"หึ้ย"

"แถมยังร้องไห้ลั่นร้านอีกฮ่าๆ"

"เดี๋ยวๆอย่าเสียงดังสิคะ!"

ฉันยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเองและมองพี่ต้าอย่างอ้อนวอน เพราะตอนนี้คนเกือบทั้งคลาสต่างหันมามองเราเป็นตาเดียวแล้ว เพราะพี่ต้าหัวเราะดัง คือหันมากันหมดไม่เว้นแม้แต่พี่ทอยอ่ะ

"แล้วทำไมมานั่งตรงนี้ที่ว่างด้านหน้าตั้งเยอะ"

"คือปอจะมาช้าน่ะค่ะเลยกะจะจองที่เผื่อปอ"

"เฮ้ย อาจารย์ไม่ซีเรื่องเข้าเรียนหรือไม่เข้าเรียนหรอก มาๆมานั่งหน้าด้วยกัน"

ฉันได้แต่ยิ้มแห้งให้พี่ต้า แต่สุดท้ายก็ต้องหยิบเอากระเป๋าตัวเองมากอดและเดินตามพี่ต้าไปด้านหน้า

"ไงครับพี่ทอย นั่งด้วยกันดีไหมยังไงเราก็กลุ่มเดียวกันอยู่แล้ว"

เชี้ย..แล้วมันไม่มีที่ไหนที่พี่ต้าอยากไปนั่งนอกจากข้างพี่ทอยเลยรึไง?? ฉันเม้มปากแน่นและจำใจยกมือไหว้พี่ทอยที่กำลังเงยหน้ามามองเราสองคน เขาพยักหน้ารับไหว้และยิ้มให้พี่ต้าอย่างใจดีตามสไตล์

"เอาสิครับผมยังไงก็ได้"

"โอเคดีเลยงั้นพี่บอกกลุ่มเรามานั่งรวมกันตรงนี้ดีกว่า เผื่อจารสั่งงานจะได้สะดวกเวลาคุยกันเลย"

พี่ต้าหันมองไปทั่วห้องก่อนจะหันไปเห็นเพื่อนในกลุ่มที่นั่งอยู่อีกฝั่งก่อนเขาจะเดินลิวๆไปเลยทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อกอดกระเป๋าอยู่หน้าห้องเนี่ย!

"ไม่นั่งเหรอ?"

"นั่งค่ะ"

ฉันหันมาตอบพี่ทอยทันทีที่เขาถามก่อนจะเดินไปนั่งที่ว่างห่างจากเขาหนึ่งโต๊ะและเอากระเป๋าไปวางด้านซ้ายตัวเองเผื่อปอด้วย

"ใครนั่งเหรอ?"

"คะ?"

"ก็เธอเว้นตรงนี้"

ฉันเลิ่กลั่กทันทีที่พี่ทอยหันมาถามที่ว่างข้างเขา

"คือเอ่อ..เผื่อพี่ต้าน่ะค่ะ"

"ไม่ใช่ว่าเว้นไปเพราะรังเกียจพี่นะ"

"ไม่ใช่แน่นอน เก้าไม่ได้รังเกียจอะไรพี่นะ"

พี่ทอยพยักหน้าก่อนจะหันมองพี่ต้าที่กำลังเดินมาพร้อมกับคนอื่นๆในกลุ่ม ก่อนเขาจะหันมามองฉันอีกครั้ง

"แล้วทางนั้นใครนั่ง?"

"ปอค่ะ เพื่อนเก้าเอง"

"ขอไปนั่งด้านในสุดได้ไหม?"

