(ทอย)
6.15 pm.
พรึบ..
ผมถอนหายใจมองครีมที่ตัวเองเพิ่งบาดลงบนหน้าเค้กอย่างไม่ชอบใจนักจนต้องวางไม้ผายลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนเหลือบมองเวลาอีกครั้ง...นี่มันก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วนะกับเรื่องเมื่อตอนบ่ายน่ะ ตอนนี้นับเก้าจะเป็นยังไงบ้างล่ะ
พูดตามตรงว่าผมรู้สึกเห็นใจเธอมาก และโกรธแทนกับคำพูดไม่คิดของผู้ชายคนนั้น...คิดได้ไงเอาเรื่องที่ตัวเองเป็นคนแรกของผู้หญิงมาพูดให้เธอเสียหาย หน้าไม่อายจริงๆ
พึ้บ
ผมถอดผ้ากันเปื้อนและเดินไปหยิบโทรศัพท์มากดดูแชทที่ทักไปถามนับเก้าว่าโอเคขึ้นยัง แต่เธอก็เอาแต่เงียบจนน่าเป็นห่วง ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะหยิบคีย์การ์ดห้องตัวเองและเดินออกจากห้องไปลงลิฟต์ไปที่ห้องของนับเก้าแทน ผมเป็นห่วงน้องน่ะคนสดใสอย่างเธอไม่น่ามาเจอกับเรื่องแบบนี้เลย
แกร๊ง
หลังจากที่ผมกดออดไปไม่นานคนด้านในก็ยอมออกมาเปิดประตูให้ด้วยรอยยิ้ม แต่ตาเธอบวมมากเพราะคงร้องไห้มาอย่างหนัก..
"เก้ากะจะโทรไปหา
