กฎเหล็กสะกดรัก

EP.3 ของรักของมัน❗️

หลายวันต่อมา กระแตก็หอบข้าวของมาอยู่กับแดนเนื่องจากว่าเหล็กผลักไสไล่ส่งเธอจนไร้ทางเลือก แดนผู้ที่มีใจให้กระแตเขาก็พร้อมอ้าแขนรับเธอเข้ามาอยู่ในบ้าน

ตลาดสด

"ผักหวานนี่ราคาเท่าไหร่คะ" วันนี้ฉันเดินมาตลาดเหมือนเช่นเคยเพื่อซื้อกับข้าวหุงหาอาหารให้กับพี่แดน ส่วนผู้หญิงที่พี่แดนพามาเขาจะมาอยู่ด้วยแค่วันเว้นวันแต่กลับหอบเสื้อผ้ามาซะเยอะเลย

หมั๊บ

"โอ๊ยยยย" ฉันตกใจมากจนกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อถูกใครบางคนกระชากจนตะกร้าที่ถืออยู่ปลิวไหว

"อีเด็กบ้า! มึงขับรถชนมอเตอร์ไซค์กูแต่ไม่รับผิดชอบเลยสักอย่าง โคตรจะเชี่ยเหมือนพี่มึงเลย" ผมที่บังเอิญผ่านมาดันเห็นมันเดินส่งยิ้มไปทั่ว ความโกรธเคืองที่ฝังอยู่ในใจทำให้ผมต้องทวงถาม

"น...หนูไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นหนูตกใจเพราะพี่กำลังจะทำร้ายพี่ชายหนู" ฉันเสียงสั่นทันทีเพราะเกิดมาไม่เคยถูกใครกระชากแบบนี้มาก่อน

"กูไม่อยากได้เงินของพวกมึงหรอกแต่จำคำกูเอาไว้เรื่องนี้ไม่จบ ง่ายๆ แน่ ไม่ใช่เพราะกูห่วงอีนั่นแต่พี่มึงมันกล้าเหยียบหัวกู ทั้งๆ ที่รู้ ก็ยังเสือกอยากเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน" ใบหน้าที่ดูเหมือนไร้เดียงสายิ่งทำให้ผมอารมณ์ร้อนรุ่มจนคุมสติตัวเองไม่อยู่

"อัก" ตอนนี้ฉันเจ็บข้อแขนที่ถูกบีบแรงจนแทบอยากจะร้องไห้แต่ต้องอดกลั้นเอาไว้

ผลึก

ตัวเล็กถูกเหวี่ยงจนเซก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง เหล็กเดินออกไปจากที่นั่นด้วยความโมโห โมราจับข้อแขนตัวเองด้วยความเจ็บปวดเพราะเขาบีบจนเส้นเลือดแทบจะไม่วิ่ง

-บ้านแดน-

"วันนี้มีแกงผักหวานใส่หนังหมูกับลูกชิ้นทอดค่ะ" ฉันยกกับข้าวมาเสิร์ฟโดยที่พี่แดนกับพี่กระแตนั่งรอ

''อยากกินแกงเผ็ดมีแต่ของจืด ๆ น่าเบื่อ'' กระแตพูดออกมาพร้อมกับชักสีหน้าไม่พอใจ

"เอาไว้พรุ่งนี้ก็ให้โมรามันทำให้สิ" แดนหันไปบอกกระแต

"แดนน่ารักที่สุดเลย" กระแตลุกออกจากโต๊ะเดินอ้อมมาคล้องคอชายหนุ่มพร้อมกับกอดหอมต่อหน้าของโมรา

ตูบ! เสื้อผ้ากองโตถูกโยนลงกะละมังที่โมรากำลังซัก

"ซักให้สะอาดด้วยนะอย่าให้มีกลิ่นผงซักฟอกฉันไม่ชอบ" ตั้งแต่ที่กระแตมาอยู่ที่นี่โมราก็ทำงานหนักขึ้นเธอต้องทำความสะอาดบ้านทั้งหลังพร้อมกับซักเสื้อผ้าให้กระแตด้วย

"เฮ้ออออ" ฉันได้แต่ถอนหายใจเพราะทำอะไรไม่ได้ เนื่องจากต้องสำนึกบุญคุณของแม่ที่เลี้ยงดูฉันมา ฉันเลยต้องทำทุกอย่างให้พี่แดนตั้งแต่เด็กและวันนี้พี่กระแตเป็นแฟนพี่แดน ฉันเลยต้องก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่ง

บนถนน กระแตรบเร้าให้แดนพาไปเที่ยวเขาก็ไม่ขัดใจจนกระทั่งขากลับบ้านเป็นเวลาเกือบสองทุ่ม

จู่ๆ ก็มีท่อนไม้ใหญ่ขวางถนนเอาไว้

"ใครแม่งเอามาวางเกะกะวะ" แดนบ่นอย่างหงุดหงิดก่อนจะลงจากรถเพื่อไปเคลื่อนย้าย

เฮ้ย!

