“คุณพ่อ...พี่ตฤณ...พี่ตฤณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ” เธอวิ่งไปหาผู้เป็นบิดาสามีที่เสมือนบิดาของเธออีกคน และไม่รู้ว่าตนเองหลับไปนานแค่ไหนแล้ว
“พี่เขายังอยู่ในห้องฉุกเฉินลูก ใจเย็น ๆ พี่เขาต้องไม่เป็นอะไร” การันต์ได้แต่ปลอบลูกสะใภ้เรื่องนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดมันเป็นอุบัติเหตุ
“เพราะหนู...เพราะเขาช่วยหนู...ฮึก...ฮึก” เทียนไขร้องไห้อีกครั้งจนการันต์ต้องดึงเข้ามาปลอบโยน
“ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวพี่ก็ออกมา เขาเป็นคนหัวแข็ง ดวงก็แข็งด้วย จะไม่เป็นอะไรหรอก”
เธอพยักหน้าให้การันต์แต่น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล เธอคิดถึงภาพที่เขานอนจมกองเลือด ทำให้กลัวไปหมด
เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า ท่ามกลางหมอที่วิ่งเข้าวิ่งออกทำให้หัวใจเธอร้อนรนไปหมด เธอต้องการให้หมอออกมาแจ้งข่าวดีไม่ใช่แจ้งข่าวร้าย
“ญาติคนไข้ครับ”
“ผมครับ ผมเป็นพ่อ” การันต์ที่นั่งอยู่นานแต่ยังมีสติอยู่รีบพูดขึ้น
“คนไข้อาการวิกฤติครับหมออยากให้ทำใจไ
