คู่หมั้น(ลับ)ของไอดอลโปรดิวเซอร์

6. ง้อด้วยปิ้งย่าง

6

ฉันมองเสี้ยวหน้าคม ที่เกรี้ยวกราดนั่น เขาเป็นอะไรกับสร้อยฉันนักหนา ทะเลาะกันทีไรจะเอาสร้อยฉันทิ้งตลอดเลย หรือเพราะเห็นฉันหวงมากงั้นเหรอเลยอยากทำร้ายจิตใจฉัน ไอ้คนใจร้ายเอ๊ย!!!

"อึก!" ฉันกลั้นเสียงสะอื้นไว้ หันมองออกไปนอกรถ เขาขับเร็วมากฉันกลัว!

ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใดๆ เขาขับรถพาฉันออกมานอกเมือง ก็เหมือนทุกๆ ครั้ง เวลาฉันกลับมาหาเขา พวกเราจะออกมานอกตัวเมืองแบบนี้ เพราะเป็นส่วนตัว และคนไม่พลุกพล่าน

สักพักใหญ่เขาจอดรถหน้าบ้านพัก หลังประจำที่พวกเรามาบ่อยๆ ฉันเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าบ้านไป เขาไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่าคืนนี้เราจะนอนกันที่นี่

ฉันออกมานอกระเบียงนั่งกอดเข่าทอดสายตามองภูเขาด้านหลังทะเลสาบ และทุ่งดอกไม้

สวบ

ฉันถูกสวมกอดจากด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร เขาซุกหัวกับไหล่ฉัน นี่คือการขอโทษงั้นเหรอ ฉันไม่หายโกรธหรอก!

"...."

"...."

ไม่มีใครพูดอะไร พวกเรานั่งอยู่แบบนั้นเงียบๆ นานสองนาน สุดท้ายเขาก็เป็นคนพูดก่อน

"กินข้าวกัน"

"ไม่หิว!" ปฏิเสธทันควัน

"สั่งปิ้งย่างมานะ" เขายกหัวขึ้นวางคางเกยบนบ่าแทน

ฉันนิ่งไปไม่ใช่เพราะการกระทำของเขา แต่เป็นคำพูดต่างหาก ปิ้งย่างกับบรรยากาศแบบนี้.... หิวขึ้นมาเลย แต่ฉันโกรธเขาอยู่นะ

"ไม่กินแน่นะ งั้นจะโทรไปยกเลิก"

"อึก! ฮืออออ" ฉันปล่อยโฮออกมาเสียงดัง

"ฮะ...เฮ้ย อย่างร้อง ไม่ยกเลิกหรอก" เขาละล่ำละลัก แต่ใครเขาร้องไห้เพราะเรื่องนั้นกันเล่า

"มีฉันคนเดียวมันจะตายรึไง! อึกๆ ฮือออ"

"ก็มีคนเดียว" เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

"ไม่ต้องมาโกหก! กูยอนนั่นไง!" ฉันหันไปมองสบตาเขา เขาโกหกฉันไม่ได้หรอก ฮือออ

"ไม่มีอะไร แค่งาน" เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง แต่ฉันไม่เชื่อหรอก ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่

"แค่งานทำไมไม่ให้ฉันไปพร้อมนาย"

"แค่อยากให้พักผ่อนเต็มอิ่ม ฉันผิดอะไร"

"ผิดที่ไม่ปลุกไง!" จริงๆ ผิดที่วันนี้อัดเสียงยัยนั่นต่างหาก! ถ้าเป็นคนอื่นจะไม่คิดมากสักนิดเลย

"เออๆ วันหลังจะปลุก ไปตีสามตีสี่ก็จะปลุก"

"อึก! ฉันไม่ยกนายให้ใคร" ฉันกำคอเสื้อเขาแน่น เขาเป็นของฉันคนเดียว!

"ฉันก็เหมือนกัน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาจริงจัง จริงจังจนน่ากลัว

"อึก!" ฉันหลบสายตาคมน่ากลัวนั่น แล้วหันไปสวมกอดเขาทั้งตัว

"กินข้าวได้ยัง" เขาหอมหัวฉันสองสามที แล้วก้มลงถาม

"นายบอกมีปิ้งย่าง" ฉันช้อนสายตาขึ้นมอง เขาโกหกฉันเหรอ

"ถ้าช่วยยกของจะได้กินเร็วขึ้น"

"อือ" ฉันพยักหน้ารัว ฉันต้องช่วยเขาอยู่แล้ว

เขาลูบหัวฉันแล้วผละออก ลุกขึ้นยืน แต่เดี๋ยวนะ ที่ฉันโกรธเขาไม่ได้มีแค่เรื่องนี้นี่

"เดี๋ยว" ฉันดึงชายเสื้อเขาไว้ "ในรถ นายบอกว่าฉันสำส่อน"

"ใครพูดคำนั้นออกมา" เขาจ้องสายตาดุ ทำไมเขาถามกลับแล้วเป็นฉันที่ผิดละ

"...." ฉันเม้มปากแน่น แล้วรีบลุกเดินเข้าครัว ทำทีเป็นดื่มน้ำ แต่พอเปิดตู้เย็น ก็เห็นวัตถุดิบปิ้งย่างเต็มไปหมด

"ไหนว่าจะโทรยกเลิกไง" ฉันหันไปมองคนตัวโตที่เดินตามมา เขาโกหกฉัน!

