เช้าต่อมา
บ้านโฉมงาม
"อีโฉมงาม!!!! หน๊อยยย เดี๋ยวนี้หนีออกบ้านกลางค่ำกลางคืนมึงเเรดเหรอ" แม่ถือไม้เรียวรอ
“แม่ก็รู้ว่ามีรับน้อง ถ้าหนูไม่ไปช่วย คะแนนกิจกรรมหนูตก อย่ามาบ่นนะ”
“ฮึ่ม! งั้นแล้วไป แต่อย่าให้กูรู้ว่ามึงเหลวไหลนะอีโฉมงาม!!!”
แม่รีบเอาผ้าที่ซักรีดไปส่งลูกค้าพอดีเลยไม่ได้ซักถามโฉมงามมากนัก
"วู้วว รอดไปอีกครั้งอีโฉมงาม!!" โฉมงามพึมมพำ
ตึกๆๆๆ
เสียงเดินมาด้านหลังอย่างเร็ว โฉมงามสะดุ้งเฮือกหันขวับกลับไปมอง
"อีเชี้ย!! อีนานา กูตกใจหมด" โฉมงามสบถด่าอย่างตกใจ “มึงมาไม่ให้สุ้มให้เสียง...เป็นไร??”
นานาเดินหน้าเศร้ามาเธอเงียบไม่พูดจา
"มึง....เข้าห้องกูก่อน" โฉมงามรีบดึงเเขนนานา
ห้องโฉมงาม
"ฮือออ...ละมันก็บอกว่า....ฮืออออ" นานาเล่าไปร้องไห้ไป สุดท้ายโฉมงามก็รับรู้เรื่องทั้งหมด
“โอเค ใจเย็นๆ มึงใจเย็นๆ สรุปคือมึงโดนเปิดซิง แล้วผู้ชายบอกเลิกอ้างว่ามึงไม่ใช่! เเต่มึงไปเสือกมาได้ว่
