พรางรักเสน่หา

บทที่.1 ศพไร้ญาติ [ปะทะกัน]

ตืดดด ตืดดด

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสีดำสั่น ภายในรถช่วงเวลาสองทุ่ม ตรงบรรยากาศเงียบสงัด

สาวสวยออกมาตามนัดหมายของใครบางคนและกำลังจะกลับบ้าน ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำหยดใสคล้ายเพิ่งผ่านการร้องไห้

หมับ!

มือเรียวควานหามือถือแต่ขณะเดียวกันก็ต้องมองเส้นทางเพราะค่ำมืดรอบข้างมีแต่ป่ารกร้าง

'บ้าเอ๊ย!'

น้ำเสียงสบถอย่างหงุดหงิด

แม้กระเป๋าใบเล็ก ทว่าการขับรถลำพังทำให้ไม่สะดวกในการหยิบจับ

บรื้นนน

กรี๊ดดดด

จู่ๆ ก็เกิดเสียหลักกะทันหัน เมื่อรถเลี้ยวตาม GPS แต่กลับไร้ซึ่งหนทาง เสียงกรีดร้องดังลั่นตามมาด้วยอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน

โต้ม!!

วีว๊อ วีว๊อ

เที่ยงคืน

"ผมเป็นสามีทำไมจะเข้าไปพบภรรยาตัวเองไม่ได้!" น้ำเสียงแข็งกร้าวตวาดใส่ผู้ชายที่ยืนขวางประตูห้องฉุกเฉิน

"ขอโทษด้วยครับคุณทรงศักดิ์สั่งเอาไว้"

"อะไรนะ..."

"ท่านบอกว่าไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป จนกว่าท่านจะบินมาจากอเมริกาพรุ่งนี้เช้า แม้แต่คุณหมอลีโอครับ"

ผู้ชายตัวสูงขมวดคิ้ว เขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของหญิงสาวที่ประสบอุบัติเหตุ

เหตุผลที่มาช้าเนื่องจากว่าเขาเองก็เป็นหมอแต่อยู่ในแผนกนิติเวชชันสูตร

หมอลีโอ รูปร่างสันทัดสูงเกินร้อยแปดสิบ ใบหน้าหล่อคม นัยน์ตาสีเทาเข้ม คิ้วหนา

เขามีหน้าที่การงานมั่นคง เป็นหมอนิติเวชไฟแรงอายุเพียงสามสิบสองปี

พิมาลา หรือ พริ้ม อายุยี่สิบสี่ปี สาวสวยผมดำขลับตากลมโตแต่ฉายแววโศกเศร้า

นิสัยดีเรียบร้อย ดำรงตำแหน่งเลขาส่วนตัวพ่วงด้วยการเป็นภรรยาของคุณหมอลีโอ

เพราะคำสั่งที่เด็ดขาดของ ทรงศักดิ์ ชายวัยกลางคนผู้ที่เป็น ผอ.โรงพยาบาล อีกทั้งมีศักดิ์เป็นคุณอาของพริ้ม เขาจึงจำใจต้องรอ

เช้าวันต่อมา

ในห้องทำงานติดฟากสวนหย่อม

คือห้อง ผอ. หรือ ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้

ทรงศักดิ์ลงจากสนามบินตรงดิ่งกลับเมืองไทยทันทีเมื่อรู้ว่าหลานสาวประสบอุบัติเหตุ

"ขอโทษด้วยที่อาไม่สามารถให้หมอลีโอเข้าไปเจอพริ้มได้" แว่นตาหนาเตอะขยับพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร "พอดีตอนนี้อาสั่งให้หมอจากปารีสเดินทางมารักษา"

"พริ้มอาการหนักขนาดนั้นเลยหรือครับ"

"ก็หนักเอาเรื่องอยู่นะ แต่ไม่ต้องห่วง อาจะดูแลหลานพริ้มเป็นอย่างดี"

"ผมฝากด้วยนะครับ"

คำพูดที่เย็นชาออกมาจากปากสามี ก็แน่นอนสิ! เพราะเขาเองไม่ได้รักใคร่หรือหลงใหลเธอแม้แต่น้อย

ที่ต้องแต่งงานเนื่องด้วยเหตุผลบางประการ

คอนโดฯ ดอกสีทอง

"คุณหมอไม่เบาเลย แบบนี้เดซี่ก็ช้ำพอดี" น้ำเสียงอ้อยอิ่งอ้อนของนักศึกษาสาวมหาวิทยาลัยดังปีสี่ "คิดถึงคุณหมอจัง"

"อืมมม ช่วงนี้ฉันอาจไม่ค่อยได้แวะมาหา"

"ทำไมล่ะคะ?"

"พริ้มประสบอุบัติเหตุมีแต่เรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด ไหนจะตำรวจไหนจะทนายความ"

เดซี่ สาวสวยผมบลอนด์ ดาวคณะชื่อดัง

เธอตกเป็นทาสบำเรอกามให้กับคุณหมอที่อายุมากกว่า แต่เขาหล่อเหลาจนยากปฏิเสธ

ทั้งสองคนคบหากันอย่างลับๆ เป็นเวลาเกือบสองปี เดซี่อยู่ในพื้นที่ของตัวเอง และได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ

กระเป๋านาฬิกาแบรนด์เนมหรือแม้กระทั่งรถที่ขับ หมอลีโอเป็นผู้ซื้อให้ทั้งหมด

มือน้อยโอบกอดรัดแน่น วางแก้มแนบแผ่นหลังที่ไร้การสวมใส่เสื้อผ้า "คุณหมอจะกลับแล้วหรือคะ" วาจาที่เชิญชวนเชิงหวานกระซิบกระซาบ

"ถุงยางหมดกล่องแล้วจะให้ฉันอยู่ทำไมล่ะ? หรืออยากต่อกันอีกสักยก หืมมม"

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน

แกร๊ก

ในห้องผู้อำนวยการโรงพยาบาลมีคุณหมอลีโอนั่งอยู่เขาไม่เคยได้แม้แต่ไปเฝ้าภรรยา

จนกระทั่งเธอหายดีเป็นปกติ

ใบหน้าเรียบนิ่งที่เขาเห็นจนชินวันนี้เเปลกตา เนื่องด้วยรอยยิ้มมุมปากของเธอทำให้ความรู้สึกเขาสับสนใจอย่างประหลาด

"สวัสดีค่ะคุณสามี ทำหน้าให้เหมือนกับดีใจสักหน่อยไม่ได้หรือไงคะ? เจอภรรยาทั้งทีทำหน้าเหมือนกับเจอผี"

รอยยิ้มหวานของพริ้มส่งผ่านแววตาที่แฝงเร้นไปด้วยบางอย่าง

แต่ที่แน่ๆ พริ้ม คนเดิมไม่เคยใช้คำพูดและมีกิริยาเช่นนี้แม้แต่สักครั้งเดียว