เขายิ้มอย่างดีใจ ในขณะที่คู่สนทนาของเขานั่นกลับไม่ได้แสดงท่าทางเดียวกันกลับมาเลย หล่อนตีหน้าขรึม สายตาว่างเปล่าจนน่าตกใจ
ไม่มีอะไรหรอก เมื่อคืนเขากับอิงบุญปรับความเข้าใจกันได้แล้วนี่ หล่อนน่ารัก น่าใคร่อยู่ในอ้อมแขนของเขาตลอดทั้งคืน บางทีที่หล่อนไม่ยิ้มคงเป็นเพราะเขินอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็เป็นได้
“เข้ามาก่อนสิ มาให้ฉันกอดให้หายคิดถึงหน่อย”
อิงบุญเบี่ยงตัวหลบทันที พลางพูดเสียงห่างเหิน
“ฉันแค่เอาเสื้อผ้าที่ซักรีดเรียบร้อยแล้วมาคืนให้เท่านั้นค่ะ คุณนิคจะได้มีเสื้อผ้าสวมใส่กลับมอสโก”
เหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดกบาลแรงๆ จนมึนงง
“อิง... ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ล่ะ เมื่อคืน...”
“ถ้าจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืน... มันก็แค่ความต้องการทางร่างกายที่เราทั้งสองคนต้องการปลดปล่อย เมื่อทุกอย่างจบ เราก็ควรจะจบเช่นกัน”
หญิงสาวตรงหน้าคล้ายกับไม่ใช่อิงบุญที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเมื่อคืน หล่อนใจดำ ใจอำมหิต นิโคไลคิดอ