"แล้วปอ..เอ่อได้ค่ะเดี๋ยวให้ปอนั่งตรงนี้ก็ได้"

ฉันหยิบกระเป๋ามาวางที่ว่างทางขวามือแทน พร้อมกับพี่ทอยที่ขยับลุกเดินมานั่งที่ว่างทางซ้ายของฉันซึ่งถัดไปมันก็เป็นกระจกแล้วอ่ะเลยกลายเป็นว่าตอนนี้เขากำลังนั่งด้านในสุดเลย

"ขอโทษที่เรื่องมากนะ แต่พี่ไม่ชอบนั่งกับคนอื่นน่ะ"

แล้วทำไมเขาไม่ปฏิเสธพี่ต้าแต่แรกล่ะวะเนี่ย? ฉันหันมองพี่ทอยอีกครั้งขณะที่ตอนนี้เขากำลังเอาชีทเรียนขึ้นมาวาง ฉันจึงรีบพยักหน้าและเงยหน้ายิ้มให้พวกพี่ต้าที่มานั่งด้วย คนอื่นๆเขาก็ดูสงสัยแหละว่าทำไมพี่ทอยถึงเปลี่ยนที่นั่งแต่ก็ไม่มีใครกล้าถามจนกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังนั่งเรียนข้างพี่ทอยแทน

เชื่อเลยว่ายิ่งหนียิ่งเจอมีอยู่จริง ฉันเหลือบมองพี่ทอยอีกครั้งระหว่างที่กำลังรออาจารย์แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเขากำลังนั่งดูยูทูปที่คนเขาสอนทำเค้กอยู่...เดี๋ยวนะเขาชอบอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ยไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

4.23 pm.

"ไม่น่าเชื่อว่าเราจะมีโอกาสได้นั่งข้างนายแบบตั้งสามชั่วโมง"

"ไม่น่าเชื่อจริงๆนั่นแหละ"

ปอพยักหน้าตามหลังจากเธอเปิดประเด็นมาแบบนั้น และตอนนี้เราเรียนกันเสร็จเรียบร้อยแล้วเลยมาหาอะไรกินกันใต้คณะนิดหน่อย เพราะคลาสเรียนเมื่อกี้มันน่านอนซะจริง

"แต่ว่าพี่ทอยเขาดูตั้งใจเรียนนะ ผิดคาดเลย"

"ก็จริงตอนอาจารย์ถามแล้วไม่มีใครสักคนตอบ แต่เขายกมือตอบนี่มันดีนะแสดงออกเลยว่าเขาสนใจจะเรียนจริงๆ"

"ใช่ แต่มึงดูเก็บรายละเอียดดีนะเก้า"

ฉันหรี่ตามองปอทันทีที่เธอพูดแซวซะแบบนั้น

"ก็นั่งข้างเขาไหมล่ะ"

"แน่สิ แล้วนี่จะไปไหนต่อ?"

"กลับห้องสิไม่มีเรียนแล้วนิวันนี้"

"ให้ไปส่งไหม?"

"จะไปทางนั้นเหรอ?"

"อืม ต้องไปรับป้าที่โรงบาลน่ะแกไปตรวจสุขภาพ"

"โอเค"

หลังจากตกลงกันได้ปอก็ขับรถมาส่งฉันที่คอนโด ก่อนฉันจะโบกมือลาเพื่อนและเดินขึ้นคอนโดตามปกติแต่ที่ไม่ปกติเลยคือตอนนี้มีคนมารอฉันที่ชั้นหนึ่งที่เป็นห้องโถงใหญ่สำหรับนั่งรออยู่ ฉันถอนหายใจเสียงดังและพยายามเดินเลี่ยงให้เร็วที่สุดเพราะคนที่มารอฉันคือออแกนไงล่ะ

"เก้า นับเก้า!"

ฉันหันมองออแกนแต่มันก็อดจะชักสีหน้าไม่ได้ เพราะเขาดันร้องตะโกนเสียงดังซะจนน่าเกลียด ฉันจึงต้องจำใจหยุดยืนรอเขาที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้แน่น

"ทำไมโทรหาไม่ติดเลยล่ะ แล้วส่งมาทำไมของของเราเราไม่เอาหรอกนะเก้าแบบนี้น่ะ"

"เป็นบ้าอะไรห๊ะแกน เราเลิกกันไปเป็นอาทิตย์แล้วนะ"

"เราบอกตอนไหนว่าเราจะเลิก?"

