เสียงคลื่นทะเลซัดสาด พาน้ำมวลใหญ่กระทบเข้าหาฝั่งในยามเย็น สายลมโชยพัดผ่าน หอบกลิ่นอายของทะเลขึ้นมาปะทะผิวกาย นำพาความสดชื่นมาสู่บุคคลที่ออกมาเดินเล่นที่ชายหาด
รเมศและเพียงขวัญยืนเคียงคู่จับมือกันไว้ สายตาของคนทั้งสองทอมองออกไปยังท้องทะเลกว้างใหญ่ ที่ทอแสงระยิบระยับเมื่อตกกระทบกับแสงของพระอาทิตย์ ที่กำลังเคลื่อนตัวลงต่ำสู่เส้นขอบฟ้า
ภาพเบื้องหน้าช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่งนัก จนคนมองเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"สวยจังเลยนะคะ" เพียงขวัญหันมาพูดกับสามี
รเมศยิ้มให้ภรรยาคนสวย มือที่ว่างบรรจงเกลี่ยไรผมที่ปลิวไสวไปทัดใบหูไว้ให้
"ครับสวยมาก" นัยน์ตาคุณพ่อลูกสองพราวระยิบ จ้องมองภรรยาอย่างมีความหมาย พาให้เพียงขวัญเกิดอาการเขินอาย พวงแก้มซับสีเรื่อขึ้นทั้งสองข้าง
"พี่ไม้หมายถึงทะเลใช่ไหมคะ"
"หมายถึง...ภรรยาคนสวยของพี่ต่างหาก" โน้มใบหน้ากระซิบชิดใบหูเล็กของภรรยา
ยิ่งทำให้เพียงขวัญอายยิ่งกว่าอะไร
