“น้ามน...”
“ก็ฉันเองน่ะสิ เธอนึกว่าใครกันล่ะ แล้วนี่ทำไมไม่ไปช่วยงานในไร่ต่อ มานั่งอู้ทำไม”
มนชยาเป็นน้องสาวแท้ๆ ของบิดาที่ล่วงลับไปแล้ว
“คือ... ลิลลี่ช่วยปลิวใส่ปุ๋ยต้นข้าวโพดเสร็จแล้วน่ะค่ะ ก็เลย...”
“ก็เลยมาอู้...”
มนชยาต่อให้อย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ท้าวสะเอว
“มาขออาศัยเขาอยู่ก็ต้องทำงานแลกข้าวแลกน้ำสิ จะมานั่งนอนเป็นคุณนายเหมือนที่อยู่เมืองนอกไม่ได้หรอกนะ ไปช่วยฉันถางหญ้าต่อ เร็วเข้า...”
“ค่ะ น้ามน”
ลัลลลินก้มหน้ารับคำและเดินตามร่างเล็กของมนชยาไป แต่ยังไม่ทันถึงไร่ข้าวโพด ปลิวลูกชายของมนชยาก็วิ่งหน้าตาตื่นมาขวางเอาไว้เสียก่อน
“แกมีอะไรไอ้ปลิว มาขวางทางข้าทำไม”
“มีคนมาหาพี่ลิลลี่ครับ”
มนชยาหันมามองลัลลลินด้วยสายตาเหยียดหยาม ก่อนจะพูดกับปลิว
“ผู้ชายใช่ไหมวะไอ้ปลิว”
“ใช่ ครับแม่ ตัวสูงมากๆ ด้วย”
มนชยาหันมาจ้องหน้าลัลลลินอีกครั้งด้วยรอยยิ้มหยัน หญิงสาวก้มหน้าหลบตาด้วยความรู้สึ
