ตามทวงรัก

น้ำหยดลงหิน 3

แสงแดดสีเหลืองนวลทองเริ่มส่องแสงจับขอบฟ้า พระอาทิตย์ดวงโต เคลื่อนตัวจากเส้นขอบฟ้าสู่ท้องนภาผืนใหญ่ เป็นการต้อนรับสู่เช้าวันใหม่ ปลุกสรรพสิ่งทุกชีวิตให้ตื่นขึ้นมาประกอบกิจวัตรประจำวันของตนเอง

ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสีชมพูทั้งชุด ผมยาวสลวยสีดำขลับถูกปักเปียกก้างปลาลงมาถึงบริเวณต้นคอ มีโบผ้าสีชมพูผูกไว้ เป็นการบอกว่าหญิงสาวนั้นชอบสีชมพูขนาดไหน ปอยผมร่วงลงมาคลอเคลียใบหน้าพองาม ยิ่งทำให้ใบหน้ารูปไข่ขาวเนียนดูน่ามอง กำลังเร่งมือเตรียมของใส่บาตรเฉกเช่นทุกเช้าเพื่อรอมารดา

“ตื่นแต่เช้าเชียวลูกสาวแม่” เมื่อเห็นบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนเดินถือของใส่บาตรออกมาจากห้องครัว ดวงฤทัยผู้เป็นมารดาจึงเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ก็ตื่นมาใส่บาตรกับคุณแม่ไงคะ” เอ่ยเอาอกเอาใจมารดาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ยิ่งทำให้ดวงฤทัยเอ็นดูบุตรสาว ยื่นมือมาลูบศีรษะเล็กเบาๆ

“มายืนทำอะไรกันอยู่ตรงนี้สองแม่ลูก” เสียงนายพลใหญ่ของบ้านอย่างประสิทธิ์เอ่ยถามในขณะที่เดินลงจากบันไดบ้านเข้ามาสมทบ

“มายืนรอคุณพ่อไปใส่บาตรด้วยกันน่ะสิคะ ไปค่ะ เดี๋ยวพระมาก่อน”

“ไปค่ะคุณ” สิ้นเสียงดวงฤทัย สามคนพ่อแม่ลูกก็เดินออกไปยังหน้าบ้านเพื่อรอใส่บาตรพระอย่างเช่นเคยทุกวัน

หลังจากนั้นก็มานั่งรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน เอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบเป็นการกระชับความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว

“เมื่อวานไปทานข้าวกับพี่เขาเป็นยังไงบ้างลูก” หลังจากพูดคุยเรื่องอื่นไปได้สักระยะ ดวงฤทัยเอ่ยถามบุตรสาวขึ้น เนื่องจากเมื่อวานบุตรสาวของนางออกไปดินเนอร์กับบุริศร์ที่ร้านอาหาร

สุดที่รักชะงักมือที่กำลังตักอาหารขึ้นรับประทาน วางช้อนลงบนจานข้าวตามเดิม เงยหน้ามองหน้ามารดาและมองเลยไปยังบิดาที่นั่งทานข้าวเงียบๆ ทว่าสายตากลับมองมายังเธอเช่นกัน

“พี่ตามเขางานยุ่งค่ะ เลยไม่ได้ทาน” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความผิดหวังและขมขื่น จนผู้เป็นพ่อเป็นแม่จับความเศร้าในน้ำเสียงของบุตรสาวได้

“มีอะไรจะคุยกับพ่อไหมลูก อยากให้พ่อช่วยอะไรหรือเปล่า” สุดที่รักหันมองหน้าบิดาด้วยความคับแน่นที่จุกอยู่ในอก ความอ่อนแอวิ่งเข้ามาจุกที่ลำคอจนพูดอะไรไม่ออก น้ำตารื้นขอบตาพานจะไหลออกมาเสียอย่างนั้น ทว่าหญิงสาวยังคงเก่งมากพอที่จะไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้ท่านทั้งสองได้เห็น

“ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ”

ประสิทธิ์พยักหน้ารับในคำตอบของบุตรสาว ไม่ได้ซักไซ้ไล่เลียงหรือบีบคั้นให้บุตรสาวเอ่ยอะไรออกมาในตอนนี้

คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านโลกมาครึ่งค่อนชีวิต มีหรือว่าจะมองไม่ออกว่าบุตรสาวของตนรู้สึกอย่างไรในเวลานี้ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรเก็บซ่อนไว้

ทว่าสิ่งที่ตนทำได้คือรอเวลา รอเวลาที่บุตรสาวของตนไม่ไหวและเดินเข้ามาหา เมื่อถึงวันนั้นตนจะเป็นคนโอบกอดบุตรสาวเอาไว้เอง

“เที่ยงนี้แม่จะทำขนมจีนน้ำเงี้ยว หนูเอาไปฝากพี่เขาหน่อยสิลูก”

“ค่ะ”