ผ่านมาจนถึงวันที่ฉันเฝ้ารอ…วันที่ตื่นเต้นมากที่สุดรองจากวันแต่งงานคือ….วันหมั้นของฉันกับสงคราม
“ด้าย!! วันนี้แกสวยมาก สวยจนฉันจำแทบไม่ได้เลย”
“ชมขนาดนี้ฉันเขินนะมีนา” ฉันบิดตัวเขินกับคำชมเมื่อครู่
ไม่ค่อยชินกับการแต่งตัวแต่งหน้าเห็นตัวเองในกระจกทีไรก็ตกใจ ไม้ใช่ว่าช่างแต่งออกมาไม่สวยหรอกนะมันสวยมากราวกับไม่ใช่ฉันเลย
“สงครามต้องตะลึงตาค้างกับความสวยของแกแน่ๆ”
“แกก็พูดเกินไป”
“ฉันพูดจริงๆ นะ”
“ด้าย ยืมตัวเพื่อนหน่อยดิแป๊บนึง” ได้ยินแค่เสียงยังไม่ทันได้หันมองมีนาก็ถูกแปงดึงไปนู้นแล้ว
“ดะ ด้ายช่วยฉันด้วย อื้อ ปล่อยนะฉันเจ็บ”
“ไอ้คนไม่มีมารยาท”
“แปงปล่อยมีนาเดี๋ยวนี้นะ” เสียงของฉันคงไม่ต่างอะไรกับอากาศที่ลอยไปมา เพราะมีนาถูกดึงไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกปวดขมับ สองคนนี้จะลงเอยแบบไหนนะ ฉันมองภาพสองคนนั้นเป็นแฟนกันไม่ออกเลย คงเป็นเพราะความต่างกันสุดขั้ว
ฉัน
