แม่เดินไปแล้วพร้อมกับบอกว่าจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ขณะที่มาริสาได้แต่ปล่อยน้ำตาของตัวเองให้รินไหลเมื่อได้รับรู้ความจริงทั้งหมด และเธอก็ตกใจกับมันเสียจนสมองขาวโพลนไปหมด...ไม่สามารถพูดหรือคิดอะไรได้อีก
สิ่งเดียวที่ได้รับรู้คือเธอเกลียดตัวเองเหลือเกิน...เธอทำแบบนั้นกับปู่ได้ยังไง! คิดในแง่ร้ายกับ...คนที่ช่วยเหลือเธอกับแม่มาตลอดได้ยังไงกัน! สมควรแล้วล่ะที่ท่านจะต่อว่าเธอเสมอว่าเธอมันก็แค่คนหูตามืดบอด ใจมืดบอดและเด็กเกินกว่าจะมองอะไรได้อย่างกว้างไกลโดยไร้อคติ
เธอมันก็แค่คนที่เอาแต่ตัวเองตัดสินคนอื่น เธอมองแต่มุมที่คนอื่นปฏิบัติต่อเธอและตัดสินแค่ว่าเขาดีไม่ดี ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยดูตัวเองเลยว่าเธอเคยทำดีกับเขาบ้างไหม เธอมันก็แค่คนตื้นเขินที่มองอะไรผ่านๆ โดยไม่ใช้สมองพิจารณาไตร่ตรองอะไรเลย!
สมควรแล้วล่ะที่แม่กับปู่ปิดบังความจริงกับเธอ! ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงไม่คิดรับฟังอะไร เธอคิดว่าตัวเองจะต้องอาล