"ถึงแกนไม่เลิกก็แล้วแต่เพราะเราบอกเลิกไปแล้ว"

"เก้า!"

"อย่าเสียงดังนะ"

"แต่เรายังไม่เลิกกันนะเก้า ขอโทษไม่ว่าแกนจะเคยทำอะไรให้เก้าไม่พอใจแกนขอโทษได้ไหม?"

"ไม่ทันแล้วไหม ความผิดของแกนคือแกนนอกใจเก้านะแกนไปนอนกับใครก็ไม่รู้แล้วแบบนี้เก้าจะไม่เลิกได้ยังไง?"

"แต่แกนไม่อยากเลิก ถึงเก้าจะโกรธมากแต่เราไม่เลิกกันได้ไหมนะแกนขอร้อง"

"เห็นแก่ตัว" ฉันสะบัดมือออกจากมือของออแกนเต็มแรงพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ "คิดว่าเราโง่มากรึไง คิดว่าเราจะคอยให้อภัยแกนได้เสมอเลยเหรอ?"

"เก้า"

"พอเถอะแกน จริงๆถ้าแกนโสดมันอาจจะดีต่อแกนเองก็ได้เพราะยังไงเราก็ไม่เคยสำคัญอะไรกับชีวิตของแกนอยู่แล้วนี่"

ฉันถอนหายใจอีกครั้งและหันไปมองเลขของลิฟต์ที่กำลังเลื่อนลงมาอย่างใจจดใจจ่อ เพราะฉันไม่อยากจะอยู่คุยอะไรกับแกนอีกแล้วไง เรื่องที่จะคุยมันไม่มีอีกแล้ว

"แกนไม่เคยคิดว่าเก้าโง่สักครั้ง และเก้าเป็นคนสำคัญของแกนเพราะงั้นแกนจะไม่ยอม..ถึงต้องง้อเก้าไปจนตายแกนก็จะทำเพราะแกนรักเก้า"

ฉันส่ายหน้าไปมา และหันมากดลิฟต์อีกหลายครั้งจนมันเปิดออกฉันจึงรีบเดินเข้าไปด้านในและกดไปชั้นตัวเองพร้อมกดปิด

"รอด้วยครับ"

เสียงทุ้มคุ้นหูมันทำให้ฉันชะงัก และเงยหน้ามองร่างสูงที่กำลังเดินมาที่ลิฟต์ตัวเดียวกับฉันฉันจึงต้องกดรอร่างสูงที่อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาสวมแมสอยู่จนเราสบตากันนั่นแหละฉันถึงได้รู้ว่าเขาคือใคร

"ขอบคุณที่รอ"

พี่ทอยพยักหน้าให้ก่อนเขาจะขยับมากดปิดลิฟต์ท่ามกลางสายตาของออแกนที่กำลังมองอยู่

"เดี๋ยวเราจะมาใหม่นะเก้า!"

ครืน

ประตูลิฟต์ถูกปิดลงพร้อมกับฉันที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกพร้อมกับขยับไปอิงกับพนังลิฟต์อย่างหมดแรงจนลืมไปว่าไม่ได้อยู่ในลิฟต์นี้คนเดียว ฉันเม้มปากแน่นทันทีที่รู้สึกตัวว่าพี่ทอยกำลังมองอยู่

"เอ่อ.." ฉันขยับมายืนตรงๆอีกครั้งก่อนจะเม้มปากแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกจนต้องเหลือบมองพี่ทอยอีกครั้ง "อยู่ที่นี่เหรอคะ?"

"ใช่ครับ" พี่ทอยหันมามองฉันก่อนเขาจะกดชั้นสิบห้าที่อยู่ถัดขึ้นไปจากชั้นของฉันสองชั้น "คนนั้นแฟนเหรอ?"

