วิศวะตัวร้ายกับหมอสุดเลิฟ

EP 2 ของเคย ๆ

EP 2 ของเคย ๆ

เช้าที่พี่กัสมาส่งตรงลานจอดรถข้างตึกคณะแพทย์ ก่อนลงเขาบอกว่าจะมารับตอนเลิก ฉันรู้ว่าปฏิเสธไปก็เปล่าประโยคเลยพยักหน้าตอบไปแบบของไปที พอเลิกเรียนจะกลับไม่กลับเดี๋ยวค่อยว่ากัน แต่ก็ไม่ทันจะถึงบ่ายพอเที่ยงก็เจอเขามากับพี่คิน พี่คินแวะมากินข้าวกับมินิเขาก็เลยตามมาด้วยมั๊งฉันคิดเองไม่ได้ถาม ก็ได้แต่เดินไปหาซื้อก๋วยเตี๋ยวมานั่งกิน วันนี้เพื่อนคนอื่นไม่ลงมาเพราะติดงาน มีแค่ฉันกับมินิพอเดินกลับมาที่โต๊ะก็รู้แล้วว่าจะเจอกับอะไร ก็มินินั่งข้างพี่คินเหลือฉันสินะที่ต้องนั่งข้างพี่กัส

Lv : โอ๊ย !!

Mn : เป็นไรเลิฟ

Lv : ตะเกียบมีเสี้ยนวะ

ฉันที่กำลังจ้องนิ้วตัวเองที่โดนเสี้ยนจนมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย ระหว่างที่บีบเลือดให้ออกมาเพื่อจะได้ไม่มีเสี้ยนคาอยู่ มือหนาก็คว้าเอานิ้วไปดูดหน้าตาเฉย แต่มันไม่ได้ไหมอ่ะฉันนิ่งค้างไปเลย ส่วนไอ้มินิมันก็อ้าปากค้างเช่นกัน จนพี่คินต้องเอามือเขาช้อนที่คางมันเพื่อปิดปาก ฉันได้สติก็ดึงมือกลับทันที

Lv : พี่ทะ...ทำอะไรสกปรก

AG : เมื่อก่อนก็ทำไม่เห็นจะเป็นอะไร

Lv : พี่กัส !!

AG : ของมันเคย ๆ ลืมตัวไปหน่อย

เขาพูดโดยที่ไม่หันมามองฉันหรือใคร ยังคงก้มหน้าก้มตากินข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในจานของเขาก็ยังเหมือนเดิมกระเทียมถูกเขี่ยออกทีละชิ้น ถ้าเป็นตอนนั้นก็เป็นฉันที่นั่งเขี่ยออกให้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ตอนนั้นอีกแล้ว เอาจริง ๆ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่บอกแม่ค้าไปว่าไม่ใส่จะได้ไม่เสียเวลาเขี่ยออก หลังจากกินข้าวเสร็จฉันกับมินิก็รีบขึ้นตึกเพราะใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว ข้อความจากเขาที่ฉันเปิดอ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับ

Line

AG : รอพี่นะอย่าหนีกลับก่อน

สั่งเก่งเหมือนเดิมเขาเป็นคนเอาแต่ใจมากยิ่งกับฉันด้วยแล้ว ไอ้หน้าเปื้อนยิ้มที่หลอกลวงชาวบ้านอ่ะเขาทำได้ดีเสมอละ หลังจากตั้งสติสลัดเรื่องเขาออกจากหัวไปได้ก็หันกลับมาตั้งใจเรียนต่อ วันนี้กว่าจะเลิกก็เกือบ 5 โมงเย็นแล้ว เขาคงไม่รอฉันเพราะฉันไม่ได้บอกว่าเลิกกี่โมงแล้วก็ไม่ได้ตอบข้อความเขาด้วย พอเดินลงมาจากตึกก็เห็นเขายืนสูบหรี่รออยู่กับพี่คินที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ห่างจากตึกเรียนไม่ไกล

