Sir & Maid แจ๋วอารมณ์ร้าย กับ คุณชายขี้วีน

"นี่แกทำอะไรของแกเนี่ย ฉันให้เอาชุดไปซักแห้งพร้อมทั้งรีดตั้งแต่บ่าย 2 แล้วเพิ่งทำเสร็จตอน 5 โมงเย็นเนี่ยนะ? ไหนเอามาดูซิ! เหลือเวลาอีกแค่ 20 นาทีฉันจะไปงานกาล่าดินเนอร์ทันไหม?..." คุณหนูของบ้านรับชุดราตรียาวจากพ่อบ้านหนุ่มเพื่อมาตรวจความเรียบร้อย "งานช่วงบ่ายมันเยอะครับ มีทั้งชุดของนายใหญ่ ชุดนายหญิงแล้วก็ชุดของคุณหนูอีก ผมคนเดียวคงทำไม่ทันหรอกครับ ผมต้องขออภัยด้วยครับคุณหนู..." พ่อบ้านหนุ่มแจกแจงรายละเอียดอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่วายถูกอีกฝ่ายตำหนิ "นี่แกเถียงฉันหรอ ฉันสั่งให้แกทำอะไรแกก็ต้องทำและต้องทำให้ทันด้วย ไม่ใช่มายืนเถียงฉันแบบนี้" เธอกล่าว พร้อมตรวจชุดราตรีอย่างละเอียด "ว้าย!!! นี่แกทำอะไรกับชุดของฉัน ทำไมมันเป็นรอยแบบนี้? รู้ไหมว่ามันราคาเท่าไหร่? ฉันไม่ยอม! วันนี้แกต้องเจอดีแน่ คุณแม่...คุณแม่คะ...คุณแม่คะ!!" เธอร้องโวยวายเรียกผู้เป็นมารดาด้วยท่าทีโมโหลั่นบ้าน "มีอะไรคะลูกหนูร้องทำไม... เกิดอะไรขึ้นคะลูก?" ผู้เป็นแม่รีบวิ่งเข้ามาในห้องซักรีดพร้อมทั้งยิงคำถามมากมายแก่ลูกสาว "ก็นี่ไงคะดูพ่อบ้านของคุณพ่อสิ ทำชุดของหนูเป็นรอยอะไรก็ไม่รู้ หนูจะใส่ไปงานยังไง เวลาก็เหลือไม่มากด้วย หนูไม่ยอมนะคะคุณแม่" ผู้เป็นแม่รับชุดจากมือลูกสาวก็ต่างกรีดร้องไม่ต่างจากลูกสาวเลย ก่อนจะต่อว่าพ่อบ้านหนุ่มสารพัด ทำให้ประมุขของบ้านที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนอนต้องเดินเข้ามาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "เป็นอะไรกันเสียงดังโวยวายไปถึงข้างบน!?..." "คุณก็ดูนี่สิคะจะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไง พ่อบ้านของคุณทำชุดของลูกเราเสียหาย แล้วจะไปงานกาล่าดินเนอร์ทันไหมคะ?..." ขณะที่พ่อบ้านหนุ่มพยายามจะหาโอกาสอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นกลับถูกสองแม่ลูกชี้นิ้วใส่ จนไม่กล้าที่จะอธิบายอะไร จึงทำได้เพียงยืนสงบนิ่งฟังคำต่อว่าจากสองแม่ลูก "ไหนปาร์วีนอธิบายให้ฉันฟังซิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชุดราตรีนี้" "คุณพ่อขาอย่าไปฟังมันนะคะ มันพยายามจะแก้ตัวค่ะ…" คุณหนูของบ้านพูดโพล่งขึ้นมาโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้พูดอะไร "ฟังปาร์วีนก่อนได้ไหมลูกก่อนที่จะว่าเขา แล้วอีกอย่างใครสอนให้เรียกปาร์วีนว่ามัน ถึงเขาจะเป็นคนดูแลบ้าน เขาก็มีคุณค่าและมีศักดิ์ศรีเหมือนเรานะลูก อย่าให้พ่อได้ยินว่าลูกของพ่อเรียกคนอื่นจิกหัวแบบนี้อีก.. ว่าไงปาร์วีนไหนเล่ามาสิ" นายใหญ่ของบ้านปรามลูกสาวของตนด้วยเหตุผล ก่อนที่จะหันไปถามฝ่ายผู้ถูกกล่าวหา "ได้ครับนาย ช่วงบ่ายที่ผ่านมาผมขึ้นมารับชุดจากนายทั้งสามท่านเพื่อไปซักรีดทำความสะอาดและนำขึ้นมาส่งให้ตามปกติครับ เนื่องด้วยชุดของนายทั้งสามท่านมีราคาแพง มีความละเอียดในการดูแลรักษา ผมจึงใช้เวลาในการทำความสะอาดนานกว่าปกติครับ เมื่อทำความสะอาดเสร็จผมจะนำชุดทั้งสามชุดขึ้นมาส่งครับ ก่อนหน้านี้ผมได้ตรวจทานแล้วนะครับถึงความสะอาดความเรียบร้อยของชุด โดยเฉพาะชุดของคุณหนูผมได้ตรวจทานอย่างละเอียด ก็ไม่มีรอยใดๆ เลยนะครับ แต่ผมไม่รู้เหมือนกันครับว่าหลังจากที่คุณหนูรับไป ทำไมถึงเกิดรอยแบบนั้นขึ้นได้? เรื่องก็มีแค่นี้ครับนาย" พ่อบ้านหนุ่มอธิบายอย่างละเอียดทุกจุด "นี่แก!! แกคิดว่าฉันทำรอยพวกนี้บนชุดของตัวเองหรอ" ขณะที่คุณหนูของบ้านกำลังเดินตรงเข้าหาพ่อบ้านหนุ่มหวังจะทำร้าย เสียงประมุขของบ้านร้องดังขึ้นห้ามไว้ได้ทัน... "หยุดนะลูกแพร ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น ปาร์วีนเค้ายืนยันว่าเค้าดูแลความเรียบร้อยของชุด แล้วมันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง? เดี๋ยวนั่นมันอะไร!? นี่มันมีดแกะสลักนี่!!" ประมุขของบ้านร้องห้ามลูกสาว ก่อนจะเหลือบไปเห็นมีดแกะสลักที่วางอยู่ข้างโต๊ะด้านหลังของเธอจึงเดินไปหยิบขึ้นมาดู ทำให้ตัวเขาเข้าใจทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นกับชุดราตรีนั้นทันที "ทำอะไรแบบนี้ล่ะลูกไม่เนียนเลย ถ้าคุณพ่อรู้ว่าเป็นฝีมือของแม่กับลูกคงต้องโดนว่าแน่ๆ..." "แล้วหนูจะรู้ไหมคะว่าคุณพ่อจะเข้ามา กะจะหาจังหวะด่ามันเยอะๆ แล้วไล่มันออกจากบ้านก็เท่านั้นเองนี่คะ!.." "ซุบซิบอะไรกัน... ไหนใครจะเป็นคนบอกผมได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?" "ในเมื่อคุณพ่อก็รู้อยู่แล้วนี่คะว่ามันเกิดอะไรขึ้น คุณพ่อจะถามทำไมคะ หนูกับคุณแม่เกลียดมันไม่อยากให้มันอยู่ในบ้านหลังนี้อีก คุณพ่อเข้าใจไหมคะ?..." เธอแจกแจงความรู้สึกกับประมุขของบ้านด้วยอารมณ์ไม่พอใจ "ทำไมล่ะลูก ปาร์วีนเขาไปทำอะไรให้ลูกกับแม่นักหนาถึงได้จงเกลียดจงชังเขานัก?" "คุณพ่อไม่รู้อะไร ทุกครั้งที่แฟนหนูมาบ้านเขาไม่ค่อยสนใจหนูเหมือนเมื่อก่อน แต่เขากลับไปเกลือกกลั้วกับมันในสวนหลังบ้านอย่างสนิทสนมคุ้นเคย หนูไม่ชอบค่ะ ถ้าคุณพ่อไม่เชื่อลองถามมันดูซิคะ" "จริงครับนาย แต่ผมกับแฟนคุณหนูไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นครับ เขาเพียงแค่จะมาปรึกษาวิธีการปลูกต้นไม้เท่านั้นครับ" "แน่ใจนะว่าแค่นั้น แล้วที่แฟนฉันโอบเอวแก จับไหล่แก บางทีฉันเคยเห็นถึงขั้นว่าแฟนฉันจะหอมแก้มแกมันคืออะไร?" "คุณหนูพูดเกินไปแล้วนะครับ ผมไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนั้น อีกอย่างผมก็ไม่เคยให้ท่าแฟนคุณหนูอย่างที่คุณหนูคิด มีแต่แฟนคุณหนูเองมากกว่าที่ชอบฉวยโอกาสกับผมตลอด คุณหนูเองคงไม่รู้สินะครับว่าแฟนของคุณหนูเป็นเกย์ แต่ก็ช่างเถอะครับผมไม่สนใจหรอกว่าใครจะเป็นยังไง เมื่อผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้แฟนคุณหนูเลิกกับคุณหนูในวันนั้น มันผิดที่แฟนของคุณหนูไม่ซื่อสัตย์กับตัวคุณหนูมากกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย แต่เพื่อความสบายใจของนายหญิงและคุณหนูผมจะลาออกเองครับ คุณทั้งสองคนจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าผมอีก สวัสดีครับ..." ไม่ทันทีที่นายใหญ่ของบ้านจะเชื้อเชิญให้พ่อบ้านหนุ่มได้อธิบายเหตุผลทั้งหมด