หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...สภาวะเสียงที่จะแท้งของฉันในตอนนี้ ได้รับข่าวดีแล้ว หลังจากที่นอนติดเตียงมาเป็นเวลาอาทิตย์กว่าๆ ในตอนนี้ลูกแข็งแรงปลอดภัยดี และหมออนุญาตให้กลับได้แล้ว
ทั้งฉันและคุณป๋าต่างดีใจจนพูดไม่ออก แต่คุณป๋าท่าจะอาการหนักกว่าเพราะแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำด้วย ที่ฉันรู้ก็เพราะว่าเห็นคุณป๋าเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับตาที่แดงกล่ำทั้งสองข้าง
คุณป๋าให้ลูกน้องมารับกลับไปที่โรงแรม
“ดูสิว่าเธอชอบแบบไหน” คุณป๋ายื่นสมุดภาพที่เป็นแบบบ้านมาให้ฉันดู “ฉันต้องอยู่ที่นี่อีกนาน เรากำลังจะมีลูกกันแล้วถ้าให้อยู่ที่โรงแรมคงไม่เหมาะ”
ฉันพยักหน้าตอบพร้อมกับเปิดดูภาพบ้าน มีแต่สวยๆ ทั้งนั้นเลย
“หลังนี้ดีมั้ยคะ ไม่ใหญ่มากเหมาะสำหรับครอบครัวเล็กๆ ^_^”
“ฉันว่ามันเล็กไป เผื่ออนาคตเธอมีลูกห้าคนล่ะ”
“จะบ้าหรอคะ ฝุ่นไม่มีถึงห้าคนหรอกนะ”
“มันก็ไม่แน่” คุณป๋ายักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์
“ทะลึ่งจริงๆ เลย
