คู่หมั้น(ลับ)ของไอดอลโปรดิวเซอร์

4. บังเอิญ!!

4

"ตื่นได้แล้ว"

"อืออออ" ฉันพลิกตัวหนีสิ่งรบกวนการนอน แต่กลับถูกดึงผ้าห่มออกจากตัว

"ลุกไปกินข้าว"

"อือออ กี่โมงแล้ว" ฉันค่อยๆ ลืมตาบิดขี้เกียจ ถามคนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างเตียง

"หนึ่งทุ่ม"

"ไฟลท์บินห้าโมงนี่!" ฉันดีดตัวนั่งตรง ตกใจเมื่อได้รู้เวลา

"ไหนว่าไม่อยากกลับ" เขาหรี่ตามอง จ้องไม่ละสายตา

"ก็นายไล่" ฉันทำปากยื่น เสมองไปทางอื่น

"ขี้งอนจังวะ"

"...."

"ไปอาบน้ำ จะพาออกไปกินข้าวข้างนอก"

"ไม่อยากออกไปข้างนอก ไม่มีแรง" ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง ฉันหมดแรงจริงๆ นะ เสื้อที่ใส่อยู่ บาร์รอนก็เป็นคนเอามาใส่ให้

"ขี้หื่นเอง"

"ใครกันแน่ที่หื่น!" ฉันหันขวับไปจ้องหน้าคนกล่าวหา เขานั่นแหละหื่น! ไม่ให้พักเลย>////////////////<

"อ้อนเอาอะไร" เขาชายตาลงมามองฉันเล็กน้อย

"อีกห้าวัน" ฉันชูนิ้วแสดงท่าทางประกอบ

"....?" เขาเงียบฟังอย่างตั้งใจ

"กลับเมกา" ฉันบอกปากยื่น ก็เขาอยากให้ฉันกลับไปเรียนนี่ และอีกอย่างมามี้กับแด๊ดดี้ยังไม่รู้ว่าฉันหนีกลับมา ถ้าพวกท่านรู้ต้องโกรธมากแน่ๆ

"อือ เดี๋ยวจัดการให้" เขาบอกแล้วกลับไปสนใจไอแพดในมือต่อ

"พรุ่งนี้ไปทำงานมั้ย"

"ไปห้องอัด"

"...ไปด้วยได้ป่าว" ฉันชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามอ้อนๆ กลัวโดนปฏิเสธ ก็อยู่อีกแค่ห้าวัน ฉันอยากอยู่กับเขาตลอดเวลานี่

"อยู่เงียบๆ ล่ะ"

"^^" ฉันยิ้มตาปิด โอบกอดเอวสอบแน่นขึ้น

ไม่นานกับข้าวก็มาส่ง มีแต่ของชอบฉันทั้งนั้น บาร์รอนรู้ใจฉันดีที่สุดแล้ว ฉันกินอย่างเอร็ดอร่อย ซัดเรียบไม่เหลือสักอย่าง พอทานข้าวเสร็จ ก็มานั่งย่อย หาหนังดูด้วยกัน

"นี่ๆ ดูเรื่องนี้ ดูมั้ย" ฉันชี้ให้เขาดู และถามเพราะกลัวเขาจะไม่ดูด้วย

"...." บาร์รอนไม่ตอบ กดเล่นหนังเรื่องที่ฉันเลือก

พวกเรานั่งดูหนังด้วยกัน โดยที่ฉันพิงอกแกร่ง แทบจะสิงร่าง

"อยากกินโอเด้ง" ฉันกระซิบบอกหลังจากนั่งดูหนังได้ครึ่งเรื่อง

"เพิ่งกินข้าวไปไม่ใช่เหรอ" เขาเหลือบมอง

"นานๆ ทีจะได้กินนี่" อยู่นู่นอาหารไม่ถูกปากเหมือนที่นี่ มาทั้งทีก็ต้องกินให้พุงกางไปเลย

"กินเก่งจริงๆ เอาไปเก็บไว้ไหนหมดเนี่ย"

"ในนี้" ฉันเปิดเสื้อโชว์พุงน้อย

"จะแตกอยู่แล้ว กินอีกเหรอ" เขาลูบพุงน้อยของฉัน ถามสีหน้าจริงจัง

"กินได้อีก ^^"

"เพิ่งรู้ว่าเลี้ยงหมู"

"ว่าไงนะ" เมื่อกี้เขาว่าไงนะฉันไม่ได้ยิน

"จะไปก็ไปแต่งตัว"

