หลันถิงเผยยิ้มเอ็นดูท่าทางฉินอ๋อง ที่ต่อว่าตนเหมือนโกรธกริ้วมาก ทว่าพอนางละจากงานมานั่งรินน้ำให้ คิ้วที่ผูกกันเป็นปมก็คลายออก หันมายิ้มกริ่มให้เหมือนไม่มีอะไร
“น้ำลำไยเพคะ” หลันถิงยื่นจอกให้เขา จากนั้นก็ยื่นให้เจ้าชายบ้าง คราแรกหยวนซีก็ทำท่าเหมือนไม่พอใจ ทว่าพอเห็นสายตาคมดุของหญิงสาวที่มองมา เขาก็เผยยิ้มแฉ่งทันที
ทว่าไม่ทันไรมันก็หุบลง…
หลันถิงจึงหันตามสายตาเขา ดวงตาสวยที่เปล่งประกายเมื่อครู่พลันหม่นลงทันที ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย
“คารวะท่านอ๋อง คารวะเจ้าชายพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวเสวี่ยอี้โค้งคำนับผู้สูงศักดิ์ ก่อนจะหันมาหาสตรีที่นั่งนิ่ง คิ้วหนาขมวดทันที ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหานางพร้อมกับเอ่ยเสียงตื่นเต้น “น้องหญิง เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร แล้วมาตั้งแต่เมื่อใดกัน” ใต้เท้าหนุ่มเอ่ยพร้อมกับรั้งแขนนางให้ลุกขึ้น จากนั้นเขาก็สวมกอด
แต่ก็ถูกผลักออกทันทีเช่นกัน…
“ปล่อยนะ
