ตี 4.10 นาที
เธอไม่ทันได้ข่มตาหลับ เวลาก็ล่วงเลยมาถึงตีสี่ คนตัวเล็กจึงฝืนการนอนของตัวเอง ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อในตู้ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเสื้อพี่ไต้ฝุ่น ที่เธอเคยแอบจิกเอามาใส่หรือเปล่า แต่ตอนนี้คว้าตัวไหนมาใส่ได้เธอก็ใส่ทั้งนั้นแหละ
สายตาเธอเหลือบมองคนที่กำลังนอนคว่ำหน้าลงบนหมอนอย่างหมดแรงก็อดที่จะเดินไปนั่งลงบนเตียงข้างเขา ก่อนจะยกมือขึ้นลูบเส้นผมสีเทาของเขาเบาๆ
ตอนนี้ไฟในห้องเปิดเพียงไฟบนหัวเตียงที่ให้ความสว่างเท่านั้น
"พี่คะ อิงไปก่อนนะ" เธอก้มลงไปกระซิบข้างใบหูเขาเบาๆ ในตอนแรกก็คิดว่าเขาจะหลับลึกเพราะความเพลียแล้วเสียอีก แต่เปล่าเลย..
เมื่อได้ยินเธอกระซิบแบบนั้นเขาถึงกับผงกหน้าขึ้นจากหมอนใบใหญ่ ด้วยสภาพผมที่ไม่ค่อยเป็นทรงมากนัก แต่แปลกที่มันยังคงดูดี
"จะไปไหน มานอนนี่มา" เขาพูดพลางขยับตัวออกเล็กน้อย แล้วตบที่ฟูกเตียงข้างๆ กัน บ่งบอกให้เธอล้มตัวลงนอนข้างเขา
แต่คนตัวเล็กกลับส่ายหน้า
