ซ่าส์~
ความหนาวเย็นจัดยามหัวค่ำ ทำให้ร่างอรชรนั่งหนาวสั่นกอดตัวเองเพียงลำพัง ไหนจะคลื่นลมแรงมากๆ ไม่สามารถว่ายน้ำผ่านไปได้
"มีใครได้ยินไหมคะ ช่วยด้วย!" เธอพยามตะโกนเรียกตลอดระยะเวลานานแล้ว จนลำคอเล็กแสบซ่านจะเอ่ยก็ยากลำบาก ในใจดวงน้อยภาวนาขอให้มีใครสักคนมาช่วย แค่ผ่านมาเห็นว่าเธออยู่ตรงนี้ก็ยังดี
"พี่ชิณณ์..ยัยพุดดิ้งยัยกวาง..ฮือ" จู่จู่น้ำตาใสใสมันก็ไหลอาบแก้มเนียนออกมาเอง เธอไม่อาจกลั้นความกลัวที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอเลยสักครั้ง แม้จะมีเสียงคลื่นทะเลไม่ขาดสาย แต่มันก็ซ่อนความกลัวความว้าเหว่ไร้การมองเห็นบรรยากาศข้างหน้า
ร่างอรชรยกสองขาขึ้นมาก้มหน้าทรุดใส่ตรงหัวเข่าเล็ก ปล่อยเสียงสะอื้นหวังว่าความกลัวมันจะหายไปบ้าง แต่เปล่าเธอก็ไม่สามารถรับรู้สิ่งรอบตัวเลย
"ฮือ...พวกแกจะรู้ไหมว่าฉันอยู่ตรงไหน"
"ฉันควรจะดีใจไหมเนี้ย ร้องเรียกหาแต่คนอื่น"
"หื้ม..นะนาย..ฮือออ" หน้าสวยรีบหันขวับพบว่าเป
