จ้าวเสวี่ยอี้ได้แต่ยืนนิ่งไม่ต่างจากคนถูกสาป กระทั่งรถลากเคลื่อนออกไปเขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมาอย่างเวทนา เพราะต่างก็เห็นถึงความมุ่งมั่นที่เขาพยายามทำต่ออดีตภรรยา ทว่านางกลับไม่ไยดีเลยสักนิด
“ใต้เท้า เรากลับกันเถิดขอรับ” กั่วหลิงสะกิดผู้เป็นนาย
จ้าวเสวี่ยอี้เมื่อได้สติก็เอ่ยขึ้น “กลับจวน” น้ำเสียงเขาดุดันแข็งกร้าวราวกับมีความเคียดแค้นอยู่ในใจ
เมื่อกลับมาถึงก็ตรงไปหาน้องสาว ซึ่งบัดนี้จ้าวจินเซียงนั่งอยู่กับหลี่ซุนซื่อ ทั้งคู่กำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน
“ท่านพี่กลับมาแล้วหรือ” จินเซียงยิ้มร่าใส่พี่ชาย ด้านซุนซื่อก็ไม่แพ้กันเมื่อเห็นคนที่ตนพึงใจเดินเข้ามา
“คารวะพี่เสวี่ยเจ้าค่ะ” นางยิ้มหวานให้เขา ทว่า!
“กั่วหลิงส่งแขก!” เจ้าของจวนกล่าวเสียงห้วนใส่ไม่ไว้หน้าบุตรตรีเสนาบดีแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำหน้านางเขาก็ยังไม่มอง
“พี่ใหญ่! ไยท่านทำเช่น
