Masakit ang maiwan, lalo na kung biglaan at hindi man lang naipaalam.
Namumugto ang mga mata kong nakatayo lang sa gate habang nakatingin sa lalaking naglalagay ng mga maleta sa likurang bahagi ng kotse.
Si Sir Sebastian ang magmamaneho, si Ma'am Ruby ang kasama nila at si Baste ay ihahatid nila, hindi sa ibang barangay kundi sa airport upang lumipat patungo sa Japan.
Pigil na pigil ang pag-iyak ko ngunit alam kong sasabog na ako sa sobrang sakit ng dibdib ko.
Hindi niya pa ako nakakausap, hindi niya pa ipinapaalam sa akin ang lahat. Hindi siya tumitingin sa akin, ayaw niya akong bigyan ng kahit na anong dahilan para maghintay sa kanya, sa kanyang pagbabalik.
"Basteeee!" Pumiyok ang boses ko nang tawagin ko ang kanyang pangalan.
Lumingon lang siya sa akin na walang emosyon.
"Baste,
