น้ำเสียงของชายฉกรรจ์ที่ใบหน้ามีแต่บาดแผลถือมีดหันมาใส่เธอที่นั่งเบาะหลัง
"พะ พี่ใจเย็นค่อยๆ คุยกันก่อน" น้ำเสียงของพราวตะกุกตะกัก "ถ้าพี่อยากได้เงินก็เอาไปเลย!"
"กูไม่ได้อยากได้เงิน"
"แล้วพี่ปล้นฉันทำไม"
"แต่กูอยากได้ตัวมึง"
"!!!!"
น้ำเสียงเคร่งขรึมทำตัวเล็กสะดุ้ง แต่เนื่องจากเขามีอาวุธจึงยอมลงจากรถแล้วเดินไปตามคำสั่งลัดเลาะตามป่าร้าง จนกระทั่งถึงตึกเก่า
พราว โดนรวมมัดติดเสามีผ้าสีขาวมัดปากเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียง เวลาคล้อยบ่าย หมอลีโอก็ไปถึงที่ทำงาน โรงพยาบาลตำรวจ
"ทำไมยังไม่มาอีก" เมื่อถามคนที่ทำงานก็ไม่มีใครเห็นภรรยาเขา "หรือจะแวะไปหาชู้อึก!"
แม้ผูกใจเจ็บแต่ความรู้สึกเลยเถิดกลับเป็นห่วง เขารีบกดโทรศัพท์หาหลายครั้งซึ่งตอนแรกก็ยังมีสัญญาณตอบรับ แต่สักพักก็ปิดเครื่องไม่สามารถติดต่อได้
'บ้าเอ๊ยยย! ไปไหนเนี่ย'
หมอสบถออกมาแต่ก็ยังไม่หยุดตามหา เขาลางานกะทันหันเพื่อตามหาภรรยา
ตึกร้าง
