ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ แต่อิงบุญก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับใหลลงได้ หล่อนยังคงลืมตาโพลงอยู่บนเตียงนอน หัวใจยังคงเฝ้าหวนคะนึงหาแต่ผู้ชายคนนั้น นิโคไล อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟ ผู้ชายที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องพักคนใช้
นี่หล่อนไม่ได้ทำเกินไปใช่ไหม หล่อนไม่ได้ทำร้ายเขาเกินไปใช่ไหม
หญิงสาวพยายามเข้าข้างตัวเองแต่ทุกสิ่งที่ทำลงไปก็โจมตีหล่อนอย่างไม่ปรานี หล่อนใจดำ ใจร้าย และไม่สมควรจะให้อภัยเป็นที่สุด
“คุณนิค... อิงขอโทษ...”
สุดท้ายก็ต้องผุดลุกขึ้นนั่ง ความกระวนกระวายยังคงวิ่งพล่านอยู่ภายในหัวอก หล่อนจะข่มตานอนหลับไปได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อ... ในเมื่อยังไม่รู้เลยว่านิโคไลเป็นยังไงบ้าง เขาจะหลับสบายไหม ที่นอนจะแคบไป แข็งไปสำหรับคนตัวใหญ่แบบเขาหรือเปล่า แล้วผ้าห่มล่ะ หล่อนไม่ได้เตรียมให้เขา เขาจะหนาวไหม ความคิดต่างๆ นานาถาโถมเข้าใส่อย่างไร้ความเมตตา ซึ่งที่สุดแล้วหล่อนก็ต้องพาร่างกายและหัวใจของตัวเอง
