ภรรยาที่เขาไม่รัก

EP2เกลียดชัง

แพรไหมมองตามแผ่นหลังของธาราที่ค่อย ๆ เดินไกลออกไปจนลับสายตาพลันถอนหายใจออกมาแผ่วเบาด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง แพรไหมไม่คิดเลยว่าความสัมพันธ์ดี ๆ ที่เคยมีให้กันมาจะพังลงเป็นท่าถึงขนาดนี้และไม่คาดคิดเลยว่าเจ้านายที่เคยแสนดีจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำเพียงเพราะเราแต่งงานกัน

ทุกอย่างมันเปลี่ยนเร็วพลันจากหน้ามือเป็นหลังมือจนแพรไหมตั้งรับไม่ทัน เธอไม่รู้เลยว่าเธอควรปฏิบัติกับธาราแบบไหนเขาถึงจะพอใจแล้วกลับมาเป็นคุณเทียนที่แสนดีของเธอเหมือนเดิม ทั้งที่เธอปฏิบัติกับเขาเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนที่เคยทำตลอดมาในฐานะเลขา ไยตอนนี้การกระทำพวกนั้นของเธอถึงได้ดูขวางหูขวางตาในสายตาธารากันนะ

หลายครั้งหลายคราที่แพรไหมตั้งคำถามกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจกับการที่ธาราปฏิบัติตัวแตกต่างออกไปไม่เหมือนตอนที่เรายังอยู่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง ตอนนี้เขาแสดงออกชัดเจนมากว่าเกลียดชังและไม่ชอบหน้าเธอ จนเกิดคำถามขึ้นมาว่าเธอทำผิดอะไร แค่เธอแต่งงานกับเขา เธอทำผิดมากถึงขนาดนั้นเลยหรือไง แค่เธอแต่งงานกับเขาเธอผิดมากขนาดนั้นเชียวหรือ เขาถึงได้จงเกลียดจงชังเธอมากถึงขนาดนี้

แค่เธอไม่ใช่คนที่เขารัก ไม่ใช่คนที่เขาเลือก และไม่ใช่คนที่ธาราอยากใช้ชีวิตด้วย เธอผิดมากเลยใช่ไหม

หากแพรไหมเลือกได้ หากเธอปฏิเสธความต้องการของพ่อแม่ได้แน่นอนว่าเธอไม่มีทางแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน แต่เพราะเธอเลือกไม่ได้เธอถึงต้องอยู่ในสถานะภรรยาที่เขาไม่รักอยู่แบบนี้ ยอมให้เขาพ่นวาจาร้ายกาจใส่ มองกันด้วยแววตาหยามเหยียดและเหยียดหยัน ยอมกล้ำกลืนฝืนทนเป็นเมียกอดทะเบียนมองสามีควงผู้หญิงคนนู้นทีคนนี้ทีอยู่แบบนี้หรอก

แต่เพราะเลือกไม่ได้ขึ้นชื่อว่าแพรไหมที่ไม่สามารถเลือกอะไรให้กับตัวเองได้จึงต้องยอมทน ยอมเป็นภรรยาที่ถูกเกลียดแบบนี้ต่อไป

แพรไหมเก็บสัมภาระเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้วและธาราก็ออกจากออฟฟิศไปตั้งแต่เขาออกจากห้องประชุม เขาไม่แม้แต่อยู่รอเธอแล้วกลับบ้านพร้อมกัน มันเป็นเรื่องปกติทุกวันที่แพรไหมต้องหารถกลับบ้านเอง เธอชินกับมันแล้วแหละและไม่เคยคาดหวังว่าคนอย่างเขาต้องมาสนอกสนใจคนอย่างเธอ

“หิว” ทันทีที่เท้าของแพรไหมเหยียบประตูบ้านเสียงเย็นชาของธาราก็ดังทบโสตประสาท เขานั่งไขว่ห้างอยู่ตรงโซฟามองเธอด้วยแววตาเย็นชา

“คุณเทียนหิวทำไมไม่บอกแม่บ้านคะ” แม่บ้านก็ไม่ใช่น้อยเขาบอกเธอทำไมกัน ตอนนี้แพรไหมไม่มีอารมณ์จะพูดกับเขาเลยด้วยซ้ำ เธอรู้สึกเพลียเนื่องจากอากาศที่ร้อนจัดกลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ จึงอยากขึ้นไปนอนพัก

”เธอก็ไปทำอาหารมาสิ ทำอาหารแค่นี้มันจะเป็นอะไร แม่บ้านเขาก็มีงานมากมายที่เขาต้องไปทำ อันไหนเธอช่วยได้เธอก็ควรช่วยสิ มาอยู่บ้านนี้ฟรี ๆ ก็ช่วยแบ่งเบาภาระของพวกแม่บ้านบ้าง“ เขาพูดอย่างหน้าตายไม่คิดสะสกสะท้านต่อคำพูดของตัวเองเลยสักนิด

มีแต่คนอื่นที่เหนื่อยเป็นหรือไง เธอเหนื่อยมากเหมือนกัน ไหนจะรับมือกับงาน ไหนจะรับมือกับคนบ้าดีเดือดอย่างเขา

“แพรก็มีงานของแพรที่ต้องทำเหมือนกัน แล้วตอนนี้แพรก็เหนื่อยมาก แพรอยากนอนพัก พี่เทียนหิวก็ไปหากินเองแล้วกัน”

“ทำงานแค่นั้นเธอจะตายหรือไง ลาออกแล้วออกมาอยู่บ้านเฉย ๆ ดีไหม แต่ฉันไม่เลี้ยงหรอกนะเลี้ยงคนอย่างเธอน่ะ เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวเสียยังดีกว่า“

ราวกับโดนเขาตบหน้าอย่างจังแล้วโดนหยิกซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นมันเจ็บจุกจนพูดไม่ออกเมื่อเขาเอาเธอไปเปรียบเทียบกับสัตว์ตอกย้ำว่าเธอคือคนไม่มีค่าในสายตาของเขาเลย

“หึ” เห็นร่างแบบบางสั่นระริก มุมปากธาราเหยียดยิ้มด้วยความสะใจ เขาชอบใบหน้าของเธอตอนจวนจะร้องไห้แบบนี้มากกว่าใบหน้าหยิ่งผยองที่เธอมักแสดงออกมาเสียอีก มันทำให้เขาสนุกและอยากแกล้งเธอมากขึ้น “จ้องหน้าฉันทำไม ไม่พอใจ” เขาเลิกคิ้วถามยียวน “คนอย่างเธอมีสิทธิ์ไม่พอใจฉันด้วยเหรอ”