"แฟนเก่าน่ะค่ะ"

"เพิ่งเลิกกันสินะ"

"ค่ะ เพิ่งเลิกวันที่นอนกับพี่นั่นแหละ" ฉันหลับตาแน่นเมื่อเผลอตอบอะไรโง่ๆออกไป "ขอโทษนะคะที่พูดอะไรไม่คิด"

"ไม่เป็นไร พี่คิดว่าตัวเองผิดด้วยซ้ำที่ไปนอนกับคนมีแฟนแล้วแต่ดีแล้วที่ว่าเลิกกัน"

"ค่ะ"

"เขาตามง้อสินะ เขาไม่อยากเลิกเหรอ?"

"ไหนพี่บอกว่าเป็นคนไม่ค่อยพูดไงคะ"

คือตอนนี้สภาพอารมณ์ฉันคือยังไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้น่ะมันเลยเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไปจนได้

"ไม่รู้สิก็แค่รู้สึกว่าควรจะพูดอะไรสักหน่อยเพราะเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลาเลย"

ฉันเม้มปากแน่นและพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด เพราะตัวเองเป็นคนแบบนี้จริงๆฉันเป็นคนจำพวกเก็บความรู้สึกตัวเองไม่เก่งน่ะ

"ชอบเค้กไหม?"

"คะ? เอ่อ..ชอบสิคะ"

"กินไหม"

"เค้กเหรอ?"

"ใช่ เพิ่งได้สูตรมาใหม่น่ะกำลังจะไปทำถ้าทำเสร็จเดี๋ยวเอาลงมาให้กิน"

ติ๊ง

ฉันเงยหน้ามองประตูลิฟต์ที่เปิดออก ก่อนตัวเองจะเดินออกมาจากลิฟต์อย่างงงๆ แต่ก็ยังหันไปก้มหัวให้พี่ทอยจนสังเกตเห็นถุงในมือของเขา...ดูแล้วคงเป็นส่วนผสมที่จะมาทำเค้ก

"ขอบคุณนะคะแต่ไม่เป็นไรดีกว่าเก้าเกรงใจพี่น่ะ"

"ไม่ชอบเค้กเหรอ?"

"ก็ไม่"

"งั้นก็กินสิมันกินได้แน่"

"เก้าไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น"

"แล้วห่วงอะไร?"

"เกรงใจน่ะค่ะ"

"เธอนี่เข้าใจยากนะ ทั้งๆที่ตัวเองไม่โอเคแต่ทำไมถึงทำเหมือนโอเคล่ะ?"

พี่ทอยมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย และเขากำลังคาดเดาว่าฉันมันเป็นยังไงทั้งๆที่ฉันเองไม่ชอบเลยที่โดนมองแบบนี้

"ถ้าพี่สงสารเพียงเพราะเห็นว่าเก้าเพิ่งเลิกกับแฟนคือพี่ไม่ต้องมาสงสารกันหรอกค่ะ เก้ามันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วแล้วที่เรานอนด้วยกันจริงๆพี่จะทำเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็ได้ พี่ไม่ต้องมารู้สึกผิดนะเก้าไม่ได้อะไรกับเรื่องคืนนั้นแล้วจริงๆ"

ฉันสูดลมหายใจและก้มหัวให้เขาอีกครั้ง

"ขอตัวนะคะ"

ฉันเดินหันหลังออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะเปิดห้องเข้าไปอย่างหมดแรงแล้วทำไมวันนี้มันเหนื่อยขนาดนี้นะ เจอแฟนเก่าตัวเองว่าแย่แล้วยังมาเจอกับคนที่เมาแล้วไปนอนด้วยอีก

"แล้วทำไมต้องมาอยู่ที่เดียวกันด้วยเนี่ย"

ให้ตาย ดูแล้วเหมือนจะมีเรื่องยุ่งๆตามมาเลย