'เลียนแบบนี่ไม่ใช่ ใครเสนอความเห็นให้ก็ไม่มี หรือกูจะชอบอะไรแบบมึงก็ไม่น่าใช่ กูเลิกชอบมึงไปนานล่ะ อ๊ะ.. ไม่สิ กูเลิกชอบสไตล์เดียวกับมึงไปนานล่ะ!'
จีจ้าเมินเฉยกับประโยคกำกวมที่เพื่อนเก่าบอกกล่าว เธอผละห่างออกจากเขามาตั้งเนินนาน และเธอก็ไม่ได้เต็มใจที่จะจดจำสิ่งใดทั้งนั้น หลายปีที่ไม่ได้พบกัน เธอก็เคยหวังว่าเพื่อนคนนี้จะไม่จดจำ และตอนนี้เธอก็หวังที่จะให้มันเป็นแบบนั้นเช่นเดียวกัน
"ทำไมอ่ะ ลูกค้าหายงั้นหรอ!"
เจ้าของห้องเอ่ยถาม จากนั้นเจ้าของเสียงก็เบี่ยงสายตาไปที่มุมด้านข้าง ก่อนที่เขาจะสรุปบางอย่างออกมา
"จริงด้วยว่ะ ไม่มีลูกค้าสักโต๊ะเลย!"
คนที่ฟังข่มความช้ำและมองตาม ก่อนที่เธอจะได้ล่วงรู้อะไรบางอย่าง ว่ามุมที่เพื่อนเก่าคนนี้มองลงไปนั้น เห็นทุกมุมที่อยู่ในร้านเธอ ไม่ใช่แค่เพียงเขตด้านหน้าที่เป็นร้านอาหาร แต่มันเห็นแม้กระทั่งด้านหลัง ซึ่งเป็นสถานที่พักผ่อน และเป็นที่ส่วนตัวของเธอ
"