ลูกสาวของตนกับพ่อบ้านหนุ่มก็โต้เถียงกันไปมาโดยคำอธิบายสุดท้ายของบ่าวรับใช้จบลง ก็เป็นเหตุให้สองแม่ลูกแสยะยิ้มอย่างมีชัย แต่กลับสร้างความตกใจให้กับประมุขของบ้านไม่น้อย "ปาร์วีนเดี๋ยวก่อน!! เธอจะลาออกจริงๆ หรอ?" "ครับนาย ผมคงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ครับ" "ดี รีบไสหัวออกไปเลยนะบ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับแก แล้วไม่เคยอยากให้แกอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ" นายใหญ่ของบ้านเหลือบตามองลูกสาวของตนด้วยความรู้สึกระอา ก่อนจะหันมาถามบ่าวรับใช้อย่างห่วงใย "แล้วเธอจะไปอยู่ไหนบ้านของเธอก็อยู่ต่างจังหวัดไม่ใช่หรอและอีกอย่างก็ไม่มีใครอยู่ที่นั่น เธอจะอยู่กับใครล่ะปาร์วีน?.." "คุณพ่อขามันอยากลาออกก็ปล่อยมันไปสิคะ จะไปรั้งมันไว้ทำไม... ไปเลยจะไปไหนก็ไป!!" "หยุดเดี๋ยวนี้นะลูกแพร! รู้ไหมว่าลูกกำลังไล่ใคร... ลูกกำลังไล่..." ขณะที่ประมุขของบ้านกำลังจะเอ่ยถึงพ่อบ้านหนุ่มว่าแท้ที่จริงว่าแล้วเขาเป็นใคร แต่ก็ถูกสายตาหนึ่งมองมาอย่างจัง!! "นายท่านไม่ต้องคิดมากหรอกครับ บ้านก็กลับไม่ได้ผมก็คงต้องหางานใหม่ทำ.. ผมเองคงอยู่ไม่ได้หรอกครับกับคนที่พูดจาดูถูกผมทำเหมือนกับผมไม่ใช่มนุษย์ ไม่มีศักดิ์ศรี คนหนึ่งก็แสนร้าย คนหนึ่งก็เอาแต่ใจและช่างฟ้อง ส่วนอีกคนก็เจ้าชู้มือไว ดีที่นายท่านไม่ใช่คนแบบนั้นผมจึงรู้สึกปลอดภัยและมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ นายท่าน ผมลาละครับ สวัสดีครับ.." พ่อบ้านหนุ่มยกมือไหว้คนทั้งสามอีกครั้ง ขณะที่สองแม่ ลูกยังคงยืนทึ่งกับคำพูดของพ่อบ้านหนุ่ม ซึ่งเธอทั้งสองคนไม่เคยได้ยินจากปากของเขามาก่อน "เดี๋ยวฉันลงไปส่งนะ ฉันเองต้องขอโทษเธอด้วยที่ทำให้ต้องลำบาก ฉันผิดเองที่ตามใจพวกเขามาโดยตลอด คนที่รับกรรมก็คือเธอ ฉันขอโทษนะ ถึงยังไงหากเธอเดือดร้อนหรือต้องการความช่วยเหลือให้นึกถึงฉันนะฉันพร้อมที่จะช่วยเหลือเธอตลอด..." นายท่านของเขากล่าวพร้อมเดินลงมาส่งพ่อบ้านหนุ่มที่กำลังจะจากไปถึงหน้าประตูห้องนอน "ผมเองต้องขอบคุณนายท่านเหมือนกันนะครับที่ให้โอกาสผมได้ทำงานที่นี้ ผมจะไม่ลืมพระคุณของท่านเลย" เขากล่าวขอบคุณผู้มีพระคุณอีกครั้ง ส่วนประมุขของบ้านรีบยกมือรับไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนที่พ่อบ้านหนุ่มจะเข้าห้องเก็บของในห้องนอนส่วนตัวจนเรียบร้อย เดินออกมาหน้าบ้านเพื่อหารถเดินทางไปยังหมู่บ้านจัดสรรอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่คนละฟากฝั่งของกรุงเทพที่เขาเพิ่งลาออกไป ปาร์วีนรีบติดต่อบุคคลหนึ่งคนที่เคยติดต่อไว้เพื่อจะไปสมัครงานในตำแหน่งพ่อบ้านเช่นเคย   "พอกันทีกับความวุ่นวายในบ้านหลังนี้ เกลียดที่สุดไอ้ความขี้เหวี่ยง ขี้วีน จอมโวยวาย เอาแต่ใจ ความเจ้าชู้มือไวและความหื่นอะไรพวกเนี่ย หวังว่านายใหม่ บ้านใหม่ คงจะไม่เป็นแบบนี้นะ สา...ธุ!! " เขายืนข้างกระเป๋าใบใหญ่ 3-4 ใบของตนพลางรำพันกับตัวเองขณะที่ยืนรอรถแท็กซี่เพื่อจะเดินทางไปหมู่บ้านแห่งใหม่