มาเฟียคลั่งรัก

โตพอที่จะไดิรับอิสระ

{กาตูนTalk}

หลายวันต่อมา....

~ Happy Birthday to you Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday to you~

เสียงของทุกคนร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ฉันพร้อมมีม๊าที่กำลังถือเค้ก

"ขอบคุณทุกคนเลยนะคะ" ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณทุกคน

"อธิษฐานก่อนสิคะ"

ทันทีที่ม๊าพูดจบฉันก็เอามือประกบกันไว้ที่อกก่อนจะหลับตาแล้วอธิษฐาน (ฉันขอให้ฉันอยู่เป่าเค้กกับครอบครัวนี้อีกเป็นสิบเป็นร้อยก้อนเลยนะ ขอให้ครอบครัวเรามีแต่ความสุขเข้ามา) พออธิษฐานเสร็จฉันก็ลืมตาก่อนจะเป่าเทียน

~เย้~

ทุกคนในบ้านทั้งยิงพลุกระดาษจนเต็มบ้านไปหมด เป็นอีกปีที่มีความสุขมากๆเลย จริงๆม๊าได้จัดงานไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วแหละก็มีลุงๆป้าๆ พี่วันวาพี่เฟิร์สคลาสเอาของขวัญมาให้เยอะเลย แต่จริงๆแล้ววันนี้แหละที่เป็นวันเกิดฉันจริงๆม๊าอยากให้วันนี้อยู่กับครอบครัวแล้วเราก็ไปทำบุญกันมาตั้งแต่เช้าแล้ว

"ม๊าขอให้กาตูนของม๊าเป็นเด็กดีแบบนี้ตลอดไปนะลูก"

"ค่ะ กาตูนจะเป็นเด็กดีน่ารักแบบนี้ต่อไปเลย" ฉันว่าจบก็กอดม๊าไว้

"มาๆ ถึงเวลาที่สำคัญกันแล้วนะ" แด๊ดเอ่ยแล้วพาทุกคนมานั่งที่โต๊ะอาหาร "นี่ของขวัญของแด๊ด ปีนี้แด๊ดขอให้กาตูนมีสุขภาพที่ดี เป็นเด็กฉลาดแบบนี้ต่อไปนะ"

แด๊ดดี้ยื่นกล่องของขวัญให้ฉันและฉันก็รีบรับมันไว้ ก่อนจะเปิดออกมา ตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นก็คือกุญแจรถBMW นี้แด๊ดให้ฉันหรอ นี่คือรถคันแรกของฉันใช่ไหม

"ชอบไหม"

"นี่ให้กาตูนหรอคะ" ฉันถามออกไปเสียงสั่น เพราะว่ามันเหมือนฝันเลย ตั้งแต่จำความได้ฉันก็ได้แต่นั่งรถที่บ้านไปเรียนมีคนคอยไปรับไปส่งไม่เคยมีรถขับไปเองเลย

"ใช่ แด๊ดให้หนูไปดูดิหน้าบ้านอะ" เขาพูดจบฉันก็รีบวิ่งออกไปดูที่หน้าบ้านทันที ตอนนี้สิ่งที่เห็นก็คือรถหรูBMW สีขาวจอดอยู่หน้าบ้าน นี้คือรถของฉันใช่ไหม

"กาตูนรักแด๊ดที่สุดเลย" ฉันรีบวิ่งกลับมาที่โต๊ะอาหารแล้วพุ่งไปกอดแด๊ด

"แต่ผมไม่เห็นด้วย" คำพูดของเฮียเตทำเอาทุกคนเงียบกันหมด "รถที่บ้านก็มี ทำไมต้องซื้อรถให้น้องด้วย"

"...." เฮียเตเขาเป็นอะไรอีกละ ทำไมแด๊ดถึงให้รถฉันไม่ได้ล่ะ

"อายุแค่20อยู่เลยไม่จำเป็นต้องใช้รถหรอก แค่ไปเรียนคนขับรถก็ไปรับไปส่งอยู่ตลอดแล้วไม่ใช่หรอ" เฮียเตพูดขึ้นอย่างใส่อารมณ์

"....." ฉันผละออกจากกอดแด๊ดแล้วมานั่งที่เดิมพร้อมกับก้มหน้า ทำไมต้องเสียงดังขนาดนี้ด้วยอะ ไม่อยากให้ฉันได้รถขนาดนี้เลยหรอ

"เตน้องโตแล้วนะปีนี้ก็อายุ20ปีแล้วลูก"

"แต่ยังไงผมก็ไม่เห็นด้วยครับ ถ้ามีรถแล้วเดี๋ยวก็จะเริ่มเที่ยวบ้านช่องไม่กลับอีก " โห้ทำไมต้องว่าขนาดนี้ด้วยทั้งๆที่เที่ยวสักทีฉันยังไม่เคยเลย

"กาตูนไม่เที่ยวหรอกค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างเสียงดัง

"ก็ดี ป๊าได้ยินแล้วใช่ไหมไม่เที่ยวก็ให้คนขับรถไปรับไปส่งเหมือนเดิมนั้นแหละ"

"...." ก็คือชีวิตฉันต้องให้คนขับไปรับรถไปส่งจนเรียนจบเลยไหมหรือจะต่อด้วยทำงานอีก ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยทั้งๆที่ฉันก็ทำตามกฎที่เขาตั้งทุกอย่างแต่ทำไมไม่มีความเชื่อใจกันเลย

"มึงหุบปากไปดิไอ้เต "

"ไม่หุบ หรือมึงอยากให้น้องขับรถ"

"......" เฮียวินได้แต่มองหน้าฉันแล้วเงียบไป

ฉันหยิบกุญแจรถใส่กล่องแล้วเลื่อนเอาไปให้แด๊ดคืน ขนาดพี่ชายสองคนที่ตามใจมากๆเขายังไม่อยากให้ฉันขับรถเลยเขาไม่เชื่อใจฉันด้วยซ้ำ

"เก็บไว้เถอะลูกแด๊ดเขาให้หนู " แต่ม๊าก็หยิบกุญแจมาใส่มือฉันไว้ "อะนี้ของขวัญจากม๊า เสื้อกันหนาวทุกสีทุกคอลเลคชั่นเลย เอาไว้ใส่แบบไม่ซ้ำกันเลยนะคะ"

"ขอบคุณนะคะ" ฉันยกมือไหว้ม๊าแล้วชมถุงเสื้อที่เต็มไปหมด นี้ใส่ทั้งปียังไม่ซ้ำกันเลยนะเนี่ย

"อะนี้ของเฮีย เป็นเด็กดีนะรู้ไหม" เฮียวินพูดจบก็จับหัวฉันเบาๆก่อนจะยื่นกล่องเล็กๆให้

"ทำไมปีนี้กล่องเล็กจังคะ ไม่ใช่เสื้อผ้าหรอ" ฉันเอ่ยเเซวเขาเพราะทุกปีเขาจะให้เสื้อผ้าฉันตลอด

"ไม่ใช่ค่ะ ลองเปิดดูซิชอบไหม"

ฉันค่อยๆเปิดมันออกมา อร๊ายตื่นเต้นจังเป็นปีแรกเลยนะที่เฮียวินไม่ได้ให้เสื้อผ้า ฉันเปิดมันออกแต่ก็เจอถึงผ้าอีกชั้นนึงพอแกะถุงผ้าแล้วก็เห็นกำไลข้อมือที่มีชื่อฉันอยู่ด้วย แงงน่ารักจัง

"เป็นไงชอบไหมคะ"

"ชอบค่ะ ชอบมากเลย" ฉันมองมันอย่างตื่นเต้นก่อนจะเอามาลองใส่และมันดูเหมือนว่าเข้ากับฉันมาก พอเก็บของขวัญชิ้นนี้เสร็จทุกคนก็มองไปที่เฮียเตต่อ

"เตไหนของขวัญน้องละ เอาออกมาสิ" ม๊าเห็นว่าเฮียเตเงียบก็เลยทวงถามให้

"ไม่มีไม่ได้เตรียม" เขาพูดขึ้นอย่างไร้ความรู้สึก

"...." แต่เขาจะรู้ไหมคำพูดไม่กี่คำของเขามันทำให้น้ำตาของฉันกำลังไหลออกมา ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่มีให้แต่เขาจะรู้ไหมว่ามันคือสิ่งที่ฉันรอคอยมันทุกปี

"เตทำไมไม่เตรียมมาให้น้องละลูกก็รู้นิว่าแต่ละปีเราก็ทำแบบนี้อยู่แล้ว"

"ได้จากป๊าคนเดียวก็พอแล้วมั้ง ของขวัญจากผมได้ตั้งแต่เด็กจน20ปีละจะเอาอะไรอีก" เขาจะรู้บ้างไหมว่าคำพูดของเขามันทำให้ฉันรู้สึกยังไง นี่หรอพี่ชายของฉัน

"นี้แกโกรธที่ฉันซื้อรถให้น้องหรอเต น้อง20ปีแล้วน้องเป็นผู้ใหญ่แล้ว"

"ผู้ใหญ่อะไรไม่ได้ของขวัญแค่นี้ก็ร้องไห้ละ"

"....." ตอนนี้ทุกคนดูเหมือนจะเริ่มทะเลาะกันเพราะฉันกันใหญ่แล้ว ในสายตาของเฮียเตฉันคงเป็นเด็กตลอดเลยสินะ

"มึงเลิกพูดได้แล้วไอ้เต"

"พอเถอะค่ะ " ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเบรกเฮียวินไว้ก่อนที่เขาจะทะเลาะกันมากไปกว่านี้ "กาตูนขอบคุณนะคะที่ทุกคนยังน่ารักกับกาตูนเหมือนเดิมแล้วก็ของสำหรับของขวัญปีนี้ด้วย"

"ยินดีเลยลูก" ม๊าลุกมาแล้วกอดฉันไว้

"ขอบคุณเเด๊ดสำหรับรถสวย ขอบคุณม๊าที่ให้เสื้อผ้าสวยๆ และก็ขอบคุณเฮียวินด้วยนะคะกาตูนชอบของขวัญปีนี้มากเลย" ฉันพูดออกมาทั้งที่น้ำตามันกำลังไหล

~ตุ้บ~ เสียงกล่องกระทบกับโต๊ะ เฮียเตโยนกล่องเล็กๆขึ้นมาบนโต๊ะจนฝากล่องกระเด็นออกเห็นสร้อยเพชรเส้นนึง

"กาตูนขอขึ้นไปแกะของขวัญในห้องนะคะ" ฉันเอ่ยแล้วหยิบของขวัญที่วางอยู่ตรงนี้เดินขึ้นห้อง

"กาตูนอันนี้ละลูกของเฮียเต" เสียงม๊าตะโกนตามหลังทำให้ฉันหันไปมอง ฉันจ้องไปที่หน้าเฮียเตอย่างหลายความรู้สึก

"กาตูนไม่อยากได้ค่ะ" ฉันพูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องไป

ฉันต้องอยากได้มันด้วยหรอ ในเมื่อเขาไม่อยากให้ฉัน นี่หรอคือสิ่งที่ฉันตั้งใจรอมัน พอเราเริ่มโตขึ้นเฮียทั้งสองก็เริ่มเปลี่ยนไป นี้แหละรสชาติการเติบโต ทุกๆอย่างมันก็จะค่อยๆเปลี่ยนไปเหมือนกัน อีกไม่นานเฮียเขาก็ต้องมีครอบครัวถึงเวลานั้นฉันก็คงไม่มีความสำคัญอะไรกับเขาแล้ว ทำใจไว้ตั้งแต่ตอนนี้ไม่ดีกว่าหรอ

{เตชินทร์Talk}

"มึงไม่มีสิทธิ์พูดกับน้องแบบนี้" พอกาตูนเดินออกไปแล้วไอ้วินก็เอ่ยขึ้นอย่างเสียงดัง

"หรอ มึงต้องโทษป๊าที่ซื้อรถให้น้อง" ผมไม่เข้าใจป๊าเลย ซื้อรถให้น้องทำไมคนขับรถก็มีอยากไปไหนก็บอกดิก็ทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วไม่ใช่หรอ

"ฉันซื้อรถให้น้องแล้วมันทำไม น้องอายุ20แล้ว แกเองฉันก็ซื้อให้ตั้งแต่อายุ16 หรือจะเอาอีกสัก10คันเอาไหมฉันจะซื้อให้" ป๊าพูดแล้วจ้องหน้าผมอย่างจริงจัง 20แล้วมันทำไมวะ

"ผมแค่อยากรู้ว่าป๊าจะซื้อให้น้องทำไม ทั้งๆที่ปกติน้องก็ไปเรียนโดยมีคนขับรถค่อยไปรับไปส่งอยู่แล้ว หรือไม่ผมไปส่งน้องเองก็ได้"

"เพราะน้องโตแล้วไงเต อิสระ ความเป็นส่วนตัว น้องควรจะได้รับมัน" ม๊าตอบแทนป๊า อิสระ ความเป็นส่วนตัวหรอ

"....." อิสระหรอแล้วตอนนี้ไม่เป็นอิสระตรงไหนวะ

"กาตูนเป็นเด็กดีมาตลอดนะ น้องไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย การเรียนก็ดีมาตลอดน้องควรได้รับรางวัล" ม๊าพูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับป๊า

"....." รางวัลอะไร ผมก็แม่งไม่เข้าใจอยู่ดี เอาง่ายๆก็คือผมไม่อยากให้กาตูนขับรถไปเรียนเองไง

"มึงก็รู้ว่าน้องจริงจังกับของขวัญของเราแค่ไหนไอ้เต มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้" ไอ้วินเอ่ยอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินออกไปอีกคนทิ้งให้ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว

เห้อไม่มีใครเข้าข้างผมเลยสักคน ผมได้แต่มองกล่องของขวัญของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะ กาตูนไม่อยากได้ของๆผมแล้วครับ เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กพออายุ20ทุกคนก็บอกว่าเธอโตแล้ว โตพอที่จะได้รับอิสระ ความเป็นส่วนตัว งั้นก็อีกไม่นานเธอก็คงมีครอบครัวแล้วลืมพี่แบบผมไปใช่ไหม