บางทีความสุขก็ไม่ต้องขวนขวายมากนัก แค่สัมผัสกับธรรมชาติรอบ ๆ ตัว
“ผมมันคนขี้หวง ถ้าอะไรที่เป็นของผมแล้ว ผมก็อยากเก็บไว้ชื่นชมคนเดียว” เพราะแบบนี้เขาถึงรักบ้านไร่สายหมอกแห่งนี้มาก
“แล้วฉันล่ะ...คุณหวงไหม” จู่ ๆ เธอก็อยากถามคำถามนี้กับเขา ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าลึก ๆ แล้วในใจเธอกำลังหวังอะไรจากเขากันนะ
“คุณอยากให้หวงไหมล่ะ” เสียงนุ่มทุ้มดึงดูดสายตาเธอให้หันมองเขาในความมืด ที่มีเพียงแสงดาวเบื้องบนที่สว่างไหวอวดแสงระยิบระยับ
ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมรอบกาย ชายหนุ่มวางกระป๋องเบียร์ แล้วยกมือขึ้นเชยคางของเธอให้มองเขาตรง ๆ
หัวใจของหญิงสาวเต้นตึกตัก ทั้งลุ้นระทึกว่าเขาจะทำอะไรต่อ
มือใหญ่ประคองศีรษะของเธอให้เข้ามาใกล้ แล้วจึงโน้มใบหน้าเข้าหากดริมฝีปากแนบชิดกับริมฝีปากของเธอ พ่อเลี้ยงหนุ่มค่อย ๆ ละเลียดขบเม้นที่ริมฝีปากล่าง ก่อนจะจุมพิตอย่างนุ่มนวลชวนฝันราวกับเธอนั้นเป็นขนม
