จูเต๋อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา เขากลับไปยังห้องพักของตัวเองอย่างอารมณ์ดี ต่างจากอีกคนในยามนี้ เพราะหยดน้ำใสมันล่วงแหมะลงมาอย่างห้ามไม่ได้
“จะร้องทำไมเนี่ยะ บ้าหรือเปล่ามู่หราน” เสียงตำหนิเปล่งออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงกว้าง แต่คนตัวเล็กก็หาได้สนใจไม่ นางผละลุกออกไปยังห้องอาบน้ำ ซึ่งดูเหมือนจะมีคนเตรียมเอาไว้ให้แล้ว แม้จะฉงนสงสัย แต่ในใจยามนี้ก็ไม่คิดหาคำตอบ
นางเปลือยกายลงถังแช่ทันที เพื่อให้ทุกอย่างมันถูกชำระล้างไปพร้อมกับน้ำที่กำลังโอบอุ้มร่างกายในตอนนี้ สองมือยกขึ้นปาดหยดน้ำตาถี่ๆ ราวกับเด็กที่เสียของรัก และรู้ดีว่าคงไม่มีทางได้คืน แต่ก็ยังคงร้องไห้เพราะมันไม่อาจห้ามความรู้สึกได้ มันคือหนทางระบายดีที่สุดแล้วในยามนี้ นางจึงได้แต่ปล่อยให้มันไหลอยู่เช่นนั้น
“ฮึก! เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เรามันก็แค่ชาวบ้านธรรมดาสามัญ ไหนเลยจะควรคู่เทียบเท่าสตรีสูงศักดิ์เหล่านั้น” เสียงสั่นเครือตัดพ้อพ