เสียงบางคนที่ฝ่าความมืดออกมาจากป่า

"ไอ้สัส! "

แดนสบถออกมาด้วยความตกใจเมื่อตอนนี้ถูกล้อมเอาไว้ด้วยคนนับสิบ เหล็กถือท่อนไม้หน้าสามตรงปรี่เข้ามาหาแดนทันที

กรี๊ดดดดด!

-โรงพยาบาล-

สภาพรถและสภาพของแดนเละไม่แพ้กันจนต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลโดยมีกระแตเฝ้าอยู่ โมรารีบเร่งมาหาหลังจากรู้ข่าวเธอไม่กล้าบอกแม่เรื่องนี้เลยปิดเอาไว้ก่อน

"ไอ้เหล็กมันบ้ามันเป็นคนบ้า ฮื้อ"

เสียงร้องไห้พร้อมด่าทอของกระแตเพราะเธอเองก็ถูกตบเข้าที่ใบหน้าหนึ่งที แต่ไม่ได้ถูกทำร้ายไปมากกว่านั้น

-ร้านเหล้าแสงหล้า-

"สะใจฉิบหายตอนที่มันร้องเจ็บ! " โด้พูดขึ้นพร้อมกับกระดกเหล้าในมือ

"มีอย่างที่ไหนรู้ทั้งรู้ว่าอีกระแตมีผัวแล้วแต่ก็ยังลักลอบเอากันอยู่ได้'' เพื่อนในกลุ่มพูดแซมด้วยความไม่พอใจ

"ช่างแม่ง! " ผมกระตุกยิ้มอย่างสะใจที่ได้ซัดมันด้วยไม้หนาอย่างเต็มกำลัง และแน่นอนว่าคนรวยอย่างผมจะทำอะไรก็ได้ในที่ชุมชนเล็กๆ แห่งนี้

"พี่ค่ะ หนูขอคุยด้วยหน่อย"

เสียงฝีเท้าที่เดินตรงเข้ามาในร้านเหล้าแห่งนี้พร้อมเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจจนทุกคนต้องเหลียวมองตามเสียง ปรากฏว่าเป็นโมราเธอตามหาจนรู้ที่อยู่ของเหล็ก

มุมใต้ต้นไม้

"มึงมาทำไมหรือจะขับรถมาชนรถกูอีก" ผมถามพร้อมกับยืนเท้าเอวจ้องหน้ามันอยู่

"หนูจะมาขอให้พี่หยุดอาฆาตพี่เเดนได้ไหม'' ฉันกลัวว่าถ้าแม่ทราบเรื่องคงต้องทุกข์ใจแน่ เลยตัดสินใจมาอ้อนวอนขอร้อง

"มึงจะให้กูจบ ง่าย ๆ เหรอ ฝันไปหรือเปล่า" หัวใจของผมตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วเหลือเพียงความเกลียดชังเท่านั้น

"แล้วพี่จะเอายังไงคะ แก้แค้นแบบนี้ไปตลอดเหรอ จนตายกันไปข้างนึงเนี่ยนะ"

ท่าทางที่ดูเป็นคนหัวรั้นของเขาคงไม่ยอมอะไรง่ายๆ แน่ แม้จะรู้อยู่แล้วก็ตามแต่ฉันก็ต้องลองมาขอร้องดู

"งั้นเอางี้...ในเมื่อมันเอาของรักของกูไป งั้นกูก็จะเอาของรักของมันมา แล้วกูจะไม่ทำร้ายมันอีก"

"ของรักของพี่แดน อะไรคะ? "

"มึงไง"

"...."

สาวน้อยอึ้งไปชั่วขณะคำพูดและแววตาจริงจังของเหล็กทำให้โมราสะดุ้ง เธอคิดทบทวนสักครู่ก่อนที่จะตอบกลับ

''หมายความว่ายังไงคะหนูไม่เข้าใจ"

"มึงต้องย้ายมาอยู่กับกู"

"นานแค่ไหนคะ"

"จนกว่ากูจะพอใจ"

เหล็กเดินเข้าใกล้จนโมราต้องรีบถอย ในใจเต้นเร็วมากด้วยท่าทีที่ดูดุดันพร้อมกับแววตาที่โกรธเกรี้ยวตลอดเวลาทำให้โมราตัดสินใจที่จะจบเรื่องนี้ด้วยตัวของเธอเอง

"ตกลงค่ะ"