“คุณหมอ ผมเสียใจกับทุกอย่างที่ผ่านมา” หลังจากที่อัครินทร์จับเขาไม่ให้ทุบโต๊ะและให้สงบสติอารมณ์หยุดโวยวาย จตุพรก็หยุดอย่างที่บอก หากเปลี่ยนเป็นไร้เรี่ยวแรง ขยับร่างกายไม่ได้ น้ำตาไหลตลอดเวลา ราวกับว่าหัวใจสั่งให้ป่วยเจียนตาย...
รุ่งอรุณสงสาร จึงเข้ามาทำแผลให้ จตุพรจึงมองหล่อนผ่านม่านน้ำตาแล้วขอโทษ
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจคุณ เข้าใจที่สุด ฉันเคยโกรธเกลียดคุณมาก แต่ตอนนี้ ฉันไม่โกรธ ไม่โกรธแม้แต่นิดเดียว” รุ่งอรุณไม่ได้ปลอบเขา แต่หล่อนบอกจากใจจริง... “ฉันรู้ว่าคุณเสียใจมาก แต่ทุกอย่างก็ต้องดำเนินต่อไปนะคะ คุณจตุพร...”
“ใช่ ทุกอย่างต้องเดินต่อไป... อดีตมีทั้งดีและร้าย แต่เลือกจำแต่สิ่งที่ดีนะ ฮ้วง... ฉันหวังก็จะทำได้ และกลับมาเป็นเพื่อนฉันเหมือนเดิม... ไม่อย่างนั้นฉันคงรู้สึกแย่มากแน่ๆ ที่พูดเรื่องนี้กับนายแล้วทำให้นายเสียใจจนทำร้ายตัวเองขนาดนั้น”
“แกยังคิดจะให้อภัยฉันด้วยหรือ” เ
