คนของโปรด

EP.5

(โปรด)

วันต่อมา

08.26 am.

"อึ่ก...อึ่ก.."

พรึบ

ผมวางขวดน้ำขนาดหกร้อยมิลลิลิตรที่ตัวเองเพิ่งยกดื่มจนหมดในเวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยแววตานิ่งเรียบ ก่อนจะเท้าแขนไปกับโต๊ะกินข้าวพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ

'โปรดคิดถึงหลิวมากเลย'

"แม่ง"

พูดออกไปจนได้สินะ ไปบอกคิดถึงหลิวจนได้...ทั้งๆที่อุตส่าห์อดทนไม่พูดมันออกไปเพราะกลัวหลิวจะถอยห่าง แต่ก็พูดไปจนได้

แล้วผลลัพธ์ดันตรงข้ามกับที่ผมคิดลิบลับเลย เพราะผมคิดว่าหลิวคงจะเอ่ยปฏิเสธแต่เธอกลับตอบว่าคิดถึงผมเหมือนกัน..แต่ผมไม่ดีใจหรอกเพราะเธอไม่ได้คิดถึงผมเหมือนที่คนรักเขาคิด หลิวเสมอต้นเสมอปลายมากเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับผมเนี่ย ดูก็รู้ว่าเธอเอ็นดูผมเหมือนน้องทั้งๆที่ผมไม่อยากเป็นน้อง คิดแล้วหงุดหงิดว่ะ

"เฮ้อ"

ผมถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่ร้อยก่อนจะเดินไปเช็กงานตัวเองที่คอมต่ออีกนิด และเตรียมตัวไปมหาลัยเพราะมีเรียนตอนสี่โมงเช้า ผมใช้เวลาเตรียมตัวไปเรียนไม่นานก็เดินออกมารอขึ้นรถเหมือนทุกวัน

"โปรด!"

เสียงเรียกที่ดังมาจากอีกฝั่งของถนนทำให้ผมที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเดินเร็วเพื่อให้พ้นหน้าร้านหลิวเร็วๆจำต้องหยุด และหันไปมองหลิวที่กำลังยืนโบกมือให้อยู่หน้าร้าน เธอหันมองรถก่อนจะวิ่งข้ามถนนมาหาผมก่อนจะยื่นถุงกระดาษมาให้

"สวัสดีตอนเช้าครับ"

"อือ เป็นไงบ้างเมื่อคืนนอนหลับดีไหม?"

"ครับ นอนหลับสนิทเลยแล้วหลิวล่ะ?"

"พี่ก็หลับสนิทเหมือนกัน ส่วนนี้มื้อเช้านะพี่เตรียมไว้ให้"

"ขอบคุณนะครับ จริงๆไม่ต้องลำบากก็ได้"

"จะลำบากอะไรกันล่ะ พี่เต็มใจทำให้นี่คงรีบไปเรียนสินะยังไงก็ตั้งใจเรียนนะพี่กลับร้านก่อน"

"ครับ ขอบคุณมากนะครับหลิว"

"จ้า บายๆนะ"

ผมยิ้มให้หลิวที่หันมาโบกมือลาอีกครั้งก่อนเธอจะวิ่งข้ามถนนไปเข้าร้านตัวเอง เพราะตอนนี้ในร้านก็มีลูกค้าอยู่...ขนาดติดลูกค้าก็ยังอุตส่าห์เอามื้อเช้าออกมาให้เนี่ยนะ

แล้วนิสัยดีขนาดนี้ใครมันจะไปตัดใจยอมแพ้ได้กันล่ะหลิว

เวลาต่อมา

"ไงพ่อหนุ่ม"

ผมเงยหน้ามองไอ้บิ๊กที่เดินเข้ามาทักในคลาสที่เราเรียนด้วยกัน ผมที่กำลังนั่งกินแซนด์วิชที่หลิวทำมาให้ได้แต่พยักหน้าจนเพื่อนนั่งลงข้างๆพร้อมกับชะเง้อมาดู

