เขารีบอธิบายเพราะกลัวว่าฉันจะเข้าใจผิด
“แล้วมันแบบไหน ฉันสับสนนะ บางทีพี่ก็ทำเหมือนไม่สนใจ บางทีก็เหมือนอยากได้ฉันนัก ฉันจะไม่อะไรกับพี่เลยจริง ๆ ถ้าวันนั้นพี่ไม่มาจูบฉันน่ะ”
ฉันร่ายยาวออกไปอย่างไม่อาย แต่กลายเป็นเขาเสียเองที่นิ่งอึ้งพูดไม่ออก
“ว่าไง จะเอาไม่เอา ถ้าไม่เอาวันนี้พี่ก็กลับบ้านไปเลย แล้วไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก ฉันต้องการ ความ ชัด เจน!”
ฉันย้ำเสียงหนัก พูดคุยกันเลยตรง ๆ ฉันจะได้รู้ตัวว่าควรเดินไปทางไหน เคยเสียเวลาชีวิตไปถึงสิบปีแล้ว ฉันไม่อยากเป็นสาวเทื้อแก่คาโลงอยู่คนเดียว
“ก็เอ็นดู... เลยไม่อยากแตะ”
“หมายถึงคิดแค่น้องใช่ไหม? ถ้าใช่ งั้นพี่ปีนหน้าต่างออกไปได้เลย ฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่ใช่พี่ใช่น้องใครทั้งสิ้น”
ฉันเริ่มฉุนเฉียว อุตส่าห์ปั้นหน้ายิ้มเอาใจดันไม่ชอบ ชอบนักให้ฉันกลายร่างเป็นนางมารร้าย
“ใจเย็นสิ คุยกันก่อน”
“ไม่คุยแล้ว”
ฉันฟึดฟัดแต่ดันถูกร่างหนารวบกอดไว้แน่น