Mn : ฉันกลับก่อนนะเลิฟ

Lv : อืม

Mn : ผู้ชายมาง้ออย่าเล่นตัวนานคบ ๆ ไปไม่ดีก็ทิ้งอย่างคิดมาก

Lv : พูดง่ายนะ

Mn : แกสวยขนาดนี้มูฟออนได้สบายเชื่อฉัน

Lv : ไป ๆ

คนอื่นที่เดินมาพร้อมกันก็มองฉันแต่ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยกมือบายบายให้กันเหมือนทุกที แต่ฉันมั่นใจว่าเรื่องนี้เดี๋ยวพวกมันต้องไลน์มาแน่นอนยกเว้นมินิที่รู้ทุกอย่างแล้ว ฉันเดินตามเขาเงียบ ๆ จนมาถึงรถ เขาเปิดประตูให้ฉันก่อนที่ตัวเขาเองจะอ้อมไปนั่งที่คนขับ พอขึ้นมาในรถก็เอื้อมตัวมาดึงเบลท์ให้อีก นี่มันอ่อยชัด ๆ หน้าแทบจะติดกับจมูกฉันแล้ว แถมยังทำช้า ๆ ให้ฉันสูดกลิ่นที่คุ้นเคยได้แบบเต็มปอด

AG : หอมไหม

Lv : ห๊ะ

AG : พี่หอมไหม

Lv : ไม่

AG : หรอ...แต่เราหอมนะ

เขาพูดจบก็กดจมูกลงมาที่แก้มฉันอย่างแรง ทำเอาหนวดเล็ก ๆ ที่ยังไม่ได้โกนถูกไปกับผิวหน้าฉัน ตอนนี้บอกเลยว่าฉันเกร็งไปทั้งตัวแล้วเท้าทั้ง 2 ข้างจิกลงไปกับพื้นรองเท้าจนพื้นรองเท้าน่าพังได้ถ้าขืนฉันถูกทำแบบนี้บ่อย ๆ

Lv : อย่ามารุ่มร่ามนะ

AG : ฮึ

Lv : ห้ามทำอีกพี่ไม่มีสิทธิ์

AG : เชื่อเถอะพี่มีสิทธิ์แน่

เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะหันกลับไปขับรถออกจากมหาลัย แต่เขากลับไม่ตรงไปที่คอนโดฉัน เขาแวะร้านอาหารร้านหนึ่งโดยที่ไม่ได้ถามความสมัครใจฉันตามเคย ที่กับคนอื่นครับ ๆ หรอครับ ยังไงครับ กับฉันไม่มีอ่ะ ฉันยังคงนั่งนิ่งแม้ว่าเขาจะดับเครื่องรถแล้ว เสียงประตูฝั่งฉันถูกเปิดออก เขาโน้มลงมาพูดบางอย่างจนฉันรีบเบี่ยงตัวมุดออกไปจากวงแขนที่พาดอยู่ระหว่างประตูรถกับเบาะที่ฉันนั่ง

AG : ถ้าไม่ลงพี่กัดนะ

Lv : ...

ฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าฉันจำทุกอย่างของเราได้ทั้งหมดก็ตอนที่เขาพูดหรือทำแบบเดิม "กัด" เขาชอบกัดฉันเบา ๆ เสมอ เวลาอยู่ด้วยกันไม่จับมือไปกัดนิ้ว กัดแขน ก็ชอบมากอดจากด้านหลังกัดไหล่ กัดคอ แบบไม่ทิ้งรอยนะ เหมือนแค่มันเขี้ยวเฉย ๆ มันเลยไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าซาดิสม์เลย มันเหมือนเป็นการบอกรักของเขามากกว่า

Lv : พี่หิวหรอ

AG : อืม...

Lv : ไม่ชอบกระเทียมทำไม่บอกให้เขาไม่ใส่

AG : ก็อยากให้อยู่ด้วยกันนานขึ้นอีกหน่อย

Lv : ...

AG : อยากอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน

Lv : อย่ามาดราม่าทำหน้าเป็นหมาหงอย...กินเลยเลิฟไม่หลงกลพี่หรอก

AG : พี่เหงานะไม่เคยมีใครเลยตั้งแต่ตอนนั้น

Lv : หยุดเลยกิน !!

ฉันรู้ว่าเขาพูดจริงแต่นี่มันกลางร้านข้าวจะมาดึงซึ้งตอนนี้ไม่ได้ ฉันเขี่ยกระเทียมออกจากผัดผักรวมจนเกือบหมดพอดี เลยตักยัดปากคนพูดมากตรงหน้าไป 1 คำ ใครมาได้ยินคงสงสารเขาจับใจ แต่เชื่อฉันสิเขาไม่ใช่คนแบบที่ทุกคนเห็นหรอก อยากจะทุบสักที 2 ทีดูสิรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นใครจะมาเห็นมีแค่ฉันคนเดียว

AG : กินผักแล้วก่อนนอนอยากกินนมด้วยอ่ะ

Lv : ไอ้พี่กัส !!!