“คุณจะพาฉันไปไหน”
ปาหนันถามคนเดินเข้ามาสั่งให้เธอเตรียมข้าวของสำหรับเดินทางทั้งของตัวเองและลูกอย่างสงสัย ตลอดเวลาที่ผ่านมานานนับเดือน เธอรู้สึกเหมือนถูกชายหนุ่มขังไว้ในกรง ทุกย่างก้าวของตัวเองอยู่ในสายตาของชายหนุ่มตลอดเวลาทั้งตอนที่เธอรู้ตัวและไม่รู้ตัว และเธอไม่สามารถไปนอกสถานที่ที่เขากำหนดเอาไว้ได้เลยสักครั้ง ซึ่งเช่นเดียวกับที่เอเดรียนไม่เคยพาเธอไปนอกพื้นที่ที่เขาชำนาญที่สุดเช่นเดียวกัน
ทว่าวันนี้กลับต่างออกไป
ผู้ถูกถามมีสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที ชายหนุ่มปรายตามองเธอดุดัน ก่อนจะตอบเธอเสียงห้วน
“ไม่ต้องถามมากหรอก ไปด้วยกันก็พอแล้ว”
“แต่ว่า...”
หญิงสาวพยายามจะชี้แจง อย่างน้อยการรู้สถานที่ล่วงหน้าเธอจะได้เตรียมเสื้อผ้าไปให้เหมาะสม แต่คนตรงหน้ากลับไพล่คิดไปอีกเรื่อง เขาโบกมือให้เธอหยุดพูด ก่อนจะกระแนะกระแหนเธออีกหน
“เธอไม่อยู่ที่นี่สักวันสองวัน ไอ้หมอนั่นมันไม่ขาดใจตายหรอกน่า”
“คุ