"ทำไมเดี๋ยวนี้มึงกินขนมปังร้านนี้บ่อยจังวะ ซื้อแดกแทบทุกวัน"

"ก็มันอร่อย"

"เหรอวะ ขอกินด้วยสิ"

"ไม่"

"ไอ้นี่ขี้หวงจัดๆ"

ผมไม่ตอบไอ้บิ๊ก แต่รีบกินแซนด์วิชและพายจนหมดไม่แบ่งให้เพื่อนตัวเองกินตามที่บอกจริงๆ

"ร้านนี้ต้องมีอะไรดีแน่ไม่งั้นมึงไม่แดกทุกวันงี้หรอก"

"อย่ามาสงสัยมากไอ้บิ๊ก"

"อย่าตึงดิจารย์ เออแล้วหมูทะเมื่อวานอร่อยไหมวะ?"

"ไอ้ดิวมันบอกมึงเหรอ?" ผมหันมองไอ้บิ๊กทันทีจนมันหัวเราะขำ "สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักกัน"

"ก็ไอ้ดิวมันสงสัย มันโทรมาหากูเลยนะโว้ยเรื่องที่มึงโทรไปถามมันว่าร้านหมูกระทะร้านไหนอร่อยสุดน่ะ ปกติไม่เห็นแดกเวลาพวกกูชวนนี่หนีไปนอนตลอด"

"กูจะกินบ้างไม่ได้ไง?"

"ได้มันก็ได้อยู่ แต่พอเป็นมึงกินแล้วมันน่าสงสัยไปหมดจริงๆมีไรปรึกษาพวกกูได้นะเพื่อนอย่างน้อยเราก็เพื่อนกัน ถึงมึงจะหล่อมากแต่กูก็พอจะเดาๆได้ว่าคนหล่ออย่างมึงเองก็มีปัญหาหัวใจได้"

ผมหรี่ตามองไอ้บิ๊กก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ปรึกษาบ้าปรึกษาบออะไรล่ะ...ผมหันมองไอ้บิ๊กที่กำลังควงปากกาเล่นอีกครั้งก่อนจะหันมองอาจารย์ที่กำลังเดินเข้าคลาส..

หรือจริงๆควรจะปรึกษาพวกมันวะ อย่างน้อยพวกมันก็มีแฟนกันตลอดต่างจากผม..เออว่ะลืมคิดไปได้ยังไง

14.11 pm.

"กินข้าวกันไหม?"

"ห๊ะ? เฮ้ยนี่มึงชวนกูกินข้าว?"

"เออ"

ผมหันมองไอ้บิ๊กที่กำลังทำท่าโอเวอร์แอคติ้งใส่ด้วยความเอือมระอา หลังจากเราเพิ่งเรียนเสร็จและกำลังเดินลงบันไดจากตึกเรียน

"ทำไมถึงชวนกูได้"

"มีเรื่องอยากถาม อีกอย่างกูไม่ได้กินข้าวกับมึงนานแล้ว"

"คิดถึงเฮียก็ว่ามาเถอะอีหนู"

ผมขมวดคิ้วมองไอ้บิ๊กก่อนมันจะหัวเราะเสียงดังพร้อมกับมองล้อผมอย่างขำๆ

"เสียดายช่วงนี้ไอ้ดิวมันติดสาว"

"ปล่อยมันไปเถอะ แค่มึงก็พอแล้ว"

"โอเคๆ จะกินร้านไหน?"

