ตะวันวิ่งเข้ามาในห้องเพราะเธอไม่ได้ล็อกประตูเพราะนี่ยังไม่ห้าโมงแต่ว่าข้างนอกเกิดพายุฝนฟ้าคะนองเขาตัวเปียกเพราะรีบวิ่งลงจากรถและวิ่งเข้ามาในบ้าน
นึกเอาไว้แล้วว่าเธอคงจะกลัวแต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ ร่างบางโผเข้าหาเขาทันที ตัวเธอสั่นเป็นลูกนกที่ตกจากรังหาแม่ไม่เจอ เขาไม่ควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้เลย
“หยง ผมมาแล้วไม่ต้องกลัวนะ”
“ฮือ…คุณไปไหนมา กรี๊ด!! ฟ้า…ฟ้าผ่าอีกแล้ว”
เสียงฟ้าผ่าทำให้เธอกรีดร้องอีกครั้ง เธอกอดเขาเอาไว้แน่น หัวใจเธอเต้นแรงจนเขากลัวว่าเธอจะช็อกเพราะความตื่นกลัว เธอในตอนนี้เหมือนกับเป็นโรค แพนิกจนเขาต้องกอดเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับลูบหลังเธอพลางปลอบ
“ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะหยง ได้ยินผมไหมพยักหน้าให้ผมหน่อย”
เธอทำตามที่เขาบอกแต่ตัวยังสั่นอยู่จนเขาไม่ค่อยวางใจ ภาพที่เขาวิ่งเข้ามาเห็นคือเธอซุกตัวกอดเข่าอยู่มุมห้องและกรีดร้องจนน่าสงสาร เขาจะกลับมาตั้งแต่
