“เบื่อไหม?”
ฉันเอียงตัวเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามคนข้างกันแข่งกับเสียงเพลง
“ไม่เบื่อ สนุกดี”
เขาตอบกลับมาทั้งที่ยังจ้องมองดูการแสดงบนเวที แม้สีหน้าของเขาจะไม่ได้บ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย แต่เขาไม่ทำอะไรเลยนอกจากนั่งดูเงียบ ๆ ปล่อยให้ฉันกับเพื่อนลุกไปเต้นจนปวดตัวไปหมด ส่วนมินตรากับพี่สิงห์ กลับไปตั้งแต่บ่ายสามแล้ว จนตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน
“อีกหน่อยจะมีรำวง อยากดูไหม”
“อยาก”
เขาพยักหน้าเบา ๆ
“ไม่ให้ดูหรอก”
คนข้างกันรีบหันขวับมามองทันที
“ทำไม”
“มีอย่างอื่นน่าดูกว่ารำวงอีกนะ”
ฉันยื่นหน้าไปกระซิบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะอาศัยจังหวะที่เพื่อนเผลอดึงแขนพี่พญาลุกออกจากที่นั่ง
“ไปไหน”
เขาถามอย่างงุนงง เพราะจู่ ๆ ก็ถูกลากออกมาจากงาน โดยไม่บอกไม่กล่าวเพื่อนก่อน แต่ถ้าบอก ฉันคงหมดสิทธิ์ได้ลากแขนเขาออกมาแบบนี้ คงต้องรอให้รำวงจบเสียก่อน ซึ่งต่ำ ๆ คง 3-4 ทุ่มเลย ใครจะอยากอยู่นานขนาดนั้นกันเล่า
“
