คราวนี้อิงบุญเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับคนพูด ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความกังขาไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องห้ามด้วยล่ะค่ะ ในเมื่อคุณนิคไม่ได้... เอ่อ... รู้สึกอะไรกับฉันเลย... ฉันมันก็แค่เมียเก็บที่ไร้ค่าเท่านั้น”
หล่อนไม่มีทางรู้ได้เลยว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของนิโคไลนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ มีเพียงคำพูดห้วนกระด้างจากเขาเท่านั้นแหละที่ทำให้หล่อนพอจะรู้ว่าตัวเองนั้นไร้ค่าแค่ไหน
“ไม่ว่าจะเมียเก็บหรือนางบำเรอ ถ้าฉันยังไม่เบื่อใครก็แตะต้องไม่ได้ เข้าใจเอาไว้ซะด้วย”
คนตัวโตเดินจากไปแล้ว พร้อมๆ กับเสียงปิดประตูแรงๆ ตามอารมณ์ของเขานั่นแหละ หญิงสาวนั่งน้ำตาซึม ความวาบหวามจากเซ็กซ์แสนมหัศจรรย์เมื่อกี้นี้ค่อยๆ จางหายไปจนหมดสิ้น เหลือทิ้งไว้แค่เพียงความจริงที่แสนโหดร้ายเท่านั้นเอง
หล่อนมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่า ผู้หญิงที่เขาเกลียดชังเท่านั้น แค่เขาแตะต้อง แค่เขายอมร่วมรักด้วยก็ถือว่ามากมายเกินพอแล้ว
น้ำตาค่อยๆ ร่ว