ฉันว่าเมื่อครู่ไม่ได้ยินประโยคนี้นะ แต่ช่างเถอะ ฉันรีบเข้าไปเปลี่ยนชุด แล้วออกมาหาเขาที่สวมรองเท้ารอแล้ว ถึงจะปากร้าย แต่ใจดีเนอะ คิกๆ

"มาแย้ววว^^" ฉันวิ่งเข้าไปหา สวมรองเท้า แล้วจูงมือโตออกไปขึ้นลิฟต์ทันที

วันนี้ก็เช่นเดิม ฉันเดินข้ามถนนไปซื้อคนเดียวเพราะคนเยอะ

"กลับบ้านกัน^^" พอได้โอเด้ง ก็ข้ามถนนกลับมาหาคนตัวโตที่ยืนรออยู่

"ไม่กินในสวน?" เขาถามพลางจูงมือฉันเดินกลับทางเดิม

"อยากดูหนังไปด้วย" ฉันให้เหตุผล พลางก้มมองโอเด้ง มันช่างหอมเย้ายวนใจเสียจริง ฉันจะห้ามใจให้ถึงบ้านได้มั้ยเนี่ย

"อยากกินจริงสินะ" เขาปรายตามองฉันที่ยกโอเด้งขึ้นสูดดม เหมือนยาดม

"ไปๆ รีบกลับบ้าน^^" ฉันแกว่งแขนเร่งยิก ๆ น้ำลายไหลหมดแล้วเนี่ย

"เอามานี้ เดี๋ยวหก ไม่พามาซื้อรอบสองนะเว้ย" เขาแย่งถุงในมือฉันไปถือ ไม่อยากพามาซื้อหรือไม่อยากพาไปโรงพยาบาลเหมือนครั้งก่อนกันแน่ ครั้งนั้นฉันก็ถือแบบนี้แหละ แต่ซุ่มซ่ามทำน้ำซุปหกลวกขาตัวเอง รักษาตั้งนานกว่าจะหาย

"บาร์รอน!" ขณะที่พวกเราเดินคุยกันอยู่นั้น ผู้หญิงที่เดินผ่านมาก็เรียกบาร์รอนเสียงดัง

พวกเราหยุดเดินมองไปที่หล่อน คิดว่าแฟนคลับ แต่ไม่ใช่ ยัยผู้หญิงที่ร้านอาหารวันนั้นนี่!!

"กูยอน" บาร์รอนมองหล่อน

ชื่อกูยอนสินะ คุ้นจัง

"บังเอิญจังเลย" เธอยิ้มให้บาร์รอน ก่อนหันมามองฉัน แล้วชี้หน้า"นี่คนรู้จักนี่ ใช่มั้ย"

"เอลลี่ค่ะ" ฉันแนะนำชื่อตัวเองให้หล่อนรู้จัก ฉันมีชื่อย่ะ ไม่ใช่ 'คนรู้จัก!'

"อ๋อ ชื่อเอลลี่ กูยอนค่ะยินดีที่ได้รู้จัก" ยิ้มให้ฉันแล้วหันไปคุยกับบาร์รอน "ยูมาซื้อโอเด้งเหมือนกันเหรอ ร้านนี้อร่อยมาก"

"ต้องรีบไปซื้อนะครับ เดี๋ยวหมดก่อน"

"จริงด้วย ร้านนี้คนเยอะ ไว้เจอกันนะ ขอตัวนะคะ" เธอทำหน้าตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ แล้วรีบขอตัว โบกมือลาเดินจากไป

"...." ฉันเหลียวหลังมองตาม สวยใช้ได้เลยนี่...สวยมากเลยแหละ!!! ชิ!

"ไม่กลับ?"

"ไม่อธิบายเหรอ!" ฉันหันกลับมามองไอ้คนตัวโต

"อธิบายอะไร" ทำหน้าซื่อไปอีก!

"คนรู้จักของนาย ดูสนิทสนมกันจังเลยนะ"

"เพื่อนในค่ายน่ะ"

แบบนี้มันไม่ใช่คนรู้จักเฉยๆ โว้ย!!! ฉันอยากตะโกนใส่หน้าเขา แต่ฉันที่มีสถานะ...สถานะคู่หมั้น เขายังบอกว่าแค่คนรู้จักเลย

"บังเอิญจังเลย ยูมาซื้อโอเด้งเหมือนกันเหรอ" ฉันทำเสียงและท่าทางเลียนแบบหล่อน แล้วออกตัวเดินนำบาร์รอน

"ชิ!!!สงสัยบังเอิญบ่อยสินะ!" อารมณ์เสีย โว้ย!!