ห้องโถงรับรองของตำหนักฮ่องเต้ มีบุรุษรูปงามอยู่ถึงสี่คน หน้าตาต่างก็ละหม้ายคล้ายกัน มีแค่แม่ทัพหนุ่ม ที่แต่งกายธรรมดาหากเทียบกับพระเชษฐาของตน
“เจ้าว่าอะไรนะ เล่นงิ้วกระนั้นหรือ ฮ่าฮ่า เจ้าไปเอาคำพวกนี้มาจากที่ใดกัน อย่าบอกนะว่าได้มาจากว่าที่ฮูหยินสามัญผู้นั้น” น้ำเสียงของจงรุ่ยไม่ได้จริงจังนัก ฟังดูมันก็คือการเย้าแหย่ตามปกติของเขานั่นแหละ
“เสด็จพี่ ยามนี้กระหม่อมก็ดูไม่ต่างจากสามัญชนนะพ่ะย่ะค่ะ คงไม่แปลกที่จะเอ่ยเช่นนี้”
“ชิ! แค่นี้ก็แก้ตัวแทนซะแล้ว ว่าแต่เจ้ามีแผนรับมือเช่นไรบอกได้นะ ข้ากะว่าจะอยู่ร่วมงานสมรสเจ้าเสร็จแล้วถึงจะออกเดินทาง” เขาเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นโอบบ่าอนุชสเอาไว้ ฮ่องเต้มองดูก็ถึงกับส่ายหัว เพราะอ๋องหกมาทีไรคืนนี้ดูท่าคงต้องเมากันอีกเป็นแน่
“เรื่องนั้นอย่าได้ใส่พระทัยเลยพ่ะย่ะค่ะ ว่าที่ฮูหยินกระหม่อมนางใจกว้าง หากเด็กเป็นลูกกระหม่อมจริง ก็แค่ช่วยกันเลี้ยงดู มู่หรานเป็น