"ได้หมด"

"เค งั้นไปร้านเจ๊ศรีกันไปรถกูนะ"

"ก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วไหม"

ไอ้นี่พูดแปลกๆ ผมเดินตามมันไปขึ้นรถของไอ้บิ๊กและเราก็ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้านอาหารตามสั่งเจ๊ศรีที่ไอ้บิ๊กบอกแล้ว มันเป็นร้านประจำของพวกไอ้บิ๊กมันส่วนผมที่ต้องนั่งรถกลับอีกทางเลยไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่

"ว่าไงสุดหล่อ เขียนลงกระดาษเลยนะ"

"ครับเจ๊ วันนี้ลูกค้าเยอะนะเนี่ย"

"โอ้ย เยอะทุกวันจ้า" เจ๊ศรีหันมาตอบไอ้บิ๊กก่อนเธอจะสังเกตเห็นผมผมจึงยิ้มให้เธอนิดๆเพื่อทักทาย "ไม่ได้มานานเลยนี่พ่อหนุ่ม พี่ศรีก็นึกว่าเรียนจบไปแล้ว"

"ยังไม่จบครับ"

"แต่ไม่เห็นหน้านานจริงๆ พี่คิดถึงสุดๆเลย"

"คิดถึงก็ให้ข้าวผมเยอะๆนะครับพี่ศรี"

"อุ๊ย สุดหล่อขอมาพี่ศรีจัดให้ค่า"

ผมยิ้มขำเจ๊ศรีสาวประเภทสอง และเธอเองก็จบจากมหาลัยเดียวกับผมนี่แหละเป็นรุ่นพี่พวกผมสองสามปีล่ะมั้งถ้าจำไม่ผิด

"มึงเอาไรไอ้โปรด?"

"กะเพราหมูกรอบไข่ดาว"

"เค"

ผมเดินไปตักน้ำแทน เพราะไอ้บิ๊กเขียนสั่งไปแล้วก่อนจะเดินเข้ามาหาที่นั่งว่างนั่ง

"เออ แล้วมีไรชวนกูมากินข้าวด้วยแบบนี้มีเรื่องไรจะปรึกษาพี่ว่ามา"

ไอ้บิ๊กที่เพิ่งเดินมาถึงพร้อมกับโค้กสองขวดเอ่ยถามผมทันทีแบบไม่ต้องได้เกริ่นอะไรเลย เพราะมันก็คงจะเดาออกอยู่แล้วว่าผมต้องมีเรื่องในใจ

"กูชอบผู้หญิงคนนึงอยู่"

"อ่า...เธออยู่ปีไหนล่ะ?"

"เธอเรียนจบแล้ว"

"อ้าว ไอ้นี่เล่นรุ่นพี่เลยเหรอ?"

"ใครจะเล่นกัน"

"โอ๊ะ โทษๆกูสื่อสารผิดกูจะบอกว่ามึงชอบคนอายุมากกว่าเหรอกูไม่ยักรู้"

ผมขมวดคิ้วมองไอ้บิ๊กพร้อมกับหยิบโค้กมาเทใส่แก้วตัวเองไปพลาง

"กูแค่ชอบเธอ ไม่ได้เกี่ยวว่าอายุเธอจะมากหรือน้อยกว่า"

"อ่อ แล้วไปเจอที่ไหนล่ะ?"

"เจอเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อน เธอเพิ่งกลับจากต่างประเทศมาเปิดร้านแถวบ้านกู"

"เดี๋ยวนะ นี่คือมึงรู้จักเธอถึงขั้นไหนแล้วเนี่ยทำไมถึงรู้ลึกขนาดนั้น?"

"จริงๆกูรู้จักเธอตั้งแต่กูอายุสิบหก เธอมาทำงานที่ร้านของย่ากู"

"โอ้วว เอาเรื่องนะไอ้หนุ่มนี่มึงอย่าบอกนะว่าชอบเธอตั้งแต่ตอนนั้น?"

"อืม"

"แล้วตอนนี้ยังไง"

"จริงๆเธอเพิ่งหย่ากับสามีเก่ามา"

"ไงนะ!?"

