เหม่ยอิงเมื่อนึกถึงคืนนั้นก็ทำให้ยิ่งหงุดหงิด อ๋องฟู่จินเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงคำพูดของเฉินห้าวที่บอกกับตนว่า ชายาของตนนั้นหึงหวงตนจึงได้ทำเรื่องเช่นนั้นเมื่อเห็นตนอยู่กับหญิงอื่น
" เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้ากำลังหึงหวงข้าอยู่ จนพูดเช่นนี้ออกมา เพราะข้าเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าอยู่ใกล้ชายคนไหนเช่นกัน "
เหม่ยอิงเมื่อได้ยินคนตัวโตพูดเช่นนั้น ก็หันมาสบกับดวงตาคมที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว และเหมือนทั้งสองถูกสะกด มือเรียวเลื่อนขึ้นก่อนจะรั้งใบหน้าของคนตัวเล็กให้มารับจูบจากตน
ปากหนาประกบจูบลงที่ปากอวบอิ่ม อ๋องฟู่จินจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มเร้าร้อนขึ้น
ลมหายใจหอบถี่ของทั้งสองเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มือเรียวเริ่มอยู่ไม่สุขลูบไล้ไปมาจนมาจบที่เนินเขาที่ล้นมือ
" อื้อ อ่ะ พอแล้วเพคะ อ่ะ เราไม่ได้อยู่ที่จวนนะเพคะ "
เหม่ยอิงรู้สึกอายที่ตนทำในสิ่งที่น่าอายเช่นนี้ โดยที
