สองวันหลังจากนั้นทัพแคว้นจิ้งก็ยกมาประชิดเมือง พร้อมกับตัวประกันอย่างท่านอ๋องทั้งสอง ด้วยอาการสะบักสะบอม จงรุ่ยรู้สึกเวทนาตนเองยิ่งนัก อยู่ดีไม่ว่าดีพาตนมาลำบาก ยามนี้ร่างกายซูบผอมไร้เรี่ยวแรงจะยืน
“หึ!..ดูท่านสิ..อ๋องผู้สง่างาม ยามนี้ไม่ต่างจากขอทานยาจกเลยสักนิด หากไม่ถือดีคิดว่าตนเก่งกาจ เจ้าคงไม่ต้องมีสภาพใกล้ตายเช่นนี้หรอก” ผู้บัญชาการกองทัพเอ่ยขึ้น เขาคือรัชทายาทแคว้นจิ้ง
ออกรบด้วยตนเองครานี้ก็หวังจะแก้แค้น ที่ก่อนหน้านั้นทัพตนแตกพ่ายไม่มีชิ้นดี ริมฝีปากหนายกยิ้มกระหยิ่มใจเมื่อเห็นเชื้อพระวงศ์ของอีกฝ่ายสิ้นท่าถึงสองคน เป็นที่น่าขบขันของเหล่าทหารและเกิดความฮึกเหิม เพราะต่างก็เชื่อว่าฝ่ายนั้นคงไม่กล้าใช้อาวุธร้ายกับพวกตนเป็นแน่ เพราะมีตัวประกันชั้นเลิศถึงสองคน
“ทางนั้นส่งทูตมาพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพเข้ามารายงาน
“ให้มันเข้ามา ข้าอยากรู้นักจะมีลูกไม้อะไร” เสียงหยันเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองไปยังเบื
