บทที่ 1 วิวาห์ไร้รัก 1
669 Words
ภายในโรงแรมระดับห้าดาวย่านใจกลางกรุงแห่งหนึ่ง ถูกตกแต่งประดับประดาด้วยซุ้มดอกไม้นานาพันธ์ราวกับยกทุ่งดอกไม้มาไว้กลางโรงแรม ทุกมุมและทุกซุ้มมีภาพถ่ายพรีเวดดิงของคู่บ่าวสาวในอิริยาบถต่างๆ ที่ล้วนแต่ช่วยขับให้บรรยากาศดูอบอวลไปด้วยความอ่อนหวานและโรแมนติก
ทว่าภายในงานกลับมีบรรดาแขกเหรื่อที่เป็นญาติสนิทมิตรสหายมาร่วมแสดงความยินดีเพียงไม่มาก ด้วยเหตุผลของฝ่ายเจ้าบ่าวที่เป็นเจ้าของโรงแรม ซึ่งได้ยื่นคำขาดกับมารดาที่บังคับให้เขาแต่งงานว่า ต้องการจัดงานให้เรียบง่ายและเงียบที่สุด เพราะ...
เขาไม่รักและไม่อยากแต่งงานกับเจ้าสาว!
ธีร์ภพปรายมองเจ้าสาวที่สวมมงคล นั่งให้แขกเหรื่อรดน้ำสังข์เคียงคู่เขา พลางคิดอย่างเย้ยหยัน เมื่อใครต่อใครต่างก็บอกว่า
หล่อนเป็นเจ้าสาวที่สวยมาก และเขาโชคดีขนาดไหนที่ได้เป็นเจ้าบ่าว
ใช่... วันนี้ ปาลิน สวยจับใจ!
หล่อนดูงามสง่าหวานละมุนในชุดเจ้าสาวไทยจักรพรรดิ ตัดเย็บด้วยผ้าไหมยกอินเดียลายพุดตานโทนสีไข่มุก ห่มสไบตัวในสีชมพูอ่อน เปิดไหล่ข้างหนึ่ง ปล่อยชายยาวละพื้นทางด้านหลัง ตัวซิ่นจับจีบยกหน้า มีชายพก คาดเข็มขัด สวมสร้อยสังวาล สร้อยข้อมือ ต่างหูและรัดแขนสีเงินแกมทับทิม ขับผิวเจ้าสาวให้ดูผุดผาดอมชมพูโดดเด่นเหนือผู้หญิงคนไหน
แม้แต่... คนรักของเขา!
ชายหนุ่มดึงสายตากลับมาราวกับไม่อยากมอง ต่อให้ปาลินจะสวยหยาดเยิ้มมากกว่านี้อีกร้อยเท่า เขาก็ไม่รู้สึกอะไร ไม่ตื่นเต้นหรือยินดีกับการแต่งงานในครั้งนี้เลยสักนิด หากเจ้าสาวของเขาไม่ได้ชื่อ ‘รุ้งรวี’
ธีร์ภพขยับเนคไทสีไข่มุกด้วยความอึดอัด ก่อนจะก้มมองตัวเองที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวไทยประยุกต์ ท่อนบนสวมสูทสีขาว ท่อนล่างนุ่งโจนกระแบนสีเดียวกับชุดของเจ้าสาว แล้วพานให้ยิ่งหงุดหงิด เกิดความเบื่อหน่ายจนแทบจะทนปั้นหน้าวางเฉยไม่อยู่เต็มที เมื่อเหลือบเห็นแววตาละห้อยแกมโศกเศร้าของคนรักสาวที่มองมายังเขากับปาลินด้วยความร้าวรานระคนน้อยเนื้อต่ำใจ ราวกับอยากจะบอกเขาว่า
ผู้หญิงที่ควรจะยิ้มแย้มอย่างมีความสุขเคียงข้างเขาในวันที่สำคัญที่สุดวันนี้ควรจะเป็น... หล่อน มิใช่หรือ!?
ธีร์ภพออกอาการกระสับกระส่าย สบตากับรุ้งรวีด้วยความรักใคร่แกมรู้สึกผิดอย่างเปิดเผย โดยไม่แคร์สายตาของผู้ร่วมงานหรือเจ้าสาวที่อยู่ข้างเขาเลยแม้แต่นิด
ปาลิน รู้ดีแก่ใจว่าคนที่เขารักคือ ‘รุ้งรวี’ ไม่ใช่ ‘หล่อน’
แต่เป็นเพราะหล่อนใช้เล่ห์เหลี่ยมมารยาแย่งชิงเขามาอย่างหน้าด้านๆ หล่อนอาศัยความเป็นคนโปรดของแม่เขาคอยเป่าหูให้ท่านรังเกียจรุ้งรวี และเห็นดีเห็นงามจับเขายัดเยียดให้เป็นสามีของหล่อนอย่างที่ใฝ่ฝัน ทำให้เขาและคนรักต้องเจ็บปวดกับการพลัดพรากในครั้งนี้
“ฮึ่ม…!”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น เมื่อเห็นรุ้งรวีปาดน้ำตา แล้วเดินจากไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย ก่อนจะตวัดสายตาคมกริบประดุจใบมีดโกนมองเจ้าสาวอย่างเชือดเฉือน
ก็ได้!
ในเมื่อหล่อนอยากได้เขาเป็นผัวนัก เขาก็จะทำให้ผู้หญิงหน้าด้านที่กล้าแย่งคนรักของเพื่อนสนิทได้ลงคออย่างหล่อนรู้ซึ้งและจดจำไปจนวันตายว่า
นรกขุมที่ ‘ลึก’ ที่สุดนั้นทรมานแค่ไหน?
ปาลิน... จะต้อง ‘เจ็บ’ มากกว่าที่ทำให้เขาและรุ้งรวีเจ็บ!
หล่อนจะต้องได้ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวดอย่างแท้จริง เขาจะทำให้หล่อนทุรนทุรายและร้าวรานใจอย่างแสนสาหัส ชนิดที่อยู่ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น จนสุดท้าย... หล่อนจะต้องวิงวอนขอให้เขาเป็นฝ่ายทิ้งหล่อนไปเอง
และการ ‘แก้แค้น’ เจ้าสาวคนสวยของเขาจะเริ่มต้นนับตั้งแต่... วินาทีนี้!
- Writer
