“เฮียนอนพักหน่อยเถอะ” เสียงหวานของคุณแม่ป้ายแดงเอ่ยบอกกับสามีของตัวเอง เพราะหลังจากที่เธอออกจากห้องคลอด ลีแทบจะดูแลเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หนำซ้ำตลอดทั้งวันมีทั้งเพื่อนและครอบครัวของเธอแวะเวียนมาเยี่ยมจนแทบไม่ได้พัก
“เฮียไหว” ลียังคงค้านหัวชนฝา อดเป็นห่วงโซลไม่ได้หากเธอต้องอยู่ดูแลลูกเพียงลำพัง
“นอนพักก่อนเถอะ เกิดเฮียเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง อีกอย่างตอนนี้ลูกหวายกับลูกหว้าก็หลับอยู่ด้วย” ลูกหวายและลูกหว้าชื่อเล่นของลูกสาวที่น่ารักของพวกเขาเป็นชื่อที่คุณพ่อของเด็กน้อยทั้งสองตั้งให้
“เอางั้นก็ได้ครับ แต่มีอะไรเรียกเฮียเลยนะ” ร่างสูงเอนตัวลงนอนบนโซฟาข้างเตียงคนไข้ด้วยความเพลีย ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะดับลงเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
ดวงตากลมโตกวาดตามองลูกสาวทั้งสองรวมไปถึงพ่อของลูกที่หลับสนิทอยู่บนโซฟา ใบหน้าละม้ายคล้ายกันทั้งสามเรียกรอยยิ้มจากโซลได้เป็นอย่างดี รวมไปถึงการกระทำของลีที่ดูแลเธอและลู