"โทรให้เขามาเอากลับไปไง"

"คนโกหก!" ฉันสะบัดหน้าใส่ แล้วรีบยกของออกจากตู้เย็น ไปโต๊ะหลังบ้านที่ติดกับทะเลสาบและภูเขาลูกโต อย่างเช่นทุกครั้ง

บาร์รอนยกของหนักๆ ออกมา แล้วเดินไปก่อไฟ ส่วนฉันเตรียมเพียงจานถ้วยช้อน และเครื่องดื่มเท่านั้น บรรยากาศแบบนี้จะขาดไวน์ไปได้ไงเล่า

"เอา" ฉันเดินถือแก้วไวน์ ไปยื่นให้คนที่ง่วนกับการย่างของทะเล

"ขอบใจ" เขาหันมามองและรับไวน์เย็นๆ ไปดื่ม ทำไมแค่ดื่มไวน์ก็เซ็กซี่แล้วนะ เพราะปลดกระดุมสองสามเม็ด โชว์แผงอกล่ำรึเปล่า แบบนี้ไงถึงไม่ยอมยกให้คนอื่น!

"ช่วย" ฉันแย่งที่คีบจากมือเขาช่วยเขาพลิกกุ้ง

"มันร้อนนะ ระวัง"

"เป็นห่วงเหรอ" ฉันแหงนหน้าขึ้นมอง เพราะเขายืนอยู่ด้านหลัง

จุ๊บ

เขาไม่ตอบ แต่ก้มลงจุ๊บปากฉัน >///<

"..." ฉันย่นจมูกมองค้อน ทั้งที่เขินจะตายอยู่แล้ว

พวกเราช่วยกันปิ้งย่างของต่างๆ ทั้งกินไปด้วย จากท้องฟ้าสว่าง ก็เริ่มมืดสนิท อิ่มท้องจะแตกเลย

ฉันนั่งย่อย ฟังบาร์รอนเล่นกีตาร์ร้องเพลงให้ฟัง เขาเก่งเรื่องพวกนี้มาก เสียงก็เพราะสุดๆ ส่วนฉันไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้สักนิด ร้องได้แค่นิดหน่อยเท่านั้น

ฉันนั่งพิงไหล่แกร่ง พลางมองขึ้นไปบนฟ้า ฟังเขาร้องเพลงท่ามกลาง หมู่ดาวมากมาย บรรยากาศแบบนี้ ฉันชอบที่สุดเลย

"อยากมาบ่อยๆ จัง" ฉันพึมพำ ยิ้มปริ่ม

"อยากมาบ่อยแค่ไหนก็มาสิ"

"อือ" ฉันหลับตาพริ้ม มีความสุขจริงๆ

"ง่วงก็เข้าไปนอน"

"จะนอนดูดาว"

"ห้องนอนก็เห็น ไปอาบน้ำไป"

"อือ" ฉันพยักหน้ารับทราบ แล้วลุกเดินเข้าบ้านไปอาบน้ำ ที่เขาบอกว่าในห้องก็เห็น เพราะหลังคาห้องนอนเป็นกระจก สามารถมองเห็นท้องฟ้า เห็นดาวได้

พรึบ!

ฉันใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำ ออกมานอนแผ่บนเตียง เพราะไม่มีชุดมาเปลี่ยน ไม่ได้เตรียมพร้อม ไม่คิดว่าเขาจะพามาค้างที่นี่ แต่จะว่าไปทำไมบาร์รอนไม่เข้ามาสักทีนะ

คิดได้อย่างนั้นก็ดีดตัวขึ้นจากเตียงออกไปตามหา แต่ก่อนที่ฉันจะเปิดประตู ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาก่อน ร่างกายอันสมส่วนแข็งแกร่ง มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวสอบ แผงอกเอย ซิกแพคเอย ทำเอาฉันเผลอกลืนน้ำลายอย่างลืมตัว

เอือก!

"หิวน้ำ?" เลิกคิ้วถาม แต่สายตาเจ้าเล่ห์นั่นอะไรกัน!

"อือ" ฉันเชิดหน้าตอบ

"แน่ใจ?" เขากัดไม่ปล่อย เดินต้อนฉันให้ถอยหลังไปชิดเตียง

"หลบไป จะไปดื่มน้ำ" ฉันผลักอกแกร่งออก ไม่ยอมเสียฟอร์มง่ายๆ

"นั่นไงน้ำ" เขาพยักพเยิดไปที่หัวเตียง

ชิ! ทำไมต้องมีน้ำตรงนั้นด้วย

"..." ฉันมองค้อนเขา เดินไปรินน้ำดื่ม

"กินหมดเหยือกเลยมั้ย" เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง เท้าแขนไปด้านหลัง

"กินหมดแล้วจะทำไม?" ฉันถามหน้ายียวนหาเรื่อง แต่เขากลับดึงฉันลงไปนั่งบนตัก

"เดี๋ยวปวดท้อง"

"ว๊าย! หกหมดเลย!" ฉันยกแก้วขึ้นสูง แต่มันก็หกใส่ตัวฉันอยู่ดี

"ขอกินบ้าง" เขาแย่งแก้วจากมือฉันไปดื่ม ไม่สนเลยว่าฉันทำตาเขียวใส่

"ทำไม? กินด้วยไม่ได้?" เขาทำหน้ายียวนกลับ

หมับ!

ฉันก้มลงไปกัดจมูกโด่งเป็นสันอย่างหมั่นไส้

"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย"

"สมน้ำหน้า!" แกล้งฉันก่อนเอง ต้องโดนอย่างงี้แหละ

"อยากลองดีใช่มั้ย ได้!"