ไอ้บิ๊กเบิกตากว้างมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา ซึ่งเรื่องนี้ผมเพิ่งรู้เมื่อคืนนี้เองคงเพราะพี่แป้งเพื่อนของหลิวเมาได้ที่เธอเลยหลุดปากเรื่องที่หลิวเพิ่งหย่ากับสามีเก่าให้ผมฟังตอนที่หลิวไปทำกับแกล้มเพิ่มให้

ยอมรับว่าผมทั้งตกใจและรู้สึกโล่งใจไปพร้อมกันตอนที่ได้รู้

"เธอเคยแต่งงานแล้ว และเพิ่งหย่ากับสามีเลยกลับมาที่ไทย"

"แสดงว่าที่มึงไม่ได้สานต่อตั้งแต่ตอนนั้นก็เพราะเธอมีแฟนแล้วถูกไหม?"

"อืม ตอนนั้นกูยังเด็กด้วยส่วนเธอก็มีแฟนแล้ว...กูแค่แอบรักน่ะ"

"แต่จนถึงตอนนี้มึงยังไม่เลิกรักเนี่ยนะ?" ผมมองสบตาไอ้บิ๊กก่อนมันจะพยักหน้าพร้อมถอนหายใจออกมาเสียงดัง "ถึงว่ามึงไม่คบใครสักที กูกับไอ้ดิวกำลังเครียดเพราะกลัวมึงตายด้านอยู่เลย"

"เฮ้อ"

"โอเคๆ อย่าเพิ่งถอนหายใจเอาเรื่องที่มึงหนักใจก่อน"

"กูอยากจีบเธอ แต่เธอขีดเส้นให้กูเป็นแค่น้อง"

"เออ ไม่แปลก"

"เหรอ"

"ถ้าว่าเธอเพิ่งหย่ากับสามีเก่ามามันก็ยากที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครได้นะมึง แผลยังสดอยู่เลยเผลอๆเธอจะตัดใจจากสามีเก่าได้ยังก็ไม่รู้"

"แต่เธอมาถึงไทยเพื่อเริ่มต้นใหม่เลยนะ กูว่าเธอตัดใจได้แล้วแหละ"

"ไม่มีอะไรการันตีได้ แต่ถ้ามึงยังยืนยันที่จะจีบมึงก็บุกเลยไอ้เสือ"

"..."

"เรื่องความรักอย่าไปใช้สมองมาก ให้หัวใจมันนำพาก็พอเชื่อกู"

"มิน่าถึงได้อกหักตลอดแบบนี้"

เสียงของเจ๊ศรีทำให้ไอ้บิ๊กที่กำลังทำตัวเป็นไลฟ์โค้ชร้องเสียงหลง ก่อนเจ๊จะเอาจานข้าวมาวางให้ตรงหน้าพร้อมกับมองผมด้วยรอยยิ้ม

"แต่ก็นั่นแหละถ้าเป็นเจ๊เจ๊เองก็จะทุ่มสุดตัวเหมือนกัน ตัวเองก็หล่อเหลาเอาการแบบนี้เจ๊ว่าต้องมีบ้างแหละที่เธอจะใจบางได้น่ะ"

"หน้าตาไม่พอดิเจ๊ มันต้องใช้ใจด้วย!"

"เออจ้า สำหรับคนอย่างแกมันคงต้องใช้เยอะอ่ะนะ"

"อีเจ๊!"

ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหยิบช้อนส้อมขึ้นมาตักข้าวเข้าปาก...ก็นะ ในเมื่อที่ปรึกษาแนะนำมาดีขนาดนี้แล้วผมก็ต้องลองสักตั้งแล้วล่ะ

เวลาต่อมา

เอี๊ยด

"จอดตรงนี้แหละ"

"นี่มึงไม่ให้กูดูหน้าคนที่ทำให้คนอย่างมึงคลั่งรักได้จริงๆเหรอ?"

"เออ"

"วู้ ไอ้นี่ทำไมขี้หวงจังวะ"

"ขอบใจที่มาส่ง"

"ค่าข้าวเดี๋ยวกูโอนให้"

"ไม่ต้อง"

"เอ้า ป๋าขามากวันนี้บิ๊กล่ะชอบจริงๆโดนผู้ชายเปย์เนี่ย!"

ผมเบะปากใส่ไอ้บิ๊กที่กำลังนั่งบิดไปบิดมาอย่างเอือมๆ ก่อนจะรีบลงจากรถของมันและเดินเข้าซอยแทน ผมหันมองตัวเองผ่านกระจกร้านเสื้อผ้าที่ตัวเองกำลังเดินผ่านก่อนจะยัดเสื้อนักศึกษาเข้ากางเกงให้มันเรียบร้อยพร้อมกับหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่อย่างเคย

เพราะเมื่อกี้กินข้าวไอน้ำขึ้นเกาะแว่นจนมัวไปหมดเลยต้องถอด

แกร๊ง

ผมเดินมาถึงร้านหลิวพร้อมกับลูกค้าที่กำลังเดินออกมาพอดีเลยก้มหัวให้พวกเธอ และเดินเข้าไปในร้านขณะที่ตอนนี้หลิวกำลังถือถาดขนมออกมาจัดเรียงเพิ่มอยู่

"โอ๊ะ เลิกเรียนแล้วเหรอโปรด?"

"ครับ หลิวกินข้าวเที่ยงรึยัง?"

"อือ เรียบร้อยแล้วน่ะแล้วนี่กินไรมายัง?"

"กินข้าวมาแล้วครับ"

"ดีแล้ว แต่พี่เพิ่งทำชูครีมน่ะมาชิมให้หน่อยสิ"

ผมพยักหน้าตอบหลิวพร้อมกับเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์บาร์ที่ตอนนี้มีจานที่มีชูครีมอยู่ ผมมองครีมที่ล้นออกมาก่อนจะหันมองหลิวที่กำลังเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม

"พี่กำลังคิดว่าจะเพิ่มเข้าในเมนู แต่มันใช้เวลาเยอะ"

"อาจจะต้องเพิ่มผู้ช่วยไหมครับ?"

"กำลังคิดๆอยู่น่ะ โปรดชิมก่อนสิ"

หลิวเอื้อมมือมาตัดชูครีมให้ก่อนเธอจะตักชูครีมและหันปลายส้อมมาทางผม

พรึบ

"ละ ลองชิมดู"

"ขอบคุณครับ"

ผมยิ้มออกมาบางๆหลังจากที่หลิวรีบหันด้ามมาให้ผมถือเอง เมื่อกี้เธอเผลอหันมาป้อนให้ผมชิมน่ะแต่หลิวดันรู้ตัวเร็วไปหน่อย

"อืม อร่อยดีครับ"

รสชาติของชูครีมหวานและเค็มพอดีเลยแฮะ อร่อยเลยแหละแต่มันไม่ค่อยหอมเท่าไหร่

"รสชาติได้เลย แต่ไม่ค่อยหอมครีมเท่าไหร่"

"จริงเหรอ"

"ครับ"

หลิวพยักหน้าก่อนจะมองผมด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

"ดีจังนะได้หลานคุณย่าที่ทำขนมเก่งๆมาชิมให้แบบนี้ พี่จะได้รู้เร็วๆว่าต้องแก้อะไรบ้างโปรดนี่เก่งสุดๆ"

"ไม่หรอกครับ"

"ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกน่า"

หลิวหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนเธอจะหันไปมองนอกร้านที่ตอนนี้ท้องฟ้ากำลังครึ้ม

"เหมือนฝนจะตกเลยนะ"

"ครับ"

ผมมองหลิวที่กำลังมองท้องฟ้าจนเธอเหม่อไปซะอย่างนั้นจนผมแปลกใจ...อยู่ๆก็เหมือนหลิวตกอยู่ในความคิดของตัวเอง แถมตอนนี้แววตาเธอกำลังอับแสงลงอย่างเห็นได้ชัด

ทำไมมันดูเศร้าขนาดนั้นล่ะ...ที่กำลังเศร้าเป็นเพราะฝนที่กำลังจะมาหรืออะไรกันแน่?