รุ่งสางของวันใหม่ สายลมพัดพาขี้เถ้าปลิดปลิวไปตามทิศทางของมัน ฟางเหยียนนั่งมองคนของตนรื้อค้นกองถ่านอย่างสิ้นหวัง เพราะทุกอย่างมันกลายเป็นตอตะโกไปแล้ว ไม่มีแม้เศษเสี้ยวที่เขาจะเห็นทางรอดของคนน้อง ยิ่งมองก็ยิ่งหดหู่ใจ แต่ก็อยากอยู่ดูให้เห็นกับตาว่าในกองเถ้านี้มีร่างของนางอยู่หรือไม่
เป่ยซูชะงักมือที่กำลังเขี่ยกองเถ้าถ่าน เพราะสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าคือร่างของคนที่กอดกันแน่น ตัวดำสนิทมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร การที่เขายืนนิ่งนั้นมันทำให้ฟางเหยียนไม่อาจนั่งอยู่ที่เดิมได้ ร่างสูงค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนจะก้าวขาออกไปอย่างเชื่องช้า
นัยน์ตาคมรื่นไปด้วยน้ำตา ก่อนที่มันจะเริ่มไหลลงมาไม่ขาดสาย ฟูหรงคอยประคองอนุชาตนไปยังส่วนที่น่าจะเป็นห้องนอนของมู่หราน
เถ้าถ่านถูกรื้ออกมาจนเห็นเพียงสองร่างดำเป็นตอตะโกอย่างชัดเจน คนที่เดินเข้ามาถึงกับเข่าทรุด ร่ำไห้ปานจะขาดใจ เขาไม่เอ่ยสิ่งใดแม้แต่น้อย เพราะทุกอย่างมันตีรวนเข้
