แคร์....
ไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่มาที่ไทยฉันอยากกินแต่อาหารประเภทส้มตำยำแซ่บๆ ทั้งที่ปกติจะไม่ค่อยกินของพวกนี้เลย ฉันคิดว่าเป็นเพราะเห็นพี่รุ้งกับแพรวาซื้อมากินกันบ่อยๆ หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจเลยทำให้ฉันอยากกินบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าตัวอีกจะอยากกินมากมายขนาดนี้ แม้ว่าตอนนี้จะยังเช้าอยู่ก็ตามแต่ฉันก็ยังอยากกิน ฉันไม่รู้ว่าเราจะหาส้มตำกินกันได้ไหมเวลานี้ที่เพิ่งจะแปดโมงกว่าแต่ก็ภาวนานะขอให้พายุหาร้านให้ฉันกิน ไม่ต้องร้านหรูหราอะไรก็ได้ร้านข้างทางก็ได้ ขณะที่พายุขับรถไปฉันก็มองบริข้างทางว่ามีร้านอาหารที่ไหนเปิดมั่ง จนเห็นไกลว่ามีป้ายร้านอาหารอิสานซึ่งมันต้องมีสิ่งที่ฉันอยากกิน แค่คิดน้ำลายก็เริ่มไหล
"อ๊ะ นั่นไงพายุฉันเจอร้านแล้ว" ฉันชี้ป้ายที่ตั้งอยู่ริมทางเท้า
"ตาดีจริงๆเลยนะเธอน่ะสงสัยจะหิวจัด"
พายุประชดฉันแต่ฉันก็ไม่สนใจค่ะเพราะตอนนี้ฉันอยากจกข้าวเหนียวส้มตำ
เราสองคนจอดรถริมฟุตบาทจากนั้นฉันก็รี
