“หนูไอซ์ชอบเข้าไปในสวนป่า แกชอบดูต้นไม้เปลี่ยนสีที่กำลังจะร่วงหมดแล้ว แกอาจจะคิดว่าเข้าไปที่นั่นคนเดียวได้โดยไม่มีอันตราย”
“แต่เมื่อวานนี้คุณหนูไอซ์...ไม่ได้เข้าไปในสวนป่าคนเดียวหรอกนะคะ”
คำบอกเล่านั้นจุดความประหลาดใจให้ชายหนุ่ม ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นสงสัยและเขากำลังรอฟังประโยคต่อไปที่หลุดออกมาจากปากของเฮเลน่าซึ่งนางก็ชั่งใจอยู่นานเพื่อจะบอกสิ่งที่อัดอั้นในความรู้สึก
“มีมี๊...มีมี๊ขา...มีมี๊ตื่นสิคะ”
เสียงเล็ก ๆ ที่ดังอยู่ใกล้ ๆ บ่อย ๆ และซ้ำ ๆ ดึงสติที่จมดิ่งลึกลงสู่ห้วงแห่งฝันร้ายของมนัสวีให้คืนกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงเมื่อหญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตาและกระพริบถี่ ๆ กระทั่งมองเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้าชัดเจน
“หนูไอซ์...ลูก...ลูกแม่”
ร่างบางใต้ผ้าห่มนวมผืนใหญ่เปล่งเสียงแหบเบาลอดผ่านริมฝีปากแห้งผากและซีดเหมือนกระดาษออกมาขณะเริ่มขยับตัวแต่พอเอียงศีรษะก็รู้สึกเจ็บแปลบกระทั่งได้ยินเสี
