ขณะนั้นกลุ่มองครักษ์ฉินอ๋องก็เดินตรงเข้ามา ซึ่งแต่ละคนพวกนางต่างก็คุ้นหน้าเป็นอย่างดี พอมาถึงก็สั่งให้ผู้คนแยกย้ายไปจนหมด ชาวเมืองจึงรีบถอยออกไม่มีใครกล้ายืนขวางอีก
“เกิดอะไรขึ้น คนเหล่านี้มาทำไม” หยวนซีรีบถาม เมื่อได้รับรายงานจากคนที่ให้เฝ้าดู เขาก็รีบควบม้ามาทันที
“ไม่มีอะไรร้ายแรงเจ้าค่ะ ก็แค่อาหารในร้านหมด พวกเขายังไม่ได้ชิมก็เลยโวยวายนิดหน่อย ทว่าข้าน้อยแจ้งไปแล้วว่าวันพรุ่งจึงจะเปิดขายอีก พวกเขาเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” เอ่ยจบนางก็เดินเข้าร้าน และผู้คนด้านในก็ยังคงนั่งทานกันอยู่ ทว่าบางคนเมื่อเห็นร่างสูงของคนที่เดินตามนางเข้ามา พวกเขาก็หยุดชะงักอ้าปากค้าง ทว่าไม่กี่อึดใจก็กินอาหารต่อ แต่ท่าทางกลับดูเกร็งยิ่งนัก
“ขายดีเพียงนี้เชียว” หยวนซีพึมพำเมื่อเห็นว่าในร้านมีลูกค้ามากมายจนแน่นขนัด แต่มันก็ไม่แปลกขนาดเขายังชอบรสมือนาง
หลันถิงหันมาเผยยิ้มก่อนจะเอ่ยอีก “ข้าน้อยเก